Οι μετανάστες είναι της γης οι κολασμένοι
Έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι!
Όχι στις Ιμπεριαλιστικές Επεμβάσεις Η.Π.Α.-Ε.Ε.!
Κατάργηση των Συνθηκών Σένγκεν-Δουβλίνου!
Ανατροπή των Μνημονίων και των Δανειακών Συμβάσεων!
Συμμετέχουμε όλοι, μαζικά και μαχητικά στο Παγκρήτιο αντιφασιστικό
συλλαλητήριο στις 21 του Μάρτη, στις 13.00μ.μ. στην πλατεία της αγοράς
στα Χανιά
Η σύγχρονη βαρβαρότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης
Η ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης έχει ταυτιστεί στη συλλογική
μνήμη με τα ναζιστικά εγκλήματα κατά τη διάρκεια του Β’ παγκόσμιου
πόλεμου ή και κάποια χρόνια πριν απ’ αυτόν. Στην πραγματικότητα, όμως,
αυτή η «σύγχρονη καινοτόμα εφεύρεση» (όπως έχει χαρακτηριστεί), είναι
αρκετά προγενέστερη. Η αποσιώπηση της πραγματικής ιστορίας των
στρατοπέδων συγκέντρωσης και η πλήρης ταύτισή τους με το ναζισμό ή με
μερικούς «τρελούς δικτάτορες», εντάσσεται σε μια ψυχολογικοποιημένη και
μεταφυσική ανάγνωση της ιστορίας, που διχοτομεί τον ιστορικό χρόνο και
εμφανίζει την κοινωνική πραγματικότητα όχι σαν υλική ταξική πάλη, αλλά
σαν μια δυιστική μάχη του Καλού με το Κακό, του Φωτός με το Σκοτάδι. Το
μοντέλο, όμως, των στρατοπέδων συγκέντρωσης είτε ως μέθοδος διαχείρισης
της περισσευούμενης εργασιακής δύναμης, είτε ως μέθοδος εξόντωσης
πολιτικών ή εθνοτικών αντιπάλων, είναι προγενέστερο του ναζιστικού και
φασιστικού φαινομένου και συνδέεται άμεσα με τις επιδιώξεις
εκμεταλλευτικών/ ταξικών συμφερόντων και όχι με τα καπρίτσια μερικών
νοσηρών εγκεφάλων.
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ξεκίνησαν ήδη από
το 1885 ως μέθοδος συσσώρευσης πλούτου από τον βασιλιά του Βελγίου και
ιδρυτή του «Ελεύθερου Κράτους του Κονγκό» Λεοπόλδο Β. Η βάναυση
εκμετάλλευση των ιθαγενών πληθυσμών με στόχο τη δημιουργία μιας
ελεύθερης ζώνης εμπορίου, όπου θα αλώνιζαν επιχειρηματίες απ όλη την
Ευρώπη, είχε σαν τελικό αποτέλεσμα μέχρι το 1908 να ακρωτηριαστούν
χιλιάδες άνθρωποι επειδή δεν έφταναν τις νόρμες παραγωγής που έθεταν οι
αποικιοκράτες και να χάσουν τη ζωή τους μέχρι και 10 εκ. άνθρωποι…
Το 1898, κατά τη διάρκεια
του πολέμου των ΗΠΑ με την Ισπανία, οι αμερικάνοι προχώρησαν στη
στρατιωτική κατάληψη των Φιλιππίνων, που βρίσκονταν υπό ισπανική κατοχή,
και προχώρησαν σε μια βίαιη γενοκτονία που συμπυκνώνεται στα λόγια του
στρατηγού JacobSmith προς τους στρατιώτες του: «Δεν θέλω αιχμαλώτους.
Σας καλώ να σκοτώσετε και να κάψετε. Όσο περισσότερο σκοτώσετε και
κάψετε, τόσο καλύτερα θα με ικανοποιήσετε». Κομμάτι της γενοκτονίας
εναντίον των φιλιππινέζων ήταν και ο εγκλεισμός χιλιάδων άμαχων σε
στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου 200.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από
πανδημία χολέρας και από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης.
Ο όρος
ConcentrationCamp ακούστηκε πρώτη φορά κατά τη διάρκεια του δεύτερου
“πόλεμου των μπόερς” (1899-1902), μέσα στα πλαίσια των
ενδο-αποικιοκρατικών ανταγωνισμών για τον έλεγχο των σημαντικών
πλουτοπαραγωγικών πηγών της Νότιας Αφρικής. Οι βρετανοί αποικιοκράτες
ακολουθώντας την τακτική της «καμένης γης» εναντίον των απόγονων των
πρώτων ολλανδών γερμανόφωνων αποίκων στη Νότια Αφρική, προχώρησαν στη
συστηματική καταστροφή των καλλιεργειών, την πυρπόληση των σπιτιών, τη
σφαγή των ζώων και τη δηλητηρίαση των υδάτινων πόρων των μπόερς. Με
πρόσχημα τη διάσωση των γυναικών και των παιδιών, οι βρετανοί έκτισαν 45
προσφυγικά στρατόπεδα για να “φιλοξενήσουν” τους αιχμάλωτους μπόερς.
