Το τέρας ματώνει.

Γράφει ο mitsos175

Είναι ολοφάνερο ότι ο σαμαράς και το παρακράτος του είναι με την πλάτη στον τοίχο. Ακριβώς γι αυτό δεν πρόκειται να υποχωρήσει. Ένα βήμα πίσω για τις καθαρίστριες ή το Ρωμανό θα εξόργιζε τη μειοψηφία των ζωντόβολων, των κομπλεξικών κακούργων, που στηρίζουν τις δωσίλογες μαριονέτες. Αυτοί, οι βολεμένοι φιλοτομαριστές, τα χωρίς εγκέφαλο ασπόνδυλα, είναι τα μόνα τα οποία έμειναν να στηρίζουν τη σαπίλα. Είναι άλλωστε οι ίδιοι διεφθαρμένοι.

Όμως το σύστημα έχει ήδη ηττηθεί. Πως; Το Δεκέμβρη του 2008 ο κόσμος ξέσπασε. Η αντίδραση του συστήματος ήταν να μαζευτούν οι παρακρατικοί, οι φασίστες με το μανδύα των "αγανακτισμένων νοικοκυραίων", τα όργανα καταστολής, τα παπαγαλάκια, να παίξουν με το φόβο των πολιτών.
"Θα μας κάψουν μέσα στα σπίτια μας" έλεγαν. Φυσικά ψεύδονταν, αφού οι Κομμουνιστές και οι Αναρχικοί βάζουν πάνω απ όλα τον Άνθρωπο, τον Εργαζόμενο. Η Επανάσταση σημαίνει το τέλος της αδικίας. Η βία προέρχεται από την άρνηση των τυράννων, των εκμεταλλευτών, να σταματήσουν την εκμετάλλευση. Με απλά λόγια δεν φεύγουν αλλιώς.

Τότε κάποιοι σύντροφοι, μιλούσαν για "ήττα" απογοητευμένοι γιατί δεν έγινε αμέσως η μεγάλη αλλαγή. Ήταν όμως έτσι;
Να πάμε λίγο πιο πίσω σ' ένα τρανταχτό παράδειγμα στη Γερμανία του 1945. Ο πολιτικός πρόγονος του σαμαρά και των αλητών του, είχε βγάλει μια διαταγή, όταν οι σοβιετικοί προχωρούσαν ακάθεκτοι για να βάλουν τέλος στη δική του τρέλα. "Να καταστραφούν όλες οι υποδομές, τα πάντα, να θυσιαστούν όλοι προκειμένου οι Μπολσεβίκοι να μη βρουν τίποτα"! Από τα αρχαία χρόνια οι αρχηγοί των ολοκληρωτικών καθεστώτων είχαν ένα κοινό σημείο: Τον εγωισμό τους. Προτιμούσαν πάντα να αφήσουν καμένη γη παρά να φύγουν ήσυχα.

Οι κινητοποιήσεις του 2008 έφεραν τα εξής θετικά. Έδειξαν ότι ο κόσμος δεν ανέχεται δολοφονίες αθώων. Πολύ σημαντικό αυτό. Το σύστημα αναγκάστηκε έτσι να "εξοστρακίσει" τους άνανδρους δολοφόνους του Αλέξανδρου στη φυλακή.
Αν δε γίνονταν τα "επεισόδια", η Εξέγερση, τότε θα είχαμε αυτό που έχουμε στην Αμερική, όπου ο μπάτσος μπορεί να δολοφονεί με τις ευλογίες του συστήματος και το θύμα να διασύρεται. Οι νεοδημοκράτες τότε θυμίζω έβριζαν τον νεκρό Αλέξανδρο. Έπειτα φάνηκε πως, εάν κινητοποιηθεί ο κόσμος κανένα κατασταλτικό μέτρο δεν είναι αρκετό. Ήταν η αδυναμία κι όχι η λογική για την περίφημη "αμυντική στάση" της αστυνομίας. Για αρκετές μέρες είχαν περικυκλωθεί και μόνο ο έντεχνα καλλιεργημένος φόβος έκανε ζημιά στο λαϊκό κίνημα.

Κάθε δικτάτορας κάνει την ίδια τελευταία μπλόφα. "Αν με ρίξετε θα κάνω καταστροφές". Οι καταστροφές αυτές γίνονται επομένως από τον ίδιο τον παρανοϊκό εγωιστή, που δεν δέχεται την ήττα του. Είναι ένας εκβιασμός, όπως αυτός που έγινε στις εκλογές με το μνημόνιο. Η παραμονή όμως στην εξουσία τέτοιων φαύλων δημιουργεί απείρως μεγαλύτερη ζημιά στον κόσμο.

Από το 2008 άλλαξαν τα πράγματα. Ο μικρός Αλέξης ζει στις καρδιές περισσότερων παρά ποτέ. Τα κόμματα εξουσίας - τότε πανίσχυρα - είναι σήμερα υπό διάλυση. Ο κόσμος πιο ώριμος, οι ακροδεξιοί παρακρατικοί ξεμπροστιάστηκαν, και η οργή όχι μόνο δε ξεθύμανε με το χρόνο αλλά μεγάλωσε. Όλα όσα πετύχανε τα παιδιά τότε, τα πέτυχαν με αγώνες. Ο θρίαμβος ήταν ότι δείξαμε πως "το τέρας ματώνει", ότι είναι πιο αδύναμο απ' ότι φαίνεται.

Οι αγώνες σήμερα είναι η συνέχεια. Η Επανάσταση ποτέ δεν έσβησε κι αν προσπαθήσουμε λίγο ακόμα, θα δούμε ότι η νίκη είναι πολύ κοντά. Ο Ρωμανός με το θάρρος του μας θύμισε τι πρέπει να κάνουμε: Να σταθούμε όρθιοι, να έχουμε ελπίδα, ακόμα κι φαίνονται όλα πολύ δύσκολα....