Αν όχι τώρα, πότε;

Πηγή: Θ. Μεγαλοοικονόμου* - "Εφημερίδα των Συντακτών"

Η μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα πιθανόν να εξέπληξε, κυρίως λόγω της ταχύτητας με την οποία συνέβη και του ολοκληρωτικού της χαρακτήρα, ακόμα και αυτούς που είχαν προβλέψει ότι αυτή η μετάλλαξη ήταν αναπόφευκτη και μέσα στη φύση της πολιτικής τους.

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι εκπρόσωποι του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου λειτουργούν με το «πιστόλι στον κρόταφο» και ένα κόμμα και η κυβέρνησή του της «Αριστεράς» θα έπρεπε να το ξέρουν πολύ καλά.

Αυτοί που σκόπιμα κράτησαν τις λαϊκές μάζες σε μια παθητική αναμονή επί πέντε μήνες, διαπραγματευόμενοι στις λογικές του «win-win» και λοιπών τεχνοκρατικών προταγμάτων, σαν να επρόκειτο για μια «πρακτική άσκηση» των πανεπιστημιακών τους παραδόσεων, θα έπρεπε να ξέρουν πολύ καλά ότι όλες οι δανειακές συμβάσεις του ΔΝΤ, σε δεκάδες χώρες, επιβλήθηκαν με εκβιασμούς και πραξικοπήματα και με τον εξής, πάντα, τριπλό στόχο: την πλήρη ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, την πλήρη διάλυση του Δημοσίου με την ιδιωτικοποίηση όλων των υπηρεσιών και την παραμονή ενός απλώς «επιτελικού κράτους» και, τέλος, την κατάργηση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους.

Ενα από τα δεκάδες παραδείγματα, η περίπτωση της Ν. Κορέας, το 1998, όταν η ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων με το ΔΝΤ συνέπιπτε με τη διεξαγωγή των προεδρικών εκλογών, όπου δύο από τους τέσσερις κύριους υποψήφιους είχαν ταχθεί κατά των πολιτικών του ΔΝΤ. Τότε το ΔΝΤ αρνήθηκε να αποδεσμεύσει τη «δόση» αν και οι τέσσερις υποψήφιοι δεν δεσμεύονταν ότι θα ακολουθούσαν τους κανόνες της νέας συμφωνίας. Το αποτέλεσμα ήταν και οι τέσσερις υποψήφιοι να υπογράψουν σχετική δήλωση ότι θα στήριζαν τα μέτρα του ΔΝΤ - και έτσι η χώρα πήγε σε εκλογές.

Ως προς τους όρκους πίστης στο ευρώ, στην Ε.Ε., στην ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης και λοιπά κουραφέξαλα, θα έπρεπε να ξέρουν ότι η Ε.Ε. δεν ιδρύθηκε για τους λαούς, αλλά για την ανταγωνιστικότητα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου απέναντι σε αυτό των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας. Με τη συμμετοχή της Ελλάδαw ως μέλους πρωτίστως για τη λειτουργία της ως απλώς συνοριακής χώρας της μεγάλης ιμπεριαλιστικής οικογένειας για την αποτροπή των ήδη από τότε προβλεπόμενων, λόγω των δικών τους πολιτικών, μαζικών πληθυσμιακών μετακινήσεων.

Θα έπρεπε να ξέρει ο Τσίπρας ότι η Ευρώπη του Μάαστριχτ, της Λισαβόνας και του ευρώ, όπως από τις αρχές της δεκαετίας του '90 τονιζόταν στο «Λευκό» και στο «Πράσινο Βιβλίο», βασίστηκε στη μεταβολή των εργασιακών σχέσεων μέσω της ελαστικοποίησης της εργασίας, ολοκληρωτικά προσαρμοσμένης στις ανάγκες του κεφαλαίου. Ο Σόιμπλε αυτά εφαρμόζει, αλλιώς δεν μπορεί να υπάρχει ευρώ και οι οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ το ξέρουν πολύ καλά, αλλά λειτουργώντας εντός του ευρώ, πέφτουν, εν τέλει, αναγκαστικά γονατιστοί στα πόδια του Σόιμπλε.

Είναι σαφές ότι αν το τρίτο, και χειρότερο, Μνημόνιο που υπέγραψε ο Σύριζα, το είχε υπογράψει η δικομματική Σαμαρά- Βενιζέλου, θα είχε υπάρξει ανεξέλεγκτη έκρηξη. Θα είχε «χυθεί αίμα». Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως «συστημική Αριστερά» που είναι, λειτούργησε στη λογική της εκτόνωσης του θυμού των λαϊκών μαζών και της χειραγώγησης των προσδοκιών που εκφράστηκαν στις εκλογές του Γενάρη και ακόμα πιο μαζικά και με ιδιαίτερη ένταση στο «όχι» της 5ης Ιουλίου.

Περιέπαιξε τις πλατιές λαϊκές μάζες διά μέσου της πάγιας πολιτικής της διασποράς «φόβου και αδιεξόδου» (ότι «δεν υπάρχει άλλη λύση»), όπου υποτίθεται ότι δίνεται η «μάχη» όλη αυτή την περίοδο, ο κόσμος αγωνιά, βιώνει τις ποικίλες παλινωδίες, δυσκολίες, απειλές, επικρεμάμενους κινδύνους, τον κάνουν να ζήσει τη «μέχρις εσχάτων» προσπάθεια και που, και αυτή, καταλήγει σε αδιέξοδο, καλείται να πει τη γνώμη του στο δημοψήφισμα και την επόμενη μέρα, αυτή η γνώμη του, το «όχι», γίνεται εν ψυχρώ από τον Τσίπρα «ναι», στο όνομα του ρεαλισμού και της παραμονής στο ευρώ, στην αιτία, δηλαδή, του κακού.

Με όλο το σκηνικό της κοινωνικής αναστάτωσης και του τρόμου, με τις τράπεζες κλειστές κ.λπ. «Αρα, δεν γίνεται αλλιώς». Ακόμα και το «όχι» γίνεται, από τους νεόκοπους διαχειριστές του «δόγματος του σοκ», στη βάση του οποίου λειτουργεί η «Ευρώπη» τους, στοιχείο το οποίο επιχειρείται να λειτουργήσει, εν τέλει, στη λογική της παραίτησης και της υποταγής. Και τα ΜΑΤ του λομπροζιανής κοπής εγκληματολόγου και υπουργού ΠΡΟΠΟ Πανούση καλούνται ξανά «επί το έργον».

Πόσο γρήγορα μπορούν νέοι, «αναδυόμενοι» ηγέτες της «Αριστεράς» να «καβαλήσουν το καλάμι» και από «αριστεροί» να επιδιώξουν να το παίξουν «εθνικοί ηγέτες»; Οταν μάλιστα ο ίδιος ο Τσίπρας γίνεται πρωταγωνιστής της διασποράς φόβου μιλώντας για iou στους συνταξιούχους κ.λπ., αν δεν γίνει δεκτό το τρίτο Μνημόνιο; Τι διαφορετικό έκανε ο Σαμαράς;

Λύση εναλλακτική υπάρχει, όχι απλή και εύκολη, αλλά η μόνη που μπορεί να ανοίξει δρόμους και πραγματικά να δώσει ώθηση σε ριζικές αλλαγές και ανατροπές στην ίδια την Ευρώπη. Δεν είναι το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή», αλλά «έξω από το σύστημα».

Το «όχι», όσο και αν προσπαθούν να το ακυρώσουν, είναι ακόμα παρόν στη συνείδηση του κόσμου. Αμεση διαγραφή όλου του χρέους, εθνικοποίηση τραπεζών και των μεγάλων στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων κάτω από εργατικό έλεγχο, έξω από την Ε.Ε., σε μια πραγματικά σοσιαλιστική προοπτική. «Αν όχι τώρα, πότε;»

*ψυχίατρος