Τελικά, πάνω από 26.000 άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους γυναίκες και
παιδιά έχασαν τη ζωή τους σ’ αυτά τα πρώτα «κέντρα φιλοξενίας». Η
πολιτική της καμένης γης, φυσικά, επεκτάθηκε και στους αφρικανούς.
Δεκάδες χιλιάδες νοτιοαφρικανοί που ζούσαν στις περιοχές των μπόερς
σκοτώθηκαν σε 64 στρατόπεδα συγκέντρωσης, που δημιουργήθηκαν ειδικά γι
αυτούς.
Οι υποστηριχτές των ηττημένων μπόερς βρήκαν άκρως
ενδιαφέρουσα και αξιοποίησαν την «καινοτόμο ιδέα» των βρετανών. Κάπως
έτσι, οι γερμανοί χρησιμοποίησαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης
(Konzentrationslager) στην προσπάθειά τους να αποικίσουν την ΝΔ Αφρική,
εξοντώνοντας πάνω από 100.000 ανθρώπους από το 1904 ως το 1907, στην
πρώτη γενοκτονία του αιώνα, σύμφωνα με τον ΟΗΕ.
Οι γερμανοί
μετέφεραν την τεχνογνωσία τους και στους Οθωμανούς συμμάχους τους, ως
αναπόσπαστο κομμάτι της ιμπεριαλιστικής τους διείσδυσης στην υπό
κατάρρευση Αυτοκρατορία. Υπό την καθοδήγηση του συμβούλου του σουλτάνου
Γερμανού αξιωματικού Λίμαν φον Σάντερς, δημιουργήθηκαν τα περίφημα Αμελέ
Ταμπουρού (τάγματα καταναγκαστικής εργασίας), που χρησιμοποιήθηκαν στην
ευρύτερη περιοχή της Ανατολίας αρχικά από τους Οθωμανούς, αλλά αργότερα
και από τους Νεότουρκους, ως μια μέθοδος εθνοκάθαρσης εναντίον κυρίως
των εβραίων, των ελλήνων και των αρμενίων.
Στα χέρια των
εθνικοσοσιαλιστών και των φασιστών στη Γερμανία η “καινοτόμος ιδέα”
μετατράπηκε σε πραγματική επιστήμη βιομηχανικής κλίμακας εξόντωσης των
εβραίων, των Ρομά, των ομοφυλόφιλων, των ανάπηρων, των κομμουνιστών, των
αναρχικών κι άλλων κοινωνικών και πολιτικών αντιπάλων του ναζισμού. Σε
πρώτη φάση, τα στρατόπεδα χρησιμοποιήθηκαν για την εξουδετέρωση των
πολιτικών αντιπάλων του ναζισμού. Λίγες μόλις μέρες μετά την αναρρίχηση
του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στην εξουσία, τον Φλεβάρη του 1933, η
αστυνομία εισέβαλε στην έδρα του ΚΚ Γερμανίας, στο «Σπίτι του Καρλ
Λίμπκνεχτ» και έθεσε το κόμμα εκτός νόμου. Μετά τον εμπρησμό του
Ράιχσταγκ, στις 28 Φλεβάρη, ο Χίτλερ εξέδωσε το Διάταγμα για την
προστασία του Λαού και του Κράτους, εκμεταλλευόμενος την ήδη
διαμορφωθείσα κατάσταση εξαίρεσης που είχε επιβάλει ο συντηρητικός
πρόεδρος Χίντενμπουργκ στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, ως «φρουρός του
Συντάγματος». Με βάση το διάταγμα του Χίτλερ ξεκίνησε το κατασταλτικό
πογκρόμ, αρχικά εναντίον των κομμουνιστών. Μέσα σε λίγες μέρες οι
δυνάμεις καταστολής συνέλαβαν 20 χιλιάδες κομμουνιστές που τους
διασκόρπισαν σε δεκάδες στρατόπεδα, ειδικά τμήματα στις κρατικές
φυλακές, κέντρα κράτησης και σε διάσπαρτα «ιδιωτικά κέντρα ατομικών
βασανιστηρίων», που έδρευαν σε υπόγεια ή εγκαταλειμμένα εργοστάσια.
Το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης που ίδρυσε η ναζιστική κυβέρνηση υπό
τη δικαιοδοσία της Γκεστάπο, ήταν στην πόλη Νταχάου. Ο Χίμλερ το
περιέγραψε ως «το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης για πολιτικούς
κρατουμένους», ενώ δεν άργησαν να δημιουργηθούν νέα στρατόπεδα
καταναγκαστικής εργασίας. Μέσα στα επόμενα χρόνια ξεπήδησε πλήθος
παρόμοιων στρατοπέδων ως κορύφωση του πογκρόμ που εξαπολύθηκε εναντίον
κυρίως των εβραίων, των Ρομά και των ομοφυλόφιλων.
Από το 1941
σαν μέρος της «Τελικής Λύσης» οι εθνικοσοσιαλιστές κατασκευάζουν σε
κατεχόμενες χώρες στρατόπεδα εξόντωσης, όπως αυτά του Μπέλζεκ, του
Σομπιμπόρ, της Τρεμπλίνκα και του Άουσβιτς-Μπίρκεναου. Τρία εκατομμύρια
περίπου εβραίοι δολοφονήθηκαν σε αυτά τα στρατόπεδα, κυρίως μετά την
επιτάχυνση της «Τελικής Λύσης» με τη διάσκεψη της Βάνζεε στις 20 Γενάρη
του 1942.
