Αξίζει να σημειωθεί ότι οι δράστες δεν κάθισαν ούτε μια ώρα φυλακή και μετά από τέσσερις αναβολές σήμερα στις 9 το πρωί η υπόθεση εκδικάζεται στο τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων στον Πειραιά.
Το ερώτημα που μπαίνει: Και οι δράστες αυτού του ρατσιστικού εγκλήματος θα έχουν την ίδια δικαστική αντιμετώπιση που είχαν οι επίδοξοι δολοφόνοι των μεταναστών στην Μανωλάδα;
Και με την ευκαιρία να παραθέσουμε το σχετικό δημοσίευμα που υπογράφει ο Νίκος Τσακανίκας στο περιοδικό «Unfollow».
Το αίμα που έχυσαν οι τσιφλικάδες το ξέπλυνε η δικαιοσύνη
Ο λόγος αυτής της διαπίστωσης; Μα η προκλητική απόφαση της... ανεξάρτητης και «τυφλής» δικαιοσύνης σε μια δίκη-παρωδία που θα μείνει στην ιστορία, όταν το Μικτό Ορκωτό Εφετείο της Πάτρας, την Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014, έκρινε αθώους για όλες τις κατηγορίες τον επιχειρηματία Νίκο Βαγγελάτο, καθώς και τον επιστάτη-μπράβο της επιχείρησης Κ. Χαλούλο, οι οποίοι κατηγορούνταν για την υπόθεση της επίθεσης εναντίον μεταναστών με καραμπίνες και περίστροφα, τον Απρίλιο του 2013 στη Νέα Μανωλάδα.
Ένοχοι κρίθηκαν οι δυο άλλοι κατηγορούμενοι: για πρόκληση επικίνδυνων σωματικών βλαβών ο Γ. Χαλούλος, με ποινή 14 χρόνια και 7 μήνες, και για απλή συνέργεια σε πρόκληση επικίνδυνων σωματικών βλαβών ο Θ. Αποστολόπουλος, με ποινή 8 χρόνια και 7 μήνες. Και αυτοί οι κατηγορούμενοι, ωστόσο, αφέθηκαν ελεύθεροι, καθώς η ποινή που τους επιβλήθηκε είναι με αναστολή.
Να σημειωθεί πως η απόφαση του δικαστηρίου είναι ομόφωνη (7-0, τέσσερις ένορκοι και τρεις τακτικοί) με αποτέλεσμα να μην εφεσιβάλλεται.
Ο αντίκτυπος από την απόφαση είναι προφανής. Στην ευρύτερη περιοχή της Μανωλάδας, οι τσιφλικάδες σκληραίνουν ακόμη περισσότερο τη στάση τους και οι μετανάστες -εργάτες γης, σε αυτήν τη φάση- αναγκάζονται είτε να φύγουν από την περιοχή, όπως έπραξαν οι περισσότεροι, είτε, μη έχοντας άλλη επιλογή, να μείνουν και να υπομείνουν τις νέες αφόρητες συνθήκες που επιβάλλουν οι μεγαλοϊδιοκτήτες γης.
«Αν με ξαναδούν στη Μανωλάδα θα με καθαρίσουν...»
Οι σύγχρονοι τσιφλικάδες της περιοχής, μετά τη δολοφονική επίθεση σε βάρος περίπου 200 μεταναστών εργατών γης, έδειξαν τη δύναμή τους σε όλη της την έκταση. Από την έναρξη της δίκης -και λίγο νωρίτερα- του μεγαλέμπορου Ν. Βαγγελάτου και των τριών μπράβων, μια σειρά γεγονότων πέρα κι έξω από το πλαίσιο του νόμου, εξασφάλισαν ότι οι κατηγορούμενοι θα γλιτώσουν την τιμωρία για το αποτρόπαιο έγκλημά τους.
Ο βασικός μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη ο Tipu Chowdhury, όπως κατήγγειλε ο ίδιος, το βράδυ της 27ης Ιουνίου δέχτηκε τρομοκρατική επίθεση από έξι άτομα στην παράγκα όπου μένει. «Ήταν έξι άτομα με τρεις μηχανές» είπε. «Μου κράταγαν το λαιμό και με κλωτσούσαν στο σώμα. Μου έλεγαν πως δεν θέλουν να με δουν ξανά στη Μανωλάδα, φώναζαν γιατί έκανα τις καταγγελίες στο δικαστήριο κι αν με ξαναδούν στη Μανωλάδα θα με καθαρίσουν».
Το ίδιο πρωί είχε προηγηθεί, όπως αναφέρει ο ίδιος, επεισόδιο στο δικαστήριο στην Πάτρα, με άτομο από την πλευρά των κατηγορουμένων να τον κλωτσά έξω από τη δικαστική αίθουσα, κάτι που ο ίδιος κατήγγειλε μέσω του δικπγόρου του στο δικαστήριο.
