Ρήξη με τους Ευρωκράτες: Η Μόνη Διέξοδος

Του Γρ. Σουλτάνης  

Η ιδιαζόντως απεχθής «αλληλεγγύη» των εταίρων-πιστωτών απαιτεί, με εκβιασμούς νεο-αποικιακού τύπου, περεταίρω λιτότητα και εσωτερική υποτίμηση μέσω της μηχανής του χρέους· κάτι που ήταν και είναι αναμενόμενο, αφού η χώρα, χωρίς εθνικό νόμισμα το οποίο θα μπορούσε να υποτιμηθεί στις συναλλαγματικές αγορές, αναπόφευκτα, θα υποστεί εσωτερική υποτίμηση-όπως και γενικότερα ο ευρωπαϊκός νότος.

Όμως, οι οικονομικοί στόχοι που θέτει η ΕΕ-και που κατά κοινή ομολογία βαθαίνουν την ύφεση και προκαλούν αποπληθωρισμό-συνδέονται με πολιτικές και οικονομικές σκοπιμότητες: στρατηγικός στόχος της ευρωπαϊκής ελίτ-όπως περιγράφεται στην στρατηγική «Ευρώπη 2020»- είναι η κινεζοποίηση του ευρωπαϊκού νότου με μεγαλύτερες μειώσεις μισθών, αύξηση της ανεργίας, απαξίωση των κεφαλαίων και αρπαγή σε εξευτελιστικές τιμές του εθνικού πλούτου της χώρας.

Για να επιτευχθεί μάλιστα η «ανάπτυξη» (η αναδιάρθρωση του ελληνικού καπιταλισμού), προβλέπεται ότι η «δημιουργική καταστροφή» πρέπει να διαρκέσει τουλάχιστον μια δεκαετία.
Με βάση τη νέα «Συναίνεση του Βερολίνου», ο συνασπισμός των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων έχει επιδοθεί σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο ενάντια στις λαϊκές τάξεις, όχι μόνο του ευρωπαϊκού νότου αλλά και του ίδιου του βορρά.

Το συμπέρασμα είναι ότι οι υφεσιακές πολιτικές που εκπορεύονται από το Βερολίνο, δεν αποτελούν αστοχίες-όπως ισχυρίζονται οι εκσυγχρονιστές και οι ευρωπαϊστές-, αλλά μέρος ενός συντεταγμένου πολιτικού σχεδίου, που προφανώς θα αποκαλυφθεί στο μέλλον και σχετίζεται με γεωπολιτικούς στόχους.

Με μια πρώτη ματιά, η οικονομική στρατηγική της ΕΕ συνδέεται άμεσα με το νέο δόγμα που εγκαινίασε η Γερμανία-ως ο ευρωπαϊκός ηγεμόνας- που έχει δύο σκέλη: τη χωρίς ενοχές πια  γερμανική εξωστρέφεια που την καθιστά νεοαποικιοκρατική δύναμη και τον οικονομικό εθνικισμό που βασίζεται στο εξαγωγικό εμπόριο. Με αυτό τον τρόπο, η ΕΕ-ως ο ζωτικός χώρος της Γερμανίας- ελπίζει στην επανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και την επιβίωσή της σε έναν πολυπολικό επικίνδυνο πλανήτη.

Είναι αναπόφευκτο ότι έννοιες όπως αυτές της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας είναι ασύμπτωτες με την ΕΕ που έχει κλειδώσει οικονομικά και ιδεολογικά στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο του γερμανικού νεοφιλελευθερισμού (ordoliberalismus), ώστε η έξοδος από την ΟΝΕ και την ΕΕ να αποτελεί τη στοιχειώδη προϋπόθεση για την ανάκτηση της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας στη χώρα μας.

