Ας δω τουλάχιστο κάποια από τα λαμόγια φυλακή.

 Γράφει ο mitsos175

"Μπείτε στην Ευρωζώνη" μας έλεγαν. "Θα φάμε με χρυσά κουτάλια" μας έλεγαν. Και μπήκαμε στο Ευρώ. Τι το θέλαμε; Το μόνο που φάγαμε ήταν "ξύλο". Οι φτωχοί, γιατί οι έχοντες, έτσι κι αλλιώς τρώνε πάντα τον αγλέουρα.

Το 2001 λοιπόν μπαίνει το ευρώ με φόρα στη ζωή μας. Κι αρχίζει ο ανήφορος. Νομίζαμε πως πηγαίναμε καλά, διότι ανεβαίναμε, αλλά ήταν προς το Γολγοθά. Και να η αύξηση του ΑΕΠ, να οι Ολυμπιακοί, οι επιτυχίες σε τραγούδια κι αθλητισμό. Αλλά δε βλέπαμε πως, ότι ανεβαίνει κατεβαίνει, πως τα πυροτεχνήματα καλύπτουν άλλα πράγματα. Όπως τη χρυσή εποχή των κουμπάρων, που με σεμνότητα και ταπεινότητα ροκάνιζαν το δημόσιο χρήμα. Βολεύονταν οι ίδιοι, οι συγγενείς τους, οι φίλοι τους και τα κατοικίδια τους μέχρι έβδομης γενεάς.

Το πρώτο που παρατήρησα με το Euro ήταν μια παραδοξότητα: Γιατί, αν κι είχαμε σκληρό νόμισμα, οι τιμές ανέβαιναν, κι ανέβαιναν, κι ανέβαιναν κι άλλο. Με μια πιο προσεκτική ματιά είδαμε πως οι εισαγωγές αυξάνονταν, πράγμα ως ένα σημείο αναμενόμενο, αλλά τα προϊόντα μας ήταν μη ανταγωνιστικά και πήγαιναν συνήθως σε χωματερές. "Δε βαριέσαι, έχουμε Ευρώ", επέμεναν κάποιοι.

Το 2008 λοιπόν φτάνει η κρίση στην Ελλάδα πιστή στο ραντεβού της. Αρχίζει τότε να φαίνεται η αλήθεια: Δεν είχαμε πλέον τη δυνατότητα οικονομικής πολιτικής. Δεν είχαμε δικό μας νόμισμα, ώστε να το προσαρμόσουμε. Ανακαλύψαμε, ότι μας αγόρασαν. Εφόσον λοιπόν μας αγόρασαν ήταν επόμενο πως θα μας πουλήσουν.
Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι έκαναν το χρέος των τραπεζών εθνικό, μας είπαν ότι ήταν η ώρα της εξόφλησης.

Τα χρέη είχαν φτάσει στο 110% του ΑΕΠ και τα βάπτισαν μη βιώσιμα. Σ΄ αυτό δεν είχαν άδικο, αλλά το χρέος δεν το κάναμε εμείς, άλλοι το πήραν και το χειρίστηκαν εξ ονόματος μας. Αυτό επί της ουσίας είναι απάτη και κανονικά τιμωρείται. Αλλά όχι όταν πρόκειται για "σικέ παιχνίδι".
Το ΑΕΠ έγινε "χρηματιστήριο", μειώθηκε δραματικά, οι μισθοί και οι συντάξεις πήγαν στους τόκους, η ανεργία κατέρριπτε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο κι ότι δικαίωμα είχε κατακτηθεί τους προηγούμενους αιώνες καταργήθηκε σε μερικούς μήνες από τα "δημοκρατικά" προεδρικά διατάγματα. Όλα αυτά για να γίνει το χρέος "βιώσιμο". Τώρα που είναι 189% του ΑΕΠ είναι τι ακριβώς; 

Όμως εξακολουθούμε να έχουμε ευρώ. Δηλαδή θεωρητικά, γιατί στην πράξη η τσέπη είναι άδεια ενώ το παντελόνι χρεωμένο. Κι ανησυχούν μερικοί αν θα βγούμε. Οι υπόλοιποι ανησυχούμε μήπως μείνουμε κι αυτό δυστυχώς είναι το πιθανότερο.
Βλέπεις το Ευρώ είναι άλλοθι. Άλλοθι για να κάνουν αυτά που κάνουν, να μας ληστεύουν καθημερινά. Θα χάσουν αυτή την ευκαιρία οι τοκογλύφοι; Δεν νομίζω, είναι πάρα πολλά, αλλά ένα πράγμα δεν είναι: Ανόητοι.

Αν βγούμε από την "παγίδα", θα έχουμε δικό μας νόμισμα και θα τους πούμε "ότι πήρατε, πήρατε. Δεν υπάρχουν άλλα. Τραβάτε κουρευτείτε, πνιγείτε, χοροπηδήστε, κάντε ότι θέλετε".

Tο νόμισμα όμως δεν είναι μόνο του, αγάπη μου. Πάει πακέτο. Δραχμή με την παλιά πολιτική θα έχει τα ίδια αποτελέσματα, πλην ίσως να κάνει πιο φθηνά τα προϊόντα μας και τον τουρισμό. Άρα πρέπει να αλλάξουν πάρα πολλά.
Αυτό το βλέπω "χλωμό" γιατί η "αριστερή" κυβέρνηση δεν τα είπε (ως όφειλε) προεκλογικά. Θα πεις "δεν θα έβγαινε αν τα έλεγε", ίσως, πάντως τώρα είναι ώρα των αποφάσεων. Ένα πράγμα μπορεί και πρέπει να κάνει, ελπίζω να το πράξει: Να αποδώσει δικαιοσύνη και να στείλει μέρος του λογαριασμού στους δοσίλογους, που μας παρέδωσαν στους κατακτητές. Αυτό ας μην μας το στερήσει:

Πριν πεθάνω από την πείνα και το κρύο, για να έχει το 1% Ευρώ, ας δω τουλάχιστο κάποια από τα λαμόγια φυλακή.