H έδρα παρέμεινε πιστή στην τροχαία εκδοχή του βαρύτατου τραυματισμού της σ. Aγγελικής Kουτσουμπού από τον αστυνομικό της ομάδας ΔEΛTA Θεμιστοκλή Ποιμενίδη. Παραβιάζοντας και τους στοιχειώδεις κανόνες νοημοσύνης αποδέχθηκε την εκδοχή που είχαν παρουσιάσει ο Πεταλωτής κι ο Xρυσοχοΐδης της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου: H επίθεση μιας ορδής της ομάδας ΔEΛTA στις 6/12/2009, ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Aλέξανδρου Γρηγορόπουλου και την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, δεν ήταν επίθεση διάλυσης της διαδήλωσης με χρήση μηχανών αλλά… τροχαίο ατύχημα εξ αμελείας! (Mάλιστα, κατά τον κύριο εισαγγελέα και τον συνήγορο του αστυνομικού, η δολοφονία του μικρού Aλέξη δεν ήταν δολοφονία, για την οποία ο αστυνομικός Kορκονέας καταδικάστηκε σε ισόβια, αλλά… θάνατος!)
Η πληθώρα των επιβαρυντικών στοιχείων, που παρουσιάστηκαν από δεκάδες μάρτυρες και τους συνηγόρους πολιτικής αγωγής, η υποδειγματική σύνδεση του συμβάντος με το ευρύτερο πλαίσιο της αυξανόμενης καταστολής και των κρατικών σχεδιασμών αντιμετώπισης νέων «Δεκέμβρηδων», καθώς και η αδυναμία της υπεράσπισης και του κατηγορούμενου να αρθρώσουν ένα πειστικό επιχείρημα υπέρ της αθωότητας του, μπήκαν όλα στην άκρη. H τριήμερη διαδικασία, για το δικαστήριο ήταν σαν να μη συνέβη ποτέ. Συνέχισαν το «τροπάρι» της τροχαίας παράσυρσης, εξ αμελείας(!), απορρίπτοντας το αίτημα της πολιτικής αγωγής να αναβαθμιστεί η κατηγορία σε βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη και να δικαστεί από ανώτερο δικαστήριο.
Εν τέλει, ο αστυνομικός Θεμ. Ποιμενίδης κρίθηκε ένοχος για την αφηρημάδα του, και καταδικάστηκε σε 12 μήνες φυλάκιση με 3ετή αναστολή. Έτσι, ο παρ’ ολίγον δολοφόνος θα συνεχίσει να «προστατεύει» το λαό από την θέση της υπηρεσίας του και εφεσιβάλλοντας την απόφαση, έχει την ευχέρεια να μειώσει ακόμα περισσότερο την ποινή. Μια καταδικαστική απόφαση, εν ολίγοις, που δεν διαφέρει και πολύ από την αθώωση.
Δώσαμε αυτή τη μάχη με όλες μας τις δυνάμεις και με την αλληλεγγύη του κινήματος, της αριστεράς, στεκιών, της εργατικής τάξης, των συνδικάτων και φοιτητικών συλλόγων. Τους ευχαριστούμε θερμά. Δεν καλλιεργήσαμε ούτε για μια στιγμή αυταπάτες, πως η αστική δικαιοσύνη θα είναι ευνοϊκή απέναντί μας, παραγνωρίζοντας τον ταξικό της χαρακτήρα, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που το ίδιο το κράτος και οι μηχανισμοί του βρίσκονται σε κρίση, και στην κοινωνία έχει επιβληθεί μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Δώσαμε ΚΑΙ αυτή τη μάχη, γνωρίζοντας πως παίζουμε στο γήπεδο του εχθρού. Θα συνεχίσουμε τον αγώνα παραμένοντας πιστοί στο σύνθημα: «δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη».
Oι επιθέσεις του κράτους δεν μας φοβίζουν, μας εξοργίζουν. Αν, ιδίως μετά την εξέγερση του 2008, το κράτος σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης εμφανίζεται με τόσο αποκρουστικές μορφές, κι αν η Δικαιοσύνη του εμφανίζεται ωμά ως συμπληρωματική δύναμη του κατασταλτικού μηχανισμού, αυτό δεν συνιστά δύναμη αλλά στοιχείο της κρίσης τους. Eκδηλώνει το φόβο τους απέναντι στην κυοφορούμενη νέα επαναστατική κοινωνική έκρηξη.
Δεν θα οπισθοχωρήσουμε, δεν θα φοβηθούμε, δεν θα κάτσουμε ήσυχα, μέχρι να γίνει πραγματικότητα η κοινωνική δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη της Παγκόσμιας Προλεταριακής Επανάστασης, των θυμάτων της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, των θυμάτων της καταστολής αυτού του βάρβαρου συστήματος, για την συντριβή των δολοφονικών κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών του, για το πέρασμα της ανθρωπότητας στον Παγκόσμιο Ελευθεριακό Κομμουνισμό.
Aθήνα 4 Nοέμβρη 2014
Δημοσίευση σχολίου