Ο κ. Τσίπρας γνωρίζει ότι στον στρατηγικό χαρακτήρα των μνημονιακών επιλογών του έχει, ήδη, τη συναίνεση των κομμάτων που μαζί τους ψήφισε το μνημόνιο.
Ο σφαγιασμός του ασφαλιστικού περιγράφεται αναλυτικά σε εκείνο το τερατούργημα. Αλλά και η εν συνόλω πολιτική του «Μένουμε Ευρωπαϊκή Ενωση», επί της οποίας συμφωνούν άπαντες οι μνημονιακοί πολιτικοί φορείς, κάθε άλλο παρά αφήνει απέξω το προσφυγικό. Επιπλέον, η κυβέρνηση και οι συνομιλητές της κάθε άλλο παρά αμφισβητούν τη λογική του «ανήκομεν εις την Δύσιν», η οποία για ακόμα μια φορά εμπλέκει με επικίνδυνο τρόπο την Ελλάδα στις δραματικές εξελίξεις στην περιοχή.
Ο κ. Τσίπρας, επομένως, εν μέσω Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου και «φασττρακ» διαδικασιών, ομιλεί περί συναίνεσης για τον εξής λόγο: θέλει να αξιοποιήσει τους φορείς του παρηκμασμένου πολιτικού συστήματος, στο οποίο εντάσσεται με την πολιτική της και η κυβέρνησή του, ως άλλοθι. Αφενός για να καλλιεργήσει ένα κλίμα ψευδεπίγραφης «εθνικής ομοψυχίας», θεωρώντας ότι έτσι θα καταφέρει να εξασφαλίσει την περαιτέρω ανοχή του λαού κατά την εφαρμογή των οδυνηρών μέτρων που εξανδραποδίζουν την κοινωνία.
Αφετέρου γιατί πιστεύει ότι αξιοποιώντας αυτή τη διαδικασία-παρωδία, στηλιτεύοντας την υποκρισία εκείνων που ψηφίζουν μαζί του αλλά μετά παριστάνουν ότι διαφωνούν, θα συσκοτίσει τη δική του υποκρισία.
Αλλά τι όφελος έχει ο λαός να δώσει συναίνεση σε κάποιον εξίσου υποκριτή και σημαιοφόρο -πλέον- της τακτικής τού «άλλα έλεγα και άλλα εννοούσα - άλλα έταζα και άλλα κάνω»;
Δημοσίευση σχολίου