«Ο Τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε προληπτικό μέτρο απαγορεύονται».
Σύνταγμα άρθρο 14 παρ 2
Η λογοκρισία στην χώρα μας έχει μεγάλο παρελθόν και αρκετές φορές ήταν θεσμοθετημένη. Ξεκινάει από την δημιουργία του ελληνικού κράτους με την κυβέρνηση του Δ. Υψηλάντη το 1822, συνεχίστηκε και εντάθηκε από τον Ιωάννη Καποδίστρια το 1831, δέσποσε τα χρόνια του Ελευθέριου Βενιζέλου και το αποκορύφωμα της ήρθε με την δικτατορία του Μεταξά το 1936.
Το τελευταίο κρούσμα θεσμοθετημένη λογοκρισίας είχαμε με την χούντα του Παπαδόπουλου, όταν στο υπουργείο Προεδρίας εγκαταστάθηκε η Υπηρεσία Λογοκρισίας με επικεφαλής τον τότε υφυπουργό Βύρωνα Σταματόπουλο. Αριστουργήματα της ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας, η μουσική του Μ. θεοδωράκη, μεγάλοι μας ποιητές όπως ο Ρίτσος και ο Βάρναλης ήταν στον «μαύρο πίνακα».
Κρούσματα λογοκρισίας είχαμε και μετά την μεταπολίτευση με χαρακτηριστικές περιπτώσεις την κατάσχεση με εντολή εισαγγελέα του βιβλίου κόμικς «Η ζωή του Ιησού» του Αυστριακού Γκέρχαρντ Χάντερερ, που «τόλμησαν» να εκδώσουν οι εκδόσεις «Οξύ» το οποίο καυτηρίαζε την εμπορευματοποίηση της θρησκείας μέσα από μια σατυρική ματιά στην «επίσημη» βιογραφία του Χριστού. Είδε κι έπαθε να ξεμπερδέψει με τις δικαστικές του περιπέτειες ο εκπρόσωπος του εκδοτικού «Οξύ» Νίκος Χατζόπουλος.
Την σκοταδιστική λογοκρισία δεν απέφυγε και ένα βίντεο της Εύας Στεφανή στην έκθεση «ART ATHINA 2007», που οι μπάτσοι αφαίρεσαν βίαια γιατί δέχτηκαν ανώνυμη καταγγελία ότι «προέβαλε άσεμνη σκηνή (ένα γυναικείο γυμνό), με υπόκρουση του Εθνικού Υμνου».
Παρελθόν έχει και η λογοκρισία που ματαίωσε θεατρικές παραστάσεις. Πριν το «σφαγιασμό» από την λογοκρισία της παράστασης «Ισορροπία του Nash», που τώρα βρίσκεται στην επικαιρότητα, είχαν προηγηθεί οι θεατρικές παραστάσεις τα «Αξύριστα πηγούνια», σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου καθώς και το Corpus Christi του «Χυτήριου».
Στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο επικρατεί η αυτολογοκρισία των δημοσιογράφων. Κανένας γραφιάς ή μαρκουτσοφόρος δημοσιολόγος δεν μπορεί να επιβιώσει στα ΜΜΕ αν δεν υπηρετεί την «γραμμή» που χαράσσει ο εργοδότης του. Είναι γνωστή η περίπτωση του Βασίλη Ραφαηλίδη που αναγκάστηκε να παραιτηθεί από το φιλοκυβερνητικό "Εθνος" -επί εποχής Σημίτη- όταν η εργοδοσία του λογόκρινε τα κείμενα του.
Φυσικά υπάρχουν και ελάχιστοι εκδότες που θέλοντας να δώσουν μια πλασματική εικόνα πλουραλισμού στα έντυπα τους φιλοξενούν και κάποιες ταξικές απόψεις. Αυτή είναι όμως η εξαίρεση για να επιβεβαιώνει τον κανόνα.
+ σχόλια + 4 σχόλια
Και ποια θα ήταν η στάση σας εάν το Εθνικό Θέατρο αποφάσιζε να ανεβάσει έργο γραμμένο απ έναν απ τους βασανιστές της χούντας?
Θεωρητική η ερώτηση, τέτοιο έργο δεν υπάρχει, αλλά έστω και υπήρχε.
η απάντηση θα μπορούσε να είναι : Άλλο Ξηρός,άλλλο χούντα
όπως Άλλο Λωζάνη άλλο Κοζάνη
Ανεξάρτητα εάν κάποιος δημιουργεί "ντόρο" γύρω από ένα βιβλίο, θεατρικό έργο ή κάτι άλλο προκειμένου να ερεθίσει και να ανοίξει δημόσιες συζητήσεις για να προκαλέσει και έτσι να διαφημιστεί, ανεξάρτητα από το τί θα συνέβαινε στην ανάλογη περίπτωση που περιγράφει ο @ανώνυμος 7:29 (δεν είναι εύκολη η απάντηση),
νομίζω ότι πιο σημαντικό ζήτημα είναι το γιατί τελικά η αστική (κοινοβουλευτική, αντιπροσωπευτική) δημοκρατία είναι στην πραγματικότητα ο "φερετζές" της δικτατορίας των μονοπωλίων, πράγμα το οποίο στην ουσία συμβαίνει σε κάθε ταξική και άρα εκμεταλλευτική κοινωνία. Το σχετικό άρθρο 14 του Συντάγματος, το οποίο είναι ο θεμελιώδης νόμος και καταστατικός χάρτης της χώρας, ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΤΑΙ αφού υπάρχει προληπτική ή κατασταλτική λογοκρισία όπως σωστά λέει ο Γιώργης. Το ίδιο συνέβη και όταν ψηφίστηκε το 1ο μνημόνιο το 2010 με 173 βουλευτές αν και κατά το άρθρο 28 παρ. 2 του Συντάγματος χρειάζονταν τα 3/5 του όλου αριθμού των βουλευτών, δηλ. 180 βουλευτές, με μία ανήκουστη νομική ακροβασία ότι τάχα το μνημόνιο δεν συνιστά διεθνή συνθήκη ή συμφωνία του κράτους και