«Μία μέρα νωρίτερα, την Πέμπτη» δηλώνει ο δικηγόρος της πολιτικής αγωγής Μωυσής Καραμπείδης «συγγενής κατηγορουμένου είχε απειλήσει άλλον μάρτυρα κατηγορίας, αλλοδαπό εργάτη γης, λέγοντάς του: “Μόλις τελειώσει το δικαστήριο θα σε δω πώς θα έρθεις στη Μανωλάδα και τότε θα τα πούμε"». Και προσθέτει: «Καταθέσαμε αίτηση στο δικαστήριο για προστασία μαρτύρων επειδή φοβόμαστε για τα χειρότερα και δυστυχώς απορρίφθηκε. Οι μάρτυρες χρειάζονται οπωσδήποτε προστασία». Φυσικά οι μάρτυρες έμειναν απροστάτευτοι.
Όπως κατήγγειλαν οι δικηγόροι των μεταναστών, αρκετά θύματα-μάρτυρες της δολοφονικής επίθεσης είχαν ήδη απελαθεί ή βρίσκονταν κρατούμενοι σε «κέντρα κράτησης».
Μετατροπή κατηγοριών
Στο επίπεδο των «νομικών διεργασιών» αυτό που σηματοδότησε τα όσα θα ακολουθούσαν ήταν η μετατροπή της αρχικής κατηγορίας που βάρυνε τους τέσσερις, καθώς από απόπειρα ανθρωποκτονίαςείχε μετατραπεί σε βαριά σκοπούμενπ βλάβη, κάτι που προϊδέαζε και τον πιο αδαή για ευνοϊκή μεταχείριση των κατηγορουμένων.
Μια εκ των ελάχιστων που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων ήταν η εισαγγελέας της έδρας Διονυσία Παπαδοπούλου, η οποία είχε ζητήσει την ενοχή και των τεσσάρων κατηγορουμένων. Την καταδίκη τόσο του μεγαλοεπιχειρηματία Ν. Βαγγελάτου όσο και των επιστατών του, καθώς ήταν φανερό πως δεν πείστηκε από τα όσα υποστήριξαν κατά τη διάρκεια της δίκης στις απολογίες τους.
Επί 45 λεπτά περιέγραψε τα όσα συνέβησαν εκείνο το πρωί του Απριλίου του 2013, τονίζοντας πως οι κρατικές υπηρεσίες με τη στάση τους είναι συνένοχες για το περιστατικό. Για τον μεγαλοεπιχειρηματία, ζήτησε να καταδικαστεί για το αδίκημα της εμπορίας ανθρώπων, για τους άλλους δύο εισηγήθηκε την καταδίκη τους για βαριές σωματικές βλάβες σε βάρος των μεταναστών και για τον τέταρτο, τη συνέργειά του σε διάφορα αδικήματα.
Η επίθεση
Οι «θεματοφύλακες της δικαιοσύνης» φαίνεται πως κάτι δεν «κατάλαβαν» από τη δολοφονική επίθεση των τριών μπράβων επιστατών του Νίκου Βαγγελάτου, μεγαλέμπορου στη λαχαναγορά του Ρέντη και ιδιοκτήτη μεγάλων φραουλοχώραφων στη Μανωλάδα, σε βάρος μεταναστών εργατών γης στις 17 Απριλίου του 2013.
Τότε, περίπου 200 εργάτες από το Μπαγκλαντές πήγαν για πολλοστή φορά στα γραφεία της εταιρείας για να ζητήσουν τα δεδουλευμένα τους - αμοιβές έξι μηνών και πάνω. Αντί για χρήματα, δέχτηκαν καταιγισμό από σφαίρες εν ψυχρώ, από απόσταση λίγων μέτρων. Στην επίθεση χρησιμοποιήθηκαν δύο καραμπίνες κι ένα περίστροφο. Τριάντα πέντε εργάτες γης έπεσαν αιμόφυρτοι στο έδαφος, ενώ οι υπόλοιποι άρχισαν να τρέχουν προς τα χωράφια για να σωθούν από τα φονικά πυρά. Οι σφαίρες και τα σκάγια τούς βρήκαν στο κεφάλι, στα μάτια, στο λαιμό, στο στήθος, σε πολλά ζωτικά όργανα. Έντεκα νοσηλεύτηκαν σε νοσοκομεία, τέσσερις αρκετά σοβαρά. Ευτυχώς κανένας δεν έχασε τη ζωή του.
