της Karin Leukefeld
Στη Μέση Ανατολή, 70 χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, λαμβάνει χώρα μια νέα μαζική δολοφονία. Κατά τη διάρκεια που μια διεθνής συμμαχία υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ διεξάγει χιλιάδες αεροπορικές επιθέσεις στο Ιράκ και στη Συρία, η Σαουδική Αραβία, σύμφωνα με την άποψη της γερμανικής κυβέρνησης, μια «άγκυρα σταθερότητας» στην περιοχή (Τόμας ντε Μεζιέρ), στέλνει τώρα, μετά από τα μαχητικά αεροσκάφη, τεθωρακισμένα άρματα μάχης και χερσαία στρατεύματα στο «φτωχό σπίτι του αραβικού κόσμου», την Υεμένη. Δυτικές χώρες πληρώνουν κρατικούς και ιδιωτικούς στρατιωτικούς συμβούλους για να εκπαιδεύουν και να εξοπλίζουν άραβες για τον πόλεμο στο Ιράκ, την Συρία και την Υεμένη. Πιστοί σύμμαχοι όπως η Ιορδανία, το Κατάρ και τα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα διαθέτουν στρατιωτικές βάσεις. Διεθνή εξοπλιστικά κοντσέρν στα κράτη του Κόλπου τα πουλούν σχεδόν όλα, ό,τι βρίσκεται στους καταλόγους τους, και καταγράφουν τα μεγαλύτερα κέρδη εδώ και χρόνια.
Οι ΗΠΑ θέλουν να «τακτοποιήσουν» τη Μέση Ανατολή προτού η λεηλάτησή τους οδηγήσει παραπέρα στην Ανατολή προς την κατεύθυνση της Κίνας. Αυτό που αφήνουν πίσω τους είναι πόλεμος, καταστροφή, διωγμός και λανθάνουσες κρίσεις. Διαρκής πόλεμος σημαίνει διαρκή κέρδη για τα συμφέροντα των επιχειρήσεων και της κυβέρνησης των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Όσο κυνικά κι αν ακούγεται, ο πόλεμος στο Λεβάντε είναι μια επικερδής επιχείρηση για τα κοντσέρν όπλων, τους λαθρέμπορους, τις οργανώσεις αρωγής και τις επιχειρήσεις που αργότερα θα ανοικοδομήσουν τη χώρα.
Πολιτικές λύσεις δεν υπάρχουν στο σχέδιο των ΗΠΑ, επειδή σταθεροποιούν τα κράτη της περιοχής και επομένως θα ενισχύονταν πολιτικά. Αντ΄ αυτού, χρησιμοποιούνται σύμμαχοι όπως η ΕΕ, η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ, με το να μπορεί η Ουάσινγκτον να οργανώνει τις δικές της «εκστρατείες». Η Συρία και το Ιράκ θα πρέπει [όπως λέγεται] να καταστραφούν ως κράτη. Ο Λίβανος όπως και η Ιορδανία επιπλέον ως στρατιωτική βάση. Στα πλαίσια αυτού του σεναρίου οι ΗΠΑ ωθούν διαρκώς εκ νέου διεθνείς και περιφερειακούς εταίρους και ομάδες μάχης κάθε είδους στον αγωνιστικό χώρο. Ανταγωνισμοί ανάμεσα στους εταίρους ανάβουν φωτιά.
Στη Συρία ο επίσημος αντίπαλος των ΗΠΑ και των συμμάχων τους είναι στο μεταξύ το αυτοονομαζόμενο «Ισλαμικό Κράτος» (IS). Ένας αντίπαλος τον οποίο οι ΗΠΑ –όπως έκανε πρόσφατα γνωστό ο πρώην επικεφαλής των μυστικών στρατιωτικών υπηρεσιών των ΗΠΑ, Michael Flynn, στο αραβικό ειδησεογραφικό κανάλι Αλ Τζαζίρα- τον δημιούργησαν σκόπιμα. Τουλάχιστον από το 2012 οι πολιτικοί των ΗΠΑ γνώριζαν ότι οι κύριες δυνάμεις του, που βρίσκονταν πίσω από την εξέγερση στη Συρία, ήταν εξτρεμιστές, παρ΄ όλα αυτά τους υποστήριζαν, επανέλαβε ο Flynn, κάτι που μπορεί να διαβάσει κανείς σ΄ ένα πρόσφατα δημοσιευμένο έγγραφο της μυστικής υπηρεσίας πληροφοριών DIA των ΗΠΑ από τον Αύγουστο του 2012. Ενάντια σ΄ αυτό τον «εχθρό» IS, διοχετεύονται τώρα ειδικά εκπαιδευμένες ομάδες μάχης με την ονομασία «Νέος Συριακός Στρατός» στη βόρεια Συρία, με το να κατασκευάζεται για αυτές κατά παραβίαση του διεθνούς δικαίου μια «ζώνη προστασίας» ως βάση παράταξης. Σχεδόν μονότονα οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ επαναλαμβάνουν στο μεταξύ, ότι ο κύριος ένοχος για την κατάσταση στη Συρία είναι ο ίδιος ο Πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ. Ο Mark Toner, εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, διαβεβαίωσε πριν από λίγες ημέρες: «Το καθεστώς Άσαντ είναι η ρίζα όλου του κακού» στη Συρία. Επίσημη στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ για τους «μετριοπαθείς αντάρτες» μέχρι τώρα: 500 εκατομμύρια δολάρια.
Στο Ιράκ εκπαιδεύονται και εξοπλίζονται ο στρατός και οι μονάδες της κουρδικής Πεσμεργκά. Μια διεθνής συμμαχία περισσότερων από 60 κρατών έχει εμπλακεί στον πόλεμο κατά του IS υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ. Ο στρατός των ΗΠΑ με πάνω από 1000 κρατικούς και ιδιωτικούς «στρατιωτικούς συμβούλους» έχει σταθμεύσει στο Ιράκ. Στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ για εκπαίδευση: τουλάχιστον 25 δισεκατομμύρια δολάρια. Στρατιωτικές δαπάνες των ΗΠΑ για αεροπορικές επιδρομές από τις 8 Αυγούστου 2014: 3,5 δισεκατομμύρια δολάρια (9,8 εκατομμύρια κάθε μέρα). Τα στοιχεία αυτά αποδίδουν την κατάσταση της 31ης Ιουλίου 2015.
Η Τουρκία οδηγείται από την Ουάσινγκτον μ΄ ένα μακρύ λουρί. Επειδή η Άγκυρα δεν ήθελε να αναλάβει τον αγώνα ενάντια στον IS, η Ουάσινγκτον έστειλε μαχητικά αεροσκάφη προς υποστήριξη των Κούρδων της Συρίας, οι οποίοι υπεράσπισαν και επέκτειναν με επιτυχία την σε μεγάλο βαθμό αυτόνομη περιοχή τους «Ρογιάβα» ενάντια στον IS. Η κυβέρνηση Ερντογάν δυσαρεστήθηκε και ζήτησε από τις ΗΠΑ να εκπαιδεύσει «μετριοπαθείς αντάρτες της Συρίας» οι οποίοι έπρεπε να σταλούν στη μάχη στη Συρία. Η Ουάσινγκτον δεν πείστηκε, και επειδή οι διαπραγματεύσεις δεν προχώρησαν προς ικανοποίηση της Άγκυρας, η Τουρκία συμμάχησε με το Κατάρ και –παρά τις ιδεολογικές διαφορές- με τη Σαουδική Αραβία, για να συντάξει μια δική της στρατιωτική μονάδα. Ο «στρατός της κατάκτησης» επιτέθηκε στη βόρεια επαρχία της Συρίας, Ιντλίμπ, τον Μάρτιο του 2015, όπου δραστηριοποιείται μέχρι σήμερα. Από τότε που η Τουρκία άνοιξε την στρατιωτική αεροπορική της βάση Ιντσιρλίκ για τα μαχητικά αεροσκάφη των ΗΠΑ, ο τουρκικός στρατός –παρά τις υποτιθέμενες επιφυλάξεις της Ουάσινγκτον- επιτρέπεται ξανά να επιτίθεται στο κουρδικό εργατικό κόμμα ΡΚΚ στο βόρειο Ιράκ εκμηδενίζοντας το διάλογο με τους Κούρδους.
Τα κράτη του Κόλπου εξοπλίζονται εδώ και χρόνια και παραλαμβάνουν οπλικά συστήματα αξίας δισεκατομμυρίων, το ίδιο και οι εκπαιδευτές. Στα πλαίσια διμερών συμφωνιών καθιερώνεται στα Εμιράτα μια ακμάζουσα βιομηχανία στρατιωτικών εξοπλισμών. Η μοναδική μοναρχία στην αραβική χερσόνησο, η οποία αποφεύγει την κούρσα των εξοπλισμών, είναι το Ομάν, παρ΄ όλο που τόσο στη Δύση όσο και στον αραβικό και περσικό κόσμο ισχύει ως αξιόπιστος διαμεσολαβητής.
Για να αποκτήσουν από την κυβέρνηση του Ισραήλ τη συγκατάθεσή του για τη συμφωνία με το Ιράν, οι ΗΠΑ όχι μόνο προμηθεύουν όπλα, αλλά η ίδια η Ουάσιγκτον κοιτάει μακριά όταν πρόκειται για την ισραηλινή υποστήριξη στις μάχιμες ομάδες της Αλ Κάιντα στο Γκολάν της Συρίας. Ακόμη και όταν η ισραηλινή πολεμική αεροπορία επιτίθεται σε θέσεις στο έδαφος της Συρίας ή καταρρίπτει πολεμικά αεροσκάφη, σιωπά. Η κυβέρνηση Ομπάμα δεν κινείται ακόμη και όταν η κατοχική δύναμη Ισραήλ στραγγαλίζει διαρκώς τους Παλαιστίνιους.
Η «Νέα Μέση Ανατολή», όπως την φαντάζεται η Ουάσινγκτον, είναι ένα πεδίο μάχης. Η Οργάνωση του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες UNHCR διαπίστωσε σχετικά μ΄ αυτά στα μέσα Ιουνίου: Μόνο «η τεράστια δυστυχία του πολέμου στη Συρία με τα 7,6 εκατομμύρια εσωτερικούς πρόσφυγες και τα 3,88 εκατομμύρια πρόσφυγες στη γειτονική περιοχή» μετέτρεψε την Εγγύς Ανατολή «στην μεγαλύτερη περιοχή προέλευσης» ανθρώπων που βρίσκονται σε φυγή. Καταστάσεις όπως αυτή ο κόσμος έχει να τις δει από το 1945.
Πηγή: junge Welt, 14/08/2015
Μετάφραση – Επιμέλεια: Παναγιώτης Γαβάνας
Δημοσίευση σχολίου