Είναι σίγουρο πως Αιτία του Φονταμενταλισμού είναι το κοινωνικοοικονομικό σύστημα. Μετά το πλήγμα του Σοσιαλισμού (1989) ο Εθνικισμός και η Θρησκεία ήρθαν στο προσκήνιο. Ειδικά για τα Αραβικά κράτη, η πτώση της ΕΣΣΔ ήταν οδυνηρή. Οι Άραβες έμειναν χωρίς σύμμαχο, απέναντι σε ένα ολοένα και πιο επεκτατικό Ισραήλ, που υποστηρίζονταν από τη μόνη πλέον υπερδύναμη, τις ΗΠΑ.
Το μίσος των Αράβων για τους Ευρωπαίους είναι αποτέλεσμα του Ιμπεριαλισμού. Για χρόνια οι Γάλλοι και οι Εγγλέζοι είχαν υπό την κατοχή τους, ως αποικίες, τα Αραβικά κράτη. Η Συρία πχ ήταν αποικία των Γάλλων, ενώ το γειτονικό Ιράκ των Άγγλων. Ταυτόχρονα οι μετανάστες και οι κάτοικοι των αποικιών αντιμετωπίζονταν ως «παρίες».
Λόγω της αλαζονείας και της συνεχούς εκμετάλλευσης το χάσμα μεταξύ των Ευρωπαίων και Ασιατών – Αφρικανών όχι μόνο παρέμεινε, αλλά και διευρύνθηκε. Η εμμονή στις παραδόσεις λοιπόν των μεταναστών ήταν αναπόφευκτη για να αποτραπεί η Αλλοτρίωση τους μέσα σε ένα περιβάλλον, που ποτέ δεν τους αποδέχθηκε πραγματικά.
Ο Δυτικός τρόπος ζωής καταδικάστηκε τόσο στις χώρες αυτές μετά την ανεξαρτησία τους, όσο και στη συνείδηση των καταπιεσμένων. Αντί να καταδικάσουν το Οικονομικό Σύστημα που ήταν η Αιτία για την ανισότητα και την εκμετάλλευση καταδίκασαν τα επιμέρους. Σ΄ αυτό το λάθος οι πολιτικές ηγεσίες έχουν σίγουρα την ευθύνη.
Αντί να προωθήσουν την Ισότητα, επέλεξαν την εκμετάλλευση. Αντί να υπάρχει Αλληλεγγύη, υπήρχε καχυποψία και ρατσισμός. Αντί να μπουν οι βάσεις για περισσότερα Δικαιώματα, λόγω της απληστίας θέριεψε το μίσος.
Εδώ πρέπει να κάνουμε και την αυτοκριτική της Αριστεράς, αφού τόσο στα Αραβικά κράτη, όσο και στην ΕΕ δεν κατορθώσαμε να επηρεάσουμε μεγάλες μάζες, κι όταν ακόμα σε κάποιες περιπτώσεις έγιναν βήματα, η ηγεσία υποχώρησε και συμβιβάστηκε. Υπήρχαν δυστυχώς πολλά παραδείγματα ανά τον κόσμο στροφής 180ο πριν την μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε υποτακτικό του Κεφαλαίου στη χώρα μας.
Η Θρησκεία, όπως συμβαίνει κάθε φορά που υπάρχει κρίση, έγινε καταφύγιο. Οι εκπρόσωποι της εκμεταλλεύτηκαν την φτώχεια και την ημιμάθεια των λαϊκών στρωμάτων κι απόκτησαν υπερβολική δύναμη.
Αν σκεφτούμε τη δύναμη του Πάπα το Μεσαίωνα στο Χριστιανισμό, κατανοούμε εύκολα τη δύναμη του Ιμάμη ή του Σεΐχη. Άλλωστε το Ισλάμ ήταν πάντα θρησκεία που επιβάλλονταν «εκ των άνω» αρκετές φορές με τη βία, επομένως συνυφασμένο με την πολιτική εξουσία. Την εξουσία που κάλυπτε την πλεονεξία της καλυπτόμενη πίσω από το θρησκευτικό πέπλο και που είχε ως άλλοθι τους «απίστους» για να κρύψει τα δικά της εγκλήματα κι αδυναμίες.
Η καταδίκη της Εκπαίδευσης ειδικά στις Γυναίκες δείχνει ακριβώς την αδυναμία ως προς τα επιχειρήματα και τη Λογική. Η Γυναίκα σε όλες σχεδόν τις θρησκείες άλλωστε αντιμετωπίζεται ως υποδεέστερη. Αυτό συμβαίνει, γιατί οι θρησκείες δεν έχουν την ικανότητα προσαρμογής στη σύγχρονη κοινωνία, αντικατοπτρίζουν απόψεις που ίσχυαν κάποτε. Τα Δόγματα είναι ξεπερασμένα σε μεγάλο βαθμό, όσο για την Ηθική, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη: Υποκρισία – Διαφθορά βασιλεύουν παντού λόγω της Πλεονεξίας.
Η σύγκρουση της Λογικής του Διαλεκτικού Υλισμού με τη θρησκεία (οποιαδήποτε θρησκεία) είναι αναπόφευκτη. Σκοπός μας πρέπει να είναι η εξάλειψη κάθε δεισιδαιμονίας. Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Ο φόβος του θανάτου, η γοητεία του μεταφυσικού και η ψεύτικη ελπίδα είναι πράγματα που εκμεταλλεύονται οι τυχοδιώκτες κάθε εποχής, οι οποίοι αποτελούν την κυρίαρχη τάξη.
Η Επιστήμη, η Γνώση είναι σύμμαχοι μας. Αλλά χρειάζεται κι η Ειλικρίνεια, η Συνέπεια, η Αλληλοβοήθεια κι ο Αγώνας ώστε να δοθεί πραγματική Ελπίδα κι όχι μια αόριστη υπόσχεση.
Δημοσίευση σχολίου