Δουλεύουν σαν είλωτες, ζουν σαν παρίες
Εδώ και δύο δεκαετίες, οι μεγαλοκαλλιεργητές στην ευρύτερη περιοχή της Μανωλάδας έχουν δημιουργήσει ένα εργασιακό κολαστήριο που δεν θα ήταν υπερβολή να το παρομοιάσει κανείς με τον αμερικανικό Νότο του 19ου αιώνα. Δηλαδή, υπάρχουν ο μεγαλοκτηματίας, οι «επιστάτες» που επιβλέπουν τις εργασίες, και οι εργάτες γης χωρίς κανένα ουσιαστικό δικαίωμα.
Στην περιοχή επικρατούν και βασιλεύουν οι σιδερένιοι νόμοι που έχουν επιβάλει οι μεγαλοκαλλιεργητές φράουλας με την ανοχή των τοπικών και κρατικών αρχών. Απότοκο αυτού του σκηνικού αποτέλεσε και η γκανγκστερικού τύπου επίθεση των υποτακτικών του Βαγγελάτου σε βάρος των μεταναστών.
Δουλεύουν σαν είλωτες, ζουν σαν παρίες. Με αυτήν τη φράση μπορεί κανείς να συμπυκνώσει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες μοχθούν για το μεροκάματο χιλιάδες μετανάστες εργάτες γης στην
περιοχή του Δήμου Βουπρασίου της Ηλείας.
Αμείβονται με 20-22 ευρώ για δουλειά 7 ωρών από τις 6.30 π.μ. έως τις 1.30 μ.μ. Και με 3 ευρώ την ώρα από τις 5 το απόγευμα μέχρι το βράδυ.
Ωστόσο, δεν είναι λίγες οι φορές που στους εργάτες γης δεν δίνονται καν αυτά τα ελάχιστα χρήματα. Οι επιτήδειοι μεγαλοκτηματίες -ειδικά για μετανάστες που δεν έχουν άδεια παραμονής - καταγγέλλουν ανώνυμα στην αστυνομία την ύπαρξη «παράνομων» μεταναστών και υποδεικνύουν το μέρος στο οποίο βρίσκονται. Η αστυνομία ανταποκρίνεται άμεσα, συλλαμβάνει τους μετανάστες, τους απελαύνει και οι μεγαλοκτηματίες γλιτώνουν την καταβολή των δεδουλευμένων.
Οι συνθήκες εργασίας στα θερμοκήπια της φράουλας παραπέμπουν σε θάλαμο αερίων. Ιδίως όταν η εξωτερική θερμοκρασία φτάνει ή και ξεπερνά τους 30 βαθμούς Κελσίου και στο εσωτερικό του θερμοκηπίου εκτινάσσεται πάνω από τους 45.
Άθλιες συνθήκες διαβίωσης
Οι χώροι στους οποίους διαμένουν οι εργάτες δεν κάνουν ούτε για να σταβλίζονται ζώα, πολλώ δε μάλλον να κατοικούν άνθρωποι και μάλιστα μικρά παιδιά. Η εικόνα είναι απελπιστική. Τις ίδιες κατασκευές - θερμοκήπια όπου καλλιεργούν τις φράουλες οι μεγαλοπαραγωγοί τις μετατρέπουν και σε παράγκες όπου στοιβάζουν τους μετανάστες - έξω από το χωριό στα βάθη των αγρών.
Κάθονται και κοιμούνται σε ξύλινες παλέτες με χαρτόνι για σεντόνι και μοναδικό σκέπασμα μια κουρελού. Πόσιμο νερό, τουαλέτα ή ηλεκτρικό ρεύμα είναι άγνωστες λέξεις. Η ατομική τους υγιεινή και το μπάνιο γίνεται από μια σωλήνα γεώτρησης, καταμεσής στο ύπαιθρο, με τα νερά να λιμνάζουν ακριβώς δίπλα όπου μένουν και να λειτουργούν ως φως πάνω στο οποίο συνωστίζονται όλων των ειδών τα έντομα.
Από το ίδιο νερό, διανθισμένο με κάθε είδους «σαρίδια», πίνουν και μαγειρεύουν. Οι πιο τυχεροί, ελάχιστοι στον αριθμό, διαβιούν κατά εικοσάδες σε εγκαταλειμμένα παλαιά σπίτια και αποθήκες που «άνοιξαν» για να φιλοξενήσουν ανθρώπους οι οποίοι πληρώνουν με το κεφάλι την παραμονή τους. Έτσι, εκεί όπου κατοικούσαν ποντίκια, σαύρες και αράχνες δημιουργήθηκε χώρος και για ανθρώπους.
