Σε κλοιό μεταρρυθμίσεων σύμφωνα με τις επιταγές της ΕΕ και του ΔΝΤ βρίσκεται ο ελληνικός λαός. Μόνο που οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι ουδέτερη έννοια, αλλά πρόκειται για αλλαγές και μέτρα που υπηρετούν τα συμφέροντα των κοινωνικά και οικονομικά ισχυρών, ενώ ακυρώνουν κατακτήσεις και δικαιώματα των λαϊκών τάξεων και στρωμάτων, που θεωρούνται επαχθές κόστος και εμπόδια της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Το success story της «εξόδου από την κρίση» και άλλα παραμύθια, δεν είναι παρά στοιχεία μιας πολιτικής που σφίγγει όλο και πιο έντονα τον κλοιό εξάρτησης της χώρας από ΕΕ και ΔΝΤ. Που συνοδεύεται με τη βίαιη αναδιανομή πλούτου, τη ραγδαία πτώχευση του λαού και την αρπαγή του εγχώριου πλούτου από τους ξένους δυνάστες, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή χαραμάδα εξόδου. Αυτό αποδεικνύεται από τα άλυτα προβλήματα της ανεργίας, των αστέγων, των υποσιτισμένων μαθητών, των χιλιάδων ξεσπιτωμένων λόγω κατασχέσεων …
Το ποσοστό των πολιτών που ζουν υπό τον κίνδυνο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού αυξήθηκε στο 35,7% από 34,6% ένα χρόνο πριν, ενώ οι απώλειες εισοδήματος την τελευταία πενταετία ανέρχονται συνολικά στα 12,6 δις ευρώ. Την ίδια ώρα σύμφωνα με την ICAP, οι 500 πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις, το 2013, αν και μείωσαν τον κύκλο εργασιών τους κατά 4,5%, είχαν κέρδη προ φόρων 7,6 δις ευρώ, ενώ το 2012 είχαν ζημιές. Από πρόσφατη έκθεση της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse προκύπτει ότι το πλουσιότερο 1% των Ελλήνων κατείχε το 56,1 % του πλούτο, ενώ το 2007 το πλουσιότερο 1% κατείχε το 48,6 %!
Σε αυτή την κατεύθυνση η κυβέρνηση εφαρμόζει αλλεπάλληλα αντιδραστικά μέτρα, όπως ο ΕΝΦΙΑ, η επιβολή ενιαίου συντελεστή για τον ΦΠΑ και πλήρη κατάργηση των εξαιρέσεων, μισθολόγια με περικοπές στο Δημόσιο στα πλαίσια της εξίσωσης μισθών δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, μειώσεις σε συντάξεις και εφάπαξ, ομαδικές απολύσεις , επαναφορά της ανταπεργίας (λοκ άουτ) ως δικαίωμα των εργοδοτών για εκβιασμό των εργαζομένων και αντιδραστική αλλαγή του ν. 1264/82 για τον συνδικαλισμό.
Στο στόχαστρο τα ιερά και τα όσια των εργαζομένων, δηλαδή ακόμα και το δικαίωμα στην απεργία και η παρεμπόδιση της συνδικαλιστικής δράσης. Κυβέρνηση – ΕΕ και ΔΝΤ επιδιώκουν τη συντριβή και των τελευταίων συνδικαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων στο όνομα των στρεβλώσεων του κρατικού και κομματικού συνδικαλισμού. Απώτερος στόχος να διαμορφωθεί η χώρα σε «ειδική οικονομική ζώνη» - πιλότο για όλη την Ευρώπη διαμορφώνοντας ένα καθεστώς βαρβαρότητας, εργασιακού μεσαίωνα για την ανάπτυξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Δημοσίευση σχολίου