Κάποτε έλεγε πως ήταν αριστερή. Έγινε και μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΝ στα 1990-96, αλλά πολύ αργότερα ανακάλυψε πως είναι φιλελεύθερη και έχοντας εγκαταλείψει από χρόνια την Αριστερά πήγε στη Δράση, στο κόμμα του Στέφανου Μάνου. Μέχρι που ανέτειλε το άστρο του Σταύρου Θεοδωράκη και η πανεπιστημιακός κ. Αντιγόνη Λυμπεράκη βρήκε τον δρόμο για το Ποτάμι, με το οποίο κατεβαίνει και στις εκλογές.
Ως μορφωμένος άνθρωπος, η κ. Λυμπεράκη έχει και άποψη για τη σχέση ιδεολογίας και κόμματος, αποφαινόμενη πως «ένα σύγχρονο κόμμα δεν μπορεί να είναι ιδεολογικό».
Σεβαστή η άποψή της και να τη συζητήσουμε. Αλλά γιατί μόνο ένα κόμμα «σύγχρονο»; Όλοι και όλες ξέρουμε πως διαχρονικά ένα κόμμα μπορεί πράγματι να μη στηρίζεται σε κάποιες ιδεολογικές θέσεις. Μπορεί να είναι και προσωποπαγές. Όπως, π.χ., το κόμμα του Ιωάννη Κωλέττη, του Δημητρίου Βούλγαρη, του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου, του Ευάγγελου Βενιζέλου, του Γιώργου Παπανδρέου, ο συνονόματος παππούς του οποίου είχε μετονομάσει το Δημοκρατικό Σοσιακλιστικό Κόμμα του οποίου ηγούνταν σε Κόμμα Γεωργίου Παπανδρέου.
Μπορεί να το λες Ποτάμι. Μπορεί να το λες και Κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη. Μέσα θα είσαι, ούτως ή άλλως…
Δημοσίευση σχολίου