Η ατιμωρησία θριαμβεύει
Ατράνταχτη απόδειξη αυτής της ενοχής είναι το γεγονός πως κανείς από τους αυτόκλητους «ράμπο», κανείς από όσους επιδόθηκαν σε νυχτερινές επιδρομές τύπου .Κλου Κλουξ Κλαν, δεν τιμωρήθηκε ποτέ και για τίποτα. Στον αντίποδα, τα θύματα της δολοφονικής επίθεσης, οι 200 μετανάστες εργάτες γης, αδυνατούν μέχρι και σήμερα να σταυρώσουν μεροκάματο.
Στα θερμοκήπια δουλεύουν κάτω από το άγρυπνο μάτι του επιστάτη-μπράβου, ο οποίος κυκλοφορεί από θερμοκήπιο σε θερμοκήπιο μηχανοκίνητα κι έχοντας είτε μια καραμπίνα είτε ένα περίστροφο στο πλάι, διά παν ενδεχόμενο.
Υπάρχουν καταγεγραμμένες περιπτώσεις και μαρτυρίες των ίδιων των μεταναστών εργατών γης
πως σε περίπτωση που χαλάρωναν την ώρα της δουλειάς, τους χτυπούσαν και τους απειλούσαν με όπλα και μάλιστα πολλές φορές πυροβολούσαν στον αέρα για εκφοβισμό.
Όταν κρίνουν σκόπιμο, ξυλοφορτώνουν όποιον ζητάει το μεροκάματό του, άλλοτε τον δένουν πίσω από μηχανάκι και τον σέρνουν καταμεσής του δρόμου, άλλοτε μπουκάρουν στα σπίτια και τους βασανίζουν. Άλλοτε, όπως το 2008, όταν οι μετανάστες εργάτες γης αντέδρασαν, οργανώθηκαν και αγωνίστηκαν από κοινού για καλύτερα μεροκάματα και συνθήκες διαβίωσης, δεν δίστασαν να πραγματοποιήσουν νυχτερινή επιδρομή στα σπίτια εκατοντάδων μεταναστών εργατών γης με καραμπίνες, πιστόλια, ρόπαλα και σιδερολοστούς, χτυπώντας τους και απειλώντας πως θα τους σκοτώσουν σε περίπτωση που δεν τερματιστεί η απεργία.
Λίγες ώρες νωρίτερα ομάδα μπράβων των μεγαλοκαλλιεργητών είχε επιτεθεί σε στελέχη του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ στην κεντρική πλατεία της Μανωλάδας επειδή συμπαραστάθηκαν στην απεργία τους.
Η συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών εργατών γης, με ευθύνη των κρατικών υπηρεσιών, είναι χωρίς νόμιμα έγγραφα. Το αποτέλεσμα είναι πως αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να βρουν το δίκιο τους πουθενά. Ακόμη και όταν αδικούνται δεν μπορούν να παρουσιαστούν σε οποιαδήποτε αρχή καθώς είναι «παράνομοι» και συλλαμβάνονται.
Εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια που επικρατεί αυτή η κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή της Μανωλάδας κανείς από τους τραμπούκους, μπράβους και γκάνγκστερ των μεγαλοκαλλιεργητών φράουλας δεν έχει τιμωρηθεί ποτέ, γιατί οι μεν μετανάστες γης δεν μπορούν να κινηθούν νομικά, οι δε κρατικές αρχές σφυρίζουν αδιάφορα, κάτι που επισήμανε και η εισαγγελέας στη δίκη. Τι γίνεται όμως όταν τελικά μια υπόθεση, όπως αυτή που σημειώθηκε πέρσι με τον τραυματισμό 35 ανθρώπων από πυροβόλα όπλα, πάει στα δικαστήρια και οι δράστες αθωώνονται;
Η απόφαση αυτή όχι μόνο νομιμοποιεί την ουσία του φυλετικού διαχωρισμού, αλλά καθιστά στοιχείο της κοινωνικής ηθικής τις ρατσιστικές πρακτικές. Την ίδια στιγμή ανάβει «πράσινο φως» για τον κάθε εργοδότη να συμπεριφερθεί κατά το δοκούν σε οποιονδήποτε εργαζόμενο διεκδικεί ακόμη και το ελάχιστο που μπορεί να βελτιώσει τη ζωή του. Για να το πούμε απλά: Όταν ένας εργαζόμενος ή μια ομάδα εργαζομένων ζητά δεδουλευμένα μηνών από την εργοδοσία και αντί για χρήματα εισπράττει σφαίρες και οι... «καουμπόηδες» μαζί με αυτούς που τους έδωσαν το ελεύθερο να κουβαλούν όπλα και να τα χρησιμοποιούν αθωώνονται, τότε απελευθερώνεται η... φαντασία του κάθε εργοδότη σε σχέση με τα μέσα που μπορεί να μεταχειριστεί προκειμένου να μην ικανοποιήσει τα αιτήματα των εργαζομένων.
Δημοσίευση σχολίου