Πέρα, όμως, από την κυρίαρχη μυθολογία περί «εβραϊκής
απάθειας», αναπτύχθηκαν στα στρατόπεδα εξόντωσης πολλές στιγμές αγώνα
ενάντια στη ναζιστική θηριωδία. Από το πλήθος των εξεγέρσεων και
αποδράσεων, θα δούμε εδώ ενδεικτικά και εν συντομία την εξέγερση στο
ναζιστικό στρατόπεδο εξόντωσης στο Σόμπιμπορ της Πολωνίας, στις 14
Οκτωβρίου του 1943.
Ηγέτες της εξέγερσης ήταν ο σοβιετικός
αιχμάλωτος Αλεξάντρ Πετσέρσκι και ο πολωνοεβραίος Λεόν Φελντχέντλερ.
Όλα ξεκίνησαν όταν ο υποδιοικητής Γιόχαν Νήμαν επισκέφθηκε το ραφείο για
να δοκιμάσει τη νέα του στολή. Εκεί εκτελέστηκε με τσεκούρι από τον
εβραίο ράφτη Γιεχούντα Λέρνερ. Ακολούθησε η εκτέλεση δέκα Γερμανών, οκτώ
Ουκρανών και δύο μελών της Εθνοφουράς (Volksdeutsche), ενώ
τραυματίστηκε σοβαρά ο υποδιοικητής Βέρνερ Ντουμπόις (WernerDubois). Το
σχέδιο ήταν η ολοσχερής εξόντωση της φρουράς και η διαφυγή των
κρατουμένων από την κεντρική πύλη. Μέλη της φρουράς του στρατοπέδου,
όμως, αντιλήφθηκαν το σχέδιο απόδρασης. Στις συμπλοκές που ακολούθησαν
οι περισσότεροι εξεγερμένοι σκοτώθηκαν από πυρά της φρουράς και από τις
νάρκες του περιβάλλοντος ναρκοπεδίου. 360 κρατούμενοι κατάφεραν τελικά
να διαφύγουν από το στρατόπεδο, αλλά μετά από εξοντωτικό κυνηγητό από τα
SS οι περισσότεροι συνελλήφθησαν ξανά και μόνο 50 κατάφεραν να
απελευθερωθούν. Μετά την εξέγερση ο Χίμλερ διέταξε το κλείσιμο του
στρατοπέδου, την κατεδάφιση των κτισμάτων του και την δενδροφύτευση της
περιοχής, ώστε να καλύψει τα ίχνη της σφαγής.
Βεβαίως, δεν ήταν
μονάχα οι ναζί που χρησιμοποίησαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης... Φυσικά
και η Ελλάδα δεν έμεινε έξω από το χορό. Δεκάδες στρατόπεδα συγκέντρωσης
δημιουργήθηκαν για να αντιμετωπίσουν τον εσωτερικό εχθρό. Το πιο
θρυλικό από αυτά ήταν η Μακρόνησος, το «αναρρωτήριο ψυχών», η «συνέχιση
του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού», η «εθνική κολυμβήθρα, η «νέα Εδέμ στα
μάτια της ελληνικής Ιστορίας», ο «Νέος Παρθενών», κατά τους
«πεφωτισμένους» πολιτικούς της ελληνικής Δεξιάς Κωνσταντίνο Τσάτσο και
Παναγιώτη Κανελλόπουλο. Ο τελευταίος έλεγε: «στο ξερονήσι αυτό εβλάστησε
η Ελλάς ωραιοτέρα από κάθε φορά. Η ιστορία θα γράψει πως η στροφή της
παγκοσμίου καταστάσεως εδώ άρχισε, στη Μακρόνησο» και: «Το φαινόμενον
της Μακρονήσου είναι μοναδικόν εις τον κόσμον ολόκληρον. Πρόκειται περί
θαυμαστού συνδυασμού της παιδείας με τον στρατόν. Οι εμπνευσθέντες
οργανώσαντες και διαχειριζόμενοι με τόσον επιτυχίαν το έξοχον αυτό έργον
είναι άξιοι ΒΑΘΕΙΑΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ».
Η λειτουργία του
στρατοπέδου συγκέντρωσης στη Μακρόνησο ξεκίνησε με εισήγηση του Γενικού
Επιτελείου Στρατού προς το υπουργείο Στρατιωτικών στις 19 Φεβρουαρίου
1947. Ο σκοπός της λειτουργίας του στρατοπέδου περιγράφονταν στο αρχικό
εισηγητικό σημείωμα που εκδόθηκε την πρωταπριλιά του 1946: «Αποφασίζεται
ο περιορισμός των αριστερών στρατευσίμων εις ορισμένα στρατόπεδα δια να
υποστούν αποτοξίνωσιν. Όλες οι στρατιωτικές μονάδες δέον όπως
εκκαθαρισθούν από αριστερίζοντες ή υπόπτους αριστερισμού». Μέχρι το
1958, οπότε κι έκλεισε το στρατόπεδο, χιλιάδες κομμουνιστές, αριστεροί,
αλλά και απλοί δημοκρατικοί φαντάροι βασανίστηκαν σωματικά και
ψυχολογικά ή εξοντώθηκαν βιολογικά, για τον ιερό σκοπό της «εθνικής
αναβάπτισης». Το διήμερο 29 Φλεβάρη – 1 Μάρτη του 1948 συμπύκνωσε αυτήν
την υπερδεκαετή βαρβαρότητα των νικητών του εμφύλιου ταξικού πολέμου, με
το λυσσασμένο πογκρόμ και τη σφαγή 100 και πλέον φαντάρων. Η επίσημη
εκδοχή, σύμφωνα με το στρατιωτικό ανακοινωθέν, ήταν: «Την 29ην
Φεβρουαρίου άνδρες του Στρατοπέδου Μακρονήσου, εις το οποίο υπηρετούν οι
επικίνδυνοι κομμουνισταί, κατά τη διάρκειαν της θρησκευτικής τελετής
επετέθησαν κατά της φρουράς του Στρατοπέδου προς αφοπλισμόν της. Η
τελευταία αμυνομένη έκαμε χρήσιν των όπλων και η τάξις απεκαταστάθη.
Απώλειαι στασιαστών 17 νεκροί και 61 τραυματίαι. Εκ των ημετέρων
τέσσερις τραυματίαι διά λιθοβολισμού. Οι τραυματίαι μεταφέρονται εις το
Στρατιωτικόν Νοσοκομείον». Τότε, η δημοκρατική εφημερίδα Τα Νέα,
έγραφαν: «Οι κομμουνισταί επροκάλεσαν ταραχάς εις την Μακρόνησον»…
Η επιστήμη και η τεχνική των σωματικών και ψυχοπνευματικών
βασανιστηρίων, όμως, άγγιξε την τελειότητα σε ένα στρατόπεδο υπό την
κατοχή του κέντρου της σύγχρονης παγκόσμιας δημοκρατίας. Στη ναυτική
βάση των Η.Π.Α. στην Κούβα, το Γκουαντάναμο, σε έναν τόπο που παλιότερα
προοριζόταν για στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων φορέων του AIDS, οι
αμερικανοί με πρόσχημα την “αντι”τρομοκρατική σταυροφορία έχουν
εγκαθιδρύσει ένα ειδικό καθεστώς για τους “εχθρικούς μαχητές”. Μέσω της
στρατιωτικής διαταγής που εξέδωσε ο πρόεδρος Μπους στις 13 Νοεμβρίου του
2001, οι κρατούμενοι δεν καλύπτονται από τη συνθήκη της Γενεύης και το
πολεμικό Δίκαιο, γι αυτό και δικάζονται (όταν δικάζονται) από
στρατιωτικές επιτροπές, ενώ παραμένουν για αόριστο χρόνο φυλακισμένοι.
Μια αόριστη κράτηση που ξεφεύγει από τα όρια της χρονικής
απροσδιοριστίας και επεκτείνεται και στην έλλειψη στοιχειώδους
κατηγορητηρίου, απογυμνώνοντας το άτομο από κάθε νομική υπόσταση,
«δημιουργώντας μια οντότητα που δεν μπορεί ούτε να κατονομαστεί ούτε να
κατηγοριοποιηθεί νομικά» (Αγκάμπεν). Όπως αποκαλύπτει ο επίκουρος
καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Βόρειου Ιλινόις MarkFalkoff, εν τέλλει:
«μόνο το οκτώ τοις εκατό των κρατουμένων κατηγορείται ότι ήταν
πολεμιστές της Αλ Κάιντα, μόνο το πέντε τοις εκατό συνελήφθη από
δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών στα πεδία μάχης στο Αφγανιστάν, και
συνολικά λιγότεροι από τους μισούς κατηγορήθηκαν για ενέργειες εχθρικές
προς τις Ηνωμένες Πολιτείες».
Στο Γκουαντάναμο, γράφει ο
Αγκάμπεν, η γυμνή ζωή αγγίζει τη μέγιστη απροσδιοριστία της. Οι
κρατούμενοι έχουν εκπέσει πλέον από την ανθρώπινη κατάσταση, βρίσκονται
στο μεταίχμιο ανθρώπου και ζώου: «Μετά από λίγο σταματήσαμε να
διεκδικούμε ανθρώπινα δικαιώματα- θέλαμε τα δικαιώματα των ζώων. Το
κλουβί μου βρισκόταν δίπλα σε ένα σκυλόσπιτο, όπου ζούσε ένα λυκόσκυλο. Ο
σκύλος είχε ένα κλιματιζόμενο ξύλινο σπιτάκι, με γρασίδι για να τρέχει.
Είπα στους φρουρούς: “Θέλω τα δικαιώματα που έχει ο σκύλος”. Μου
απάντησαν: “Ο σκύλος είναι μέλος του στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών”»
(JamalAl-Harish, πρώην κρατούμενος στο Γκουαντάναμο). Οι βασανιστές
έχουν απεριοριστη φαντασία, ανακαλύπτουν μια ευρεία γκάμα βασανιστηρίων,
από την κλασική σωματική βία, μέχρι το υποχρεωτικό άκουσμα μέταλ
μουσικής ή του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ. Ούτε μπροστά στον ίδιο το θάνατο
δεν είναι ελεύθερος ο κρατούμενος, η διαρκής πανοπτική επιτήρηση του
απαγορεύει να πάρει οποιαδήποτε πρωτοβουλία που θα φέρει δυσφορία στην
κυβέρνηση, είναι υποχρεωμένος να πεθάνει μόνο όταν το αποφασίσουν οι
δυνάστες του: «Είχαμε πετσέτες για παράδειγμα. Υπήρχε ένα παράθυρο, όπου
κάποιοι αποπειράθηκαν να κρεμαστούν. Ή έβρισκαν κάτι μυτερό και
προσπαθούσαν να κόψουν τις φλέβες τους. Έγιναν πολλές απόπειρες, αλλά οι
φύλακες ήταν άγρυπνοι όλη την ώρα για να μη γίνει τίποτα τέτοιο. Άμα
κανείς έκανε τίποτα, κατάφταναν αμέσως. Κάθε μέρα είχαμε κι από κάτι,
αλλά κανείς δεν πέθανε» (Αμπντουσαλάμ Νταγέφ, για ένα διάστημα
εκπρόσωπος των κρατουμένων στο Γκουαντάναμο).
Η παράθεση των
γεγονότων που γίνεται μέσα στο ημερολόγιο είναι σαφώς περιορισμένη και
δειγματοληπτική. Όμως η ουσία παραμένει ίδια και συμπυκνώνεται στην
προειδοποίηση του Πρίμο Λέβι: συνέβη, επομένως μπορεί να ξανασυμβεί. Και
στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών η βαρβαρότητα
επαναλαμβάνεται…
Τα λεγόμενα «κέντρα κράτησης» (ή για τους πιο
εθισμένους στην οργουελιανή νεογλώσσα «κέντρα φιλοξενίας»), υπάρχουν
διάσπαρτα εδώ και κάποιες δεκαετίες σε μεταβατικές χώρες και
χώρες-προορισμούς των ανθρώπων που προσπαθούν να αποφύγουν πολεμικές
συγκρούσεις ή αναζητούν δουλειά και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για
τους ίδιους και για τις οικογένειές τους. Η ύπαρξή τους είναι η υλική
αποτύπωση της μαθηματικά υπολογισμένης διαχείρισης της εργατικής
δύναμης. Είναι ακόμη ένα εργαλείο που, μαζί με την παρανομοποίηση της
ύπαρξης, τις εκτελέσεις στα σύνορα, τους φράχτες, τις βυθίσεις σκαφών,
τα βασανιστήρια στα τμήματα, συμβάλλουν στη ρύθμιση των μεταναστευτικών
ροών, σύμφωνα με τις εκάστοτε ανάγκες του κεφαλαίου.
Η τεχνητή
παρανομοποίηση των μεταναστών, ως κυρίαρχη στρατηγική του κεφαλαίου για
τη ρύθμιση του μεταναστευτικού ζητήματος, έχει έναν σαφή στόχο: την
υποτίμηση της αξίας της εργασιακής δύναμης ενός μεγάλου κομματιού της
εργατικής τάξης (αλλά εμμέσως και της εργ. τάξης συνολικά), ώστε ένα
τεράστιο μερίδιο της παραγωγικής διαδικασίας να διεξάγεται σε συνθήκες
σύγχρονου εργασιακού κάτεργου. Η παρανομοποίηση στοχεύει ευθέως στην
παραγωγή μιας ακραία υποτιμημένης κοινωνικής τάξης, ενός «περιθωρίου»
που θα αποτελεί φθηνό εργατικό δυναμικό για το νόμιμο ή παράνομο
κεφάλαιο (και όλες τις ενδεχόμενες μείξεις αυτών των δυο μορφών
καπιταλιστικής συσσώρευσης). Επιπλέον, γύρω από την παρανομοποίηση
περιστρέφεται μια δυναμικά αναπτυσσόμενη αγορά αλληλοεπικαλυπτόμενης
λευκής ή μαύρης συσσώρευσης κεφαλαίου, που ξεκινά από το τράφικινγκ, το
δουλεμπόριο,την εξαναγκαστική πορνεία, τη στελέχωση της μαφίας κλπ και
καταλήγει στις καθ’ όλα νόμιμες δραστηριότητες ενός ευρύτατου πεδίου
συνενοχής και δικτύου συνεργασίας, που αφορούν κυρίως νόμιμες εργασίες
που εξαρτιούνται μερικά ή καθ’ ολοκληρίαν από τις παράνομες
δραστηριότητες.
Με ή χωρίς κρίση, το κεφάλαιο (νόμιμο ή παράνομο)
έχει ανάγκη την εκμετάλλευση της εργασιακής δύναμης (νόμιμης ή
παράνομης) τόσο των μεταναστών όσο και των ντόπιων. Αυτό που αλλάζει και
διαμορφώνει τις εκάστοτε συνθήκες νομιμότητας/παρανομίας είναι οι όροι
κερδοφορίας του κεφαλαίου. Η γνωμοδότηση του νομικού συμβουλίου του
ελληνικού κράτους το Φλεβάρη του 2014, σχετικά με την επ’ αόριστον
κράτηση των μεταναστών μέσα στα στρατόπεδα, ακολουθεί σαφώς το παραπάνω
στρατηγικό σχεδιασμό, καθώς ουσιαστικά ποινικοποιεί τη φτώχεια
χαρακτηρίζοντας τους μετανάστες ως «επικίνδυνους για τη δημόσια τάξη και
ασφάλεια… γιατί στερούνται πόρων για τη διαβίωσή τους».
Ο
μετανάστης, ως σύγχρονος δούλος στο εργασιακό κάτεργο της δύσης, δεν
είναι πια πράγμα (res), αλλά Ιερός Άνθρωπος (homosacer): το απόλυτο
υποκείμενο στο οποίο η κρατική ή παρακρατική βία ασκείται με ατιμωρησία.
Μπορεί να βρεθεί νεκρός σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, σε ένα
βυθισμένο σαπιοκάραβο, στα χερσαία σύνορα, σε ένα σκοτεινό δρόμο της
μητρόπολης χτυπημένος από σφαίρα ή μαχαίρι φασίστα. Μέσα στον διαρκή
ταξικό πόλεμο χαμηλής έντασης, ο μετανάστης μετατρέπεται σε κατά
παραχώρηση ύπαρξη.
Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μπροστά στη
σύγχρονη βαρβαρότητα, οι μετανάστες ως υπάρξεις απογυμνωμένες που ζουν
έξω από την επικράτεια του νόμου και των ίδιων των ιερών φετίχ του
δυτικού πολιτισμού, βιώνουν την πλήρη από-προσωποίησή τους, την
αποκόλληση από τον κόσμο και το σώμα τους. Όπως το συμπύκνωσε ένας
έγκλειστος στο κέντρο κράτησης στη Γουμέρα της Αυστραλίας: «Έφτασα στην
Αυστραλία και ήμουν ευτυχισμένος. Μετά βρέθηκα φυλακισμένος σε ένα
στρατόπεδο. Ξέχασα το όνομά μου, τον εαυτό μου, με φώναζαν νούμερο
813…».
Η βία αυτή, όμως, δε μένει αναπάντητη. Από τη Woomera
μέχρι τη Λαμπεντούζα και από την Αμυγδαλέζα μέχρι την Κομοτηνή οι
μετανάστες και οι πρόσφυγες αναπτύσσουν αντιστάσεις και ορθώνουν την
ανθρώπινη αξιοπρέπεια μπροστά στη σύγχρονη βαρβαρότητα...
Άρθρο από τον ιστότοπο της Αντιπολεμικής Διεθνιστικής Κίνησης (20 Γενάρη 2010)
ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ
Υπολογίζεται ότι περίπου 400
μετανάστες κάθε μέρα περνάνε τα σύνορα του Έβρου, προερχόμενοι από μια
πληθώρα χωρών που έχουν καταλάβει οι «ειρηνευτικοί στρατοί» της δύσης,
για να φτάσουν στη νέα "γη της Επαγγελίας" και να βρουν, τελικά,
μπροστά τους μια Ευρώπη–Φρούριο, για την οποία ο έλεγχος της
μετανάστευσης αποτελεί δομικό στοιχείο της ανάπτυξής της. Δε χρειάζεται
κάποιος να κατοικεί στα σύνορα, για να δει ότι το μεταναστευτικό
αναδεικνύεται όλο και περισσότερο
στις καπιταλιστικές μητροπόλεις, όπου τα γκέτο (που συνενώνουν τους
σύγχρονους κολασμένους, μετανάστες και ντόπιους προλετάριους) αποτελούν
«σήμα κατατεθέν» της ταυτότητάς τους. Το μεταναστευτικό δεν είναι
φαινόμενο που οφείλεται σε "ειδικές συνθήκες" αλλά δομικό στοιχείο του
σύγχρονου ολοκληρωτισμού.
Η πρωτογενής αιτία όμως που γεννάει
αυτά τα κύματα μεταναστών είναι οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις
ΗΠΑ/ΝΑΤΟ/ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ, όπου συμμετέχει και η Ελλάδα (σε 15 «ειρηνευτικές
αποστολές»), αλλά και η οικονομική πολιτική που ακολουθείται από το
παγκόσμιο κεφάλαιο, τις ΗΠΑ και την ΕΕ, από τις αστικές τάξεις των χωρών
της Μ. Ανατολής, της Αφρικής και της Ασίας. Ο στόχος, τελικά, είναι
απλός: τεράστιες μάζες φτηνού εργατικού δυναμικού, χωρίς μόνιμες σχέσεις
εργασίας και δικαιώματα, σε μια συνεχή κατάσταση κινητικότητας: από τα
στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις πόλεις και τη μαύρη εργασία, στα πογκρόμ
και τις απελάσεις, επανείσοδος και πάλι από την αρχή. Σε ένα ματωμένο
κύκλο, το κεφάλαιο τρομοκρατεί ακόμα περισσότερο, στο όνομα της
«ασφάλειας», διαιρεί τους καταπιεσμένους με το μαστίγιο του φόβου και το
καρότο της «εθνικής ενότητας», συρρικνώνει τα δικαιώματα και τις ζωές
ντόπιων και ξένων εργαζομένων.
Ενώ η κυβέρνηση μας καλεί να "σφίξουμε όλοι το ζωνάρι" με την εφαρμογή του Μνημονίου και η νεολαία
πετιέται στο δρόμο με 540€, δίνονται στις τράπεζες δώρα δισεκατομμυρίων
για την επιβίωσή τους και τεράστια ποσά σε εμπόρους όπλων για τον
εξοπλισμό του Ελληνικού στρατού, τα σώματα ασφαλείας, τις φυλακές και τα
στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Επιπλέον, ο έλεγχος της μετανάστευσης
είναι πλέον η βάση της ενιαίας πολιτικής ασφάλειας (με εμπνευστές ΗΠΑ
και ΕΕ), που ταυτίζει τους μετανάστες με την τρομοκρατία και το έγκλημα.
Έτσι, ο ‘’εσωτερικός εχθρός’’ περιλαμβάνει το τρίπτυχο:
μετανάστες-τρομοκράτες- εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα. Διόλου τυχαία,
αφού όποτε νεολαία, μετανάστες και Έλληνες εργαζόμενοι έχουν βρεθεί
μαζί στο δρόμο έχουν δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μίγμα (Δεκέμβρης 2008).
Όσοι αγωνίζονται για τη ζωή και τα δικαιώματά τους, τελικά πρέπει να
ενσωματωθούν ή να κατασταλούν σε μια μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, η
οποία προσπαθεί να κρατήσει την εθνική συνοχή σε συνθήκες κρίσης και να
δείξει ότι η «ισχυρή Ελλάδα/Δύναμη ευθύνης στα Βαλκάνια» δεν
αστειεύεται: σκοτώνει. Μηδενική ανοχή λοιπόν σε κάθε αμφισβήτηση κ ρεύμα
ανατροπής, τρομονόμοι, συγχώνευση πολιτικού-δικαστικού συστήματος,
είναι πτυχές του σύγχρονου κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού.
Στις νάρκες του Έβρου, στον πάτο του Αιγαίου, χτίζεται η ασφάλεια του κάθε Ευρωπαίου.
Αυτούς τους στόχους υπηρετεί ο
ελληνικός στρατός και το «τιμημένο» πολεμικό ναυτικό, κυνηγώντας και
πνίγοντας απελπισμένους, αυτούς υπηρετεί και η Frontex (ή αλλιώς «ο
Ευρωπαϊκός οργανισμός για τη διαχείριση της επιχειρησιακής συνεργασίας
στα εξωτερικά σύνορα των κρατών μελών της ΕΕ»), ως ένας υπερ-μηχανισμός
καταστολής κι έλεγχου. Είναι οι στρατοί της κυβέρνησης, του κεφαλαίου,
των εργοδοτών που γαβγίζουν για περικοπές και απαγορεύσεις, της ΕΕ και
του ΔΝΤ, των τεχνοκρατών σε Αθήνα, Βρυξέλλες, Ν. Υόρκη.
Συμπληρώνονται από τις ορδές
αφιονισμένων ΜΑΤατζήδων, ομάδων Δ και ΔΙΑΣ, ασφαλιτών. Συμπληρώνονται
από τις απειλές κυβέρνησης και εργοδοτών πως «θα χυθεί αίμα».
Συμπληρώνονται από την εργοδοτική τρομοκρατία και τους μπράβους του
αφεντικού στις δουλειές μας, από τις κάμερες παρακολούθησης.
Από το καλοκαίρι ήδη, υπάρχουν
περιφερειακά γραφεία της Frontex στον Πειραιά και οι ομάδες της κάνουν
περιπόλους στον Έβρο για τη διασφάλιση των συνόρων της ΕΕ. Σύνορα που
όμως δεν έχουν καμία σχέση με την άθροιση των συνόρων των κρατών μελών
της, όπως φαίνεται από τα μεικτά στρατόπεδα συγκέντρωσης σε
Ισπανία-Μαρόκο-Λιβύη (με ευρωπαικά κονδύλια), τις πλωτές φυλακές (πρώην
σαπιοκάραβα) κράτησης κι επαναπροώθησης που σουλατσάρουν στη Μεσόγειο
αλλά και τις φυλακές/στρατόπεδα μεταναστών σε Γερμανία – Ιρλανδία.
Για κάθε ένα μετανάστη που
συλλαμβάνεται, βασανίζεται ή σκοτώνεται στα σύνορα ή τα μπουντρούμια της
ασφάλειας, ένας τοίχος ακόμα υψώνεται για τον καθένα από εμάς, που
μένει μόνος μπροστά στο φόβο της απόλυσης, στις περικοπές, στην
αυθαιρεσία των «διευθυντικών δικαιωμάτων». Ένα ακόμα εργοστάσιο κλείνει
και μεταφέρεται στους «πιο φτηνούς γείτονες» κάνοντας τους έλληνες
εργάτες κι εργάτριες καθημερινούς μετανάστες, με μισή δουλειά, μισά
λεφτά, μισή ζωή.
Έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι
Το μεταναστευτικό, θα συνεχίζει να
είναι "πρόβλημα" όσο το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα δεν
καταφέρνει να αγκαλιάσει τους ανθρώπους αυτούς. Θα συνεχίσει να αποτελεί
πεδίο πάνω στο οποίο αναπτύσσονται εθνικιστικά και ρατσιστικά
αντανακλαστικά. Η καταπίεση και η εκμετάλλευση των εργαζομένων δεν έχει
σύνορα, φαίνεται άλλωστε από το πόσο εύκολα οι πατριώτες επιχειρηματίες
κλείνουν τα εργοστάσια τους εδώ στην Ελλάδα και βουλιάζουν ολόκληρες
πόλεις στην ανεργία και τις μεταφέρουν στα βαλκάνια στην αναζήτηση
φτηνότερου εργατικού δυναμικού. Ζητούμενο τελικά πρέπει να είναι όχι η
ανάπτυξη ενός γενικά ‘’αντιφασιστικού μετώπου’’ αλλά η πάλη για ένταξη
των μεταναστών σε σωματεία, η πλήρης ενσωμάτωση τους στην ελληνική
κοινωνία για την ενοποίηση όλων των κομματιών των εργαζομένων στην πάλη
ενάντια σε κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ-κεφάλαιο. Πάλη, η οποία θα έχει συνεχώς στο
επίκεντρό της την ενότητα των πολιτικών αιτημάτων για τη διεύρυνση των
δικαιωμάτων των εργαζομένων, τις αυξήσεις στους μισθούς, την απαγόρευση
των απολύσεων, την αντι-ΕΕ πάλη, το μπλοκάρισμα της πολεμικής μηχανής σε
κάθε χώρα και τελικά τη συνολική ανατροπή του συστήματος που τη γεννά
αυτή την πολιτική.
ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ:
• Διάλυση τώρα των δολοφονικών μηχανισμών ΝΑΤΟ-ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ-FRONTEX
• Άμεση αποχώρηση της Ελλάδας από όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις,
άμεση επιστροφή των ελληνικών στρατευμάτων από όλες τις χώρες, όπου
ασκούν καθήκοντα στρατού κατοχής. Μπλοκάρισμα των εξοπλιστικών δαπανών.
Διάθεση των κερδισμένων κονδυλίων για την κάλυψη κοινωνικών αναγκών.
• κάτω τα χέρια από τους μετανάστες! Κατάργηση των απάνθρωπων σχεδίων για στρατόπεδα συγκέντρωσης, απελάσεις, φυλακίσεις κλπ
• οι μετανάστες είναι κομμάτι της εργατικής τάξης! Ίση αμοιβή για ίση δουλειά. Όχι στη μαύρη ανασφάλιστη εργασία και στην τρομοκρατία του κεφαλαίου. Όχι άλλες Κούνεβες.
Να τιμωρείται σκληρά κάθε εργοδότης που χρησιμοποιεί ανασφάλιστη
εργασία μεταναστών και όχι μόνο. Άνοιγμα των συνδικάτων στους μετανάστες
και σε όλους τους «μαύρους» της εργασίας.
• Να καταργηθεί το απαράδεκτο Σύμφωνο Μετανάστευσης της ΕΕ και η Συνθήκη Σένγκεν. Ταξιδιωτικά έγγραφα και δικαίωμα μετακίνησης στην ΕΕ σε όσους μετανάστες το επιθυμούν.
• Άμεσα μέτρα βοήθειας στους μετανάστες
που έχουν συγκεντρωθεί σε συγκεκριμένα σημεία (κέντρο Αθήνας, λιμάνι
Πάτρας κλπ): στέγαση, σίτιση, υγιεινή για όλους, μακριά από κάθε λογική
γκέτο και στρατοπέδου συγκέντρωσης. Κτύπημα των εγκληματικών κυκλωμάτων
που τους εκμεταλλεύονται και τους αξιοποιούν.
• Δικαίωμα πολιτικού ασύλου σε όλους τους μετανάστες.
• Ελληνική υπηκοότητα σε όσους μετανάστες έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα και μένουν εδώ, στους διαμένοντες για πολλά χρόνια κλπ. Πολιτικά δικαιώματα και δικαίωμα ψήφου.
• Άμεση νομιμοποίηση όλων των μεταναστών,
να σπάσει ο φαύλος κύκλος παρανομία – εξαθλίωση – παρανομία. Να
απλοποιηθεί και να διευρυνθεί χρονικά η απόκτηση άδειας παραμονής και
εργασίας στην Ελλάδα, χωρίς τα απαράδεκτα χαράτσια που βαρύνουν τους
μετανάστες.
• Κατοχύρωση όλων των κοινωνικών, πολιτικών και πολιτιστικών (μαζί και των θρησκευτικών) δικαιωμάτων
για όλους τους μετανάστες. Βοήθεια στην εκπαίδευση, τάξεις υποδοχής και
γλώσσας για μαθητές και ενήλικες, προγράμματα εκμάθησης της μητρικής
τους γλώσσας κλπ. Λατρευτικοί χώροι και κοιμητήρια για τις θρησκείες που
δεν διαθέτουν.
Δημοσίευση σχολίου