Η απάντηση στους υποστηρικτές της παραμονής στο ευρώ πάση θυσία και στην καταστροφολογία που εξαπολύουν ως προς την έξοδο από την ΟΝΕ και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα-με το αζημίωτο-είναι τα όσα έχει δηλώσει σε ομιλία του ο κατεξοχήν εκσυγχρονιστής και πολιτικά υπεύθυνος για την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ, κ. Σημίτης, στο Ίδρυμα Heinrich Boll:
«Τα ελλείμματα της Ελλάδας δεν είναι η αποκλειστική αιτία της σημερινής κρίσης στην Ευρωζώνη, όπως πολλοί πιστεύουν. Τα χρέη δεν προέκυψαν μόνο από υπερβολικές σπατάλες. Έχουν και άλλες αιτίες.  

Παράδειγμα αποτελεί η ισπανική περίπτωση.  Η Ισπανία βρίσκεται σήμερα σε κρίση, αν και δεν παρουσίαζε ελλείμματα ανώτερα του ορίου του 3% του ΑΕΠ και είχε δημόσιο χρέος που έφτανε μόλις το 31% του ΑΕΠ το 2006….

Η διαφορά επιπέδων ανάπτυξης μεταξύ Βορρά και Νότου, η μειωμένη ανταγωνιστικότητα των περιφερειακών χωρών και τα μεγάλα ελλείμματα στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών τους  ήταν ένας πολύ σοβαρότερος λόγω για την έξαρση του χρέους στις χώρες της περιφέρειας της Ένωσης από την διαχειριστική ανικανότητα των διοικούντων της.

Κατά μέσο όρο το διάστημα 2000-07 το ετήσιο έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της Ελλάδος ήταν -8,4% και της Πορτογαλίας -9,4% ενώ το πλεόνασμα της Γερμανίας ήταν 3,2% και της Ολλανδίας 5,4%.

Για να καλύψουν το έλλειμμα αυτό οι περιφερειακές χώρες είναι υποχρεωμένες να δανείζονται όλο και περισσότερο. Το αποτέλεσμα είναι η αύξηση του δημοσίου χρέους τους». 

Ποιο είναι το συμπέρασμα της ανάλυσης του κ. Σημίτη:
ότι η ΟΝΕ αποτελεί μια ζώνη που δημιουργεί ανισότητες και εκθέτει τις μη ανταγωνιστικές χώρες, απροστάτευτες στις χρηματιστηριακές αγορές και ότι ο κύριος υπαίτιος της διόγκωσης του ελληνικού χρέους είναι η αρχιτεκτονική του ευρώ. 

Αν στο αρχικό χρέος που δημιουργήθηκε έως το 2010, προσθέσουμε τα κρατικοποιημένα χρέη υπό αγγλικό δίκαιο που δημιούργησαν τα μνημόνια, με σκοπό τη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών-όπως έδειξε πρόσφατα η βρετανική οργάνωση Jubilee Debt Campaign στην έκθεσή της για το ελληνικό χρέος («Six key points about Greece’s debt» (24/2/15), αλλά και οι εκθέσεις της γαλλικής οργάνωσης Les Économistes atterrés - βγαίνει το συμπέρασμα ότι το ελληνικό χρέος, στο μεγαλύτερο μέρος του είναι απεχθές και διαγράψιμο.

Η προτεσταντική γελοία αφήγηση του Βερολίνου και των καθεστωτικών μαριονέτων του, με βάση την οποία το χρέος είναι δημιούργημα της ελληνικής ραθυμίας και ασωτίας, ώστε η τιμωρία της λιτότητας να επιβάλλεται ως μέτρο αναγκαίο για εξιλέωση, επιχειρεί την παραπλάνηση των ευρωπαίων πολιτών και την απόκρυψη της πραγματικότητας:
το ευρώ δεν είναι ένα απλό νόμισμα, αλλά ένα σύμβολο σχέσεων εξουσίας και κυριαρχίας. 
Η ρήξη με τους ευρωκράτες, η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, και η διαγραφή του χρέους, αποτελεί μονόδρομο.