«Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία», όπως έγραφε το 1928 σε περίοδο μεγάλης κρίσης ο Κ. Π. Καβάφης. Η Ελλάδα αποτελεί τον αδύναμο κρίκο της ευρωζώνης, σε ένα ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από αστάθεια, με την βαθιά κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας να παίρνει παγκόσμιες διαστάσεις.
Σε αυτές τις συνθήκες οι επικυρίαρχοι ασκούν αφόρητες πιέσεις και εκβιασμούς «κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν, με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής. Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες».
Από την εποχή του Πελλοπονησιακού πολέμου, άλλωστε, έχει αποκλειστεί ο «έντιμος συμβιβασμός» ή «αμοιβαία επωφελής συμφωνία», όταν υπάρχει «ασυμμετρία ισχύος». Γιατί «ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύνατος υποχωρεί όσο του το επιβάλλει η αδυναμία του». Έγραφε ο Θουκυδίδης αποκαλύπτοντας, διαχρονικά, την ιμπεριαλιστική αλαζονεία των αρχαίων Αθηναίων, απέναντι στους αδύναμους Μηλίους.
Από την άλλη πλευρά οι δικοί μας «Αναμορφωταί» που «ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ δεν τους χρειάζονταν κανείς» παίζουν διαφόρων ειδών παιχνίδια με στόχο και τη διαχείριση της κοινής γνώμης διαχέοντας δημαγωγική ασάφεια, αφού οι εκβιασμοί, οι διενέξεις εναλλάσσονται με τους επαίνους, τις φιλοφρονήσεις, τις συγκλίσεις και το θετικό κλίμα για την υπογραφή συμφωνίας. Ανανήψαντες αντιμνημονιακοί με ή χωρίς προσωπείο και μνημονιακοί από . κούνιας προσπαθούν τρομοκρατικώ τω τρόπω να πείσουν για την επερχόμενη καταστροφή αν δεν επιτευχθεί η σωτήρια, έστω και «κακή» συμφωνία».
«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ» με περίσσια αλαζονεία οι θιασώτες των μνημονίων επιχαίρουν για τις κυβερνητικές παλινωδίες και αδυναμίες εξωραϊζουν τους «εταίρους» και την πολιτική της εξάρτησης και της εδραίωσης του καθεστώτος νεοαποικιακού ελέγχου βαπτίζουν «αναγκαία εθνική στρατηγική». Όλη η μεταπολεμική και μεταπολιτευτική επιχειρηματολογία για το εξαρτησιακό δόγμα «ανήκομεν εις την δύσιν» αναπαράγεται με ισχυρές δόσεις για τον «ευρωρεαλισμό» και τον «ευρωπαϊκό μονόδρομο». Σε αυτό το πλαίσιο εξάρτησης, η «εθνική συνεννόηση» που αποβλέπει στην ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού και στην άσκηση πρωταγωνιστικού ρόλου σε αυτούς που πρόσφατα αποδοκιμάστηκαν με τη λαϊκή ψήφο, είναι αδιέξοδη και συνιστά απόπειρα εξαπάτησης και αποπροσανατολισμού.
«Ξέχασαν» οι θιασώτες του . παράδεισου των Μνημονίων την Κόλαση της απώλειας του 25% του ΑΕΠ, το 1,4 εκ. ανέργων, τους άστεγους, τα πεινασμένα παιδιά στα σχολεία, τα συσσίτια, τα χιλιάδες λουκέτα των μικροεπιχειρήσεων, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, αλλά και τον παράδεισο με τα υπερκέρδη των τραπεζιτών και του μεγάλου κεφαλαίου.
Όλα αυτά περί «μνημονιακού μονόδρομου» αποκρύπτουν μια γκρίζα πραγματικότητα. Ότι δεν είναι βιώσιμο αυτό το χρέος και δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί. Με σαφήνεια διατυπώνεται στα συμπεράσματα της προκαταρκτικής έκθεσης της Επιτροπής Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος: «Η Ελλάδα όχι μόνο δεν είναι σε θέση να πληρώσει το χρέος, αλλά και δεν πρέπει να το πληρώσει, διότι είναι παράνομο, αθέμιτο και επονείδιστο». Με άλλα λόγια αποτελεί «ζυγόν δουλείας» για τις επόμενες γενιές και επομένως αενάως θα ανακυκλώνεται το δίλημμα «ρήξη ή υποταγή». Από αυτή την άποψη ο «παράδεισος» του μνημονίου είναι μια διεστραμμένη φαντασίωση που εξυπηρετεί πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Οι διαπρύσιοι κήρυκες του «ευρωπαϊκου μονόδρομου» αγνοούν ότι η Ιστορία δε γράφτηκε ποτέ με τη λογική των μονοδρόμων του ρεαλισμού και της υποταγής, αλλά με αγώνες δικαιώνοντας τους στίχους: «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία» (Α. Κάλβος).
Είναι, όμως, αξιομνημόνευτη η κυβερνητική στρατηγική για την «ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση» που είτε με είτε χωρίς συμφωνία οδηγεί σε αδιέξοδο. Η υπογραφή μιας συμφωνίας, θα φέρει την επόμενη μέρα τους ξένους δυνάστες με ακόμα μεγαλύτερες αξιώσεις να διεκδικούν το δημόσιο πλούτο της χώρας, να απαιτούν φοροληστρικά μέτρα και εργασιακές συνθήκες γαλέρας, καθώς και την παραπέρα διάλυση της δημόσιας Υγείας-Παιδείας-Πρόνοιας προς όφελος πάντα των νέων ληστρικών οικονομικών συμβάσεων και των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών και της κυρίαρχης τάξης.
Η μη υπογραφή συμφωνίας με τον λαό στην γωνία ή χειροκροτητή δεν εντάσσεται σε μια γνήσια στρατηγική Εθνικής Ανεξαρτησίας και Κοινωνικής Απελευθέρωσης και αναπαράγει τον φαύλο κύκλο της εξάρτησης και της υποτέλειας από όσους ομνύουν καθημερινά στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ προσδοκώντας από τους «προστάτες» τους έναν «έντιμο συμβιβασμό».
Η «ρήξη» με την πολιτική της εξάρτησης και της υποτέλειας, δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα τεχνοκρατικών χειρισμών, αλλά προϊόν κοινωνικών αγώνων.
Αναγκαίος, όσο ποτέ άλλοτε ο ενιαίος παρατεταμένος αγώνας του λαού μας για την ανατροπή των μνημονίων υποδούλωσης, την ανατροπή τωνα αντιλαϊκών μέτρων, την αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ και το διώξιμο των αμερικάνικων βάσεων.
*Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά, μέλος της ΣΕ του περιοδικού «Αντιτετράδια της εκπαίδευσης» και αρθρογράφος στο «ΕΘΝΟΣ».
Δημοσίευση σχολίου