Ιδιαίτεροι άνθρωποι, ξεχωριστές καταστάσεις

Του Γ. Γ.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν επιλέξει ένα ιδιαίτερο τρόπο ζωής μη συμβατό με τις κατεστημένες αντιλήψεις, πιθανόν μη αποδεκτό, ίσως και κατακριτέο από μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας.
Αναφέρομαι σε ανθρώπους που έχουν σπουδάσει με δάσκαλο την φύση, διδάχτηκαν από το ζωικό βασίλειο, έκαναν μεταπτυχιακό συνομιλώντας με την «μάνα γη».

Σ’ αυτούς θα συναντήσεις μια «περίεργη» συμπεριφορά στην καθημερινότητά τους, θα εντυπωσιαστείς με την «ερωτική» σχέση που έχουν με καταστάσεις αδιανόητες με όσους ζουν σε αστικά κέντρα.
Ο «λαφιάτης» - μεγάλο φίδι- είναι απ’ τα αγαπημένα τους ζώα γιατί εξοντώνει τα ποντίκια, οι αράχνες είναι το συνηθισμένο «ντεκόρ» στα καταλύματά τους, στο βουνό, γιατί τους απαλλάσσουν από μύγες και κουνούπια. Οι συμπεριφορά των ζώων τους είναι ο καλύτερος «μετεωρολόγος», αφού τους προειδοποιεί «τι καιρό θα κάνει». 

Ελάχιστη επαφή έχουν και με την «καταναλωτική κοινωνία».
Ο «μπαχτσές» τους, τους εξασφαλίζει σχεδόν τα πάντα. Από σταφύλια για να φτιάξουν μόνοι τους το ούζο και το κρασί τους, μέχρι λαχταριστά φρούτα και οπωροκηπευτικά. Το χωράφι τους παρέχει απλόχερα στάρι για να φτιάξουν ψωμί στον πέτρινο φούρνο που διαθέτουν, ενώ από τα ζώα τους έχουν αυγά, γάλα, τυρί, κρέας.

Είναι μεγάλη τύχη να έχεις φίλους τέτοιους ανθρώπους. Είναι απόλαυση να σου διηγούνται τις καθημερινές ιστορίες τους, είναι μοναδικό να σου προσφέρουν την παρέα τους και τα καταπληκτικά εδέσματα που δημιουργούν με μεράκι, όλα «ζυμωμένα» με τον κόπο τους, παραγμένα από τον ιδρώτα τους.

Ελαχε, λοιπόν, να βρεθώ στο «ησυχαστήρι» του συντρόφου και φίλου Στρατή Γιακαλή. Βρίσκεται στην «μέση του πουθενά». Στην πλαγιά ενός βουνού της Λέσβου, που μόνο με αυτοκίνητο 4Χ4 μπορείς να έχεις πρόσβαση αφού ο «στρατιωτικός δρόμος» που σε οδηγεί σ’ αυτό το κονάκι είναι εντελώς κακοτράχαλος.

Μια γεννήτρια παρέχει στοιχειώδη φωτισμό, ενώ το «ματωμένο» φεγγάρι, το θρόισμα των δέντρων, οι φωνές των βατράχων απ’ το διπλανό ποταμάκι, και ο ήχος απ’ τα κουδούνια των ζώων, συνθέτουν ένα μοναδικό σκηνικό.

Καμιά δεκαπενταριά φιλαράκια ήταν η παρέα μας. Σαρδέλα Καλλονής παστή, λαδοτύρι, και όλα τα άλλα ψημένα στον φούρνο του «ησυχαστηρίου» ήταν οι μεζέδες μας. Κουκιά, πατάτες γεμιστές με τυρί, φασολάκια, αρνάκι στην γάστρα. Και πάνω απ’ όλα το ούζο χωρίς γλυκάνισο που φτιάχνει ο Στρατής. Πανδαισία.

Ο λάρυγγας και η μνήμη να έχει ανοίξει. Το ούζο να τρέχει ακατάπαυστα το ίδιο και οι ιστορίες από το παρελθόν μας. Τότε που όλοι μας είμαστε στρατευμένοι στις γραμμές της ΚΝΕ και του ΚΚΕ. Στις εκδηλώσεις που οργανώναμε στο κυνηγητό που είχαμε από τους μπάτσους.

Πήγε και παρακάτω η συζήτηση όταν ο σύντροφος Μπάμπης Κουλίκας ή Κουλίκοφ, όπως τον αποκαλούν αρκετοί γνωστοί του, άρχισε να μας λέει ιστορίες που του έχει διηγηθεί ο πατέρας του όταν ήταν αντάρτης του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.
Ιδιαίτερη σημασία έχει η ιστορία για το πώς ο μακαρίτης γέρος του έσωσε από σίγουρο θάνατο τον πατέρα του πρώην νεοδημοκράτη υπουργού Δικαιοσύνης Χαράλαμπο Αθανασίου ο οποίος στην εποχή του ήταν  ένας από τους πιο σκληρούς κομματάρχες της δεξιάς –«Πατούχας» ήταν το παρατσούκλι του- και έχει αφήσει ιστορία στην περιοχή στα μαύρα μετεμφυλιακά χρόνια. Ηταν επικεφαλής της οργάνωσης «Χ» της περιοχής, είχε ξυλοκοπήσει και βασανίσει σχεδόν μέχρι θανάτου αγωνιστές που είχαν πάρει μέρος στον αντιστασιακό αγώνα, και όταν έπεσε στα χέρια των ανταρτών εκλιπαρούσε για την ζωή του (σε κάποια άλλη ανάρτηση θα γράψω γ’ αυτή την περίπτωση).

Δυστυχώς όλα τα καλά τελειώνουν σύντομα. Τέρμα η «απεξάρτηση» απ’ την πολιτική επικαιρότητα και το διαδίκτυο, μας τέλειωσαν οι «ανάσες» πραγματικής ζωής και από αύριο θα ασχολούμαστε με τις ανούσιες δηλώσεις του αστικού πολιτικού προσωπικού, τις ενδοαστικές καντρίλιες και την πρώτη φορά «αριστερή» κυβέρνηση.