Ο θεός αγαπάει τους πλούσιους

Πρωί-πρωί, στην καρδιά της Αθήνας, στο κέντρο, ακούς καθαρά τη λειτουργία της  Κυριακής εξ αποστάσεως. Βρίσκομαι σε απόσταση μισού περίπου χιλιομέτρου, σε ευθεία γραμμή, από τον Άγιο Νικόλαο Νεαπόλεως, κι όμως η φωνή του ιερωμένου που ψάλλει φτάνει καθαρή μέχρι το διαμέρισμά μου. Που σημαίνει ότι όσο πιο κοντά τόσο πιο δυνατά, θες δεν θες εκκλησιάζεσαι.

Σε μια πυκνοκατοικημένη περιοχή της πόλης, από τις πιο πυκνοκατοικημένες η εκκλησία δεν αρκείται στους  πιστούς που προσέρχονται στο ναό, οικειοθελώς αλλά με ισχυρά ηχεία στο προαύλιο, η λειτουργία δεν είναι ορατή αλλά είναι ακουστή, υποχρεωτικά, σε μεγάλη έκταση.

Οπότε κι αν είσαι άθεος, κι αν είσαι αλλόθρησκος εβραίος μουσουλμάνος ή βουδιστής κι αν είσαι ξενύχτης, κι αν έχεις διάβασμα για εξετάσεις κι αν έχεις πονοκέφαλο, δεν λαμβάνεται υπόψη. Όπως στην Τουρκία, από το μιναρέ. Εκεί, μάλιστα, σε πολλά τζαμιά η φωνή βγαίνει από κασέτες! Αλλά αυτό δεν είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί. Εάν δε είναι κι ο ψάλτης καλλίφωνος τότε, ακόμα κι αν δεν είσαι θρήσκος, μπορείς να το ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