Ήταν φανερό πως ο κόσμος ήταν -και παραμένει καχύποπτος με όλους τους πολιτικούς. Οι εκλογές κατάντησαν αναμέτρηση μεταξύ δυο προσώπων. Επειδή η πολιτική είναι η ίδια, οι αντίπαλοι επικεντρώθηκαν σε επιμέρους χαρακτηριστικά, ακόμα και εξωτερικής εμφάνισης, αδιάφορα όμως ως προς την ουσία.
Εδώ φάνηκε η καθαρή υπεροχή του Αλέξη Τσίπρα σε σύγκριση με το Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Υπήρχε από τη μια μεριά ένας νέος πρωθυπουργός, ο οποίος δεν είχε το χρόνο να διαφθαρεί. Το μόνο που βρήκαν να τον κατηγορήσουν ως πρόσωπο, ήταν το ιδιωτικό σχολείο των παιδιών του.
Δεν μπορούσαν να τον ψέξουν για την πολιτική του, διότι η ΝΔ ψήφισε τα ίδια, μάλιστα χωρίς κανένα αντάλλαγμα, πράγμα που είχαμε επισημάνει, πως θα το πλήρωνε πολύ ακριβά. Διότι φάνηκε πως έκανε όλα τα χατίρια των τοκογλύφων ακόμα κι αν αυτό τις στοίχιζε την ίδια της την ύπαρξη. "Ψηφίστε με να κυβερνήσω μαζί με το ΣΥΡΙΖΑ" έλεγε ο Βαγγέλης. Μα τότε, γιατί να μην ψηφίσουν κατευθείαν ΣΥΡΙΖΑ; Λίγη λογική υπάρχει;
Ο Μεϊμαράκης εξάλλου ήταν επιλογή του πλέον αποτυχημένου πολιτικού, του Σαμαρά. Ο λόγος ήταν πως ο Βαγγέλης είχε αρκετούς "σκελετούς στην ντουλάπα" κι έτσι δεν αποτελούσε παρά προσωρινή, ακίνδυνη επιλογή για τον Σαμαρά: Να πάει σε ήττα για να επιστρέψει ο πρώην σαν σωτήρας.
Τα σκάνδαλα στα οποία είναι αναμεμιγμένος είναι σοβαρά. Η λίστα των φοροφυγάδων και οι μίζες των εξοπλισμών είναι οι κυριότερες κατηγορίες αλλά όχι οι μοναδικές. Η μακρόχρονη ενασχόληση με την πολιτική, σε αυτή την περίπτωση ήταν μειονέκτημα. Όφειλε η ίδια η ΝΔ να ξεκαθαρίσει ποιός είναι ένοχος και ποιός αθώος από τα στελέχη της και μετά να κάνει κινήσεις. Αλλά αυτό δε γίνεται καθόσον η ΝΔ είναι εντελώς φθαρμένη.
Το αποτέλεσμα ήταν νίκη του Τσίπρα και του Καμμένου, ισοπαλία του Μεϊμαράκη, αφού κράτησε τη ΝΔ από τον κατήφορο, αλλά και καθαρή ήττα της Αριστεράς όσον αφορά την επικοινωνιακή της τακτική.
Τόσο στο ΚΚΕ όσο και στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά πρέπει όχι μόνο να αναλύσουν τους λόγους που υπήρξε αυτό το αποτέλεσμα, αλλά και να προσαρμόσουν τις τακτικές τους ώστε να προσελκύσουν τους σκεπτικούς και τους οργισμένους, που προτίμησαν να απέχουν, παρά να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης σε μια διαφορετική πρόταση.
Δεν αρκεί το ποσοστό. Η μείωση ψήφων σε συνθήκες τέτοιας καπιταλιστικής κρίσης πρέπει να προβληματίσει σοβαρά. Δεν είναι δυνατόν να συνεχίζεται ο κλεφτοπόλεμος μεταξύ της Αριστεράς. Χρειάζεται ενότητα, αγώνας κι αρμονική συνεργασία σε πράγματα που μας ενώνουν, όπως η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η έλλειψη σοβαρότητας, ο ξύλινος λόγος κι η αλαζονεία, είναι παράγοντες που πάνε πίσω το λαϊκό κίνημα. Η ήττα του καπιταλισμού είναι γεγονός. Το σύστημα αντιμετωπίζει συνεχόμενες κρίσεις, η κάθε μια χειρότερη από τις προηγούμενες.
Η διαφθορά, αναπόσπαστο κομμάτι του καθεστώτος, έχει διαβρώσει τα πάντα. Κι αντί οι Κομμουνιστές, οι Αριστεροί, να εκφράζουν αυτή τη δυσαρέσκεια, να είναι πρωταγωνιστές, περιορίζονται σε κομπάρσους, αντί να έχουν στόχο την άμεση ανατροπή της σαπίλας είναι ικανοποιημένοι με μισή ή μια μονάδα παραπάνω. Όταν μέσα σε τέτοιες συνθήκες δεν πείθεις, δεν νομίζεις πως είναι ώρα να εξετάσεις άλλο τρόπο προσέγγισης;
Φυσικά ο αγώνας συνεχίζεται. Ελπίζω σε συγκεκριμένες προτάσεις που θα παρουσιάζουν αναλυτικά τις λύσεις για τα μεγάλα προβλήματα των εργαζομένων κι όχι σε γενικεύσεις. Ο Καπιταλισμός πέθανε, όσο τον αφήνουμε άθαφτο, γιατί ασχολούμαστε με άλλα δευτερεύοντα, τόσο η μπόχα πνίγει εμάς. .
Δημοσίευση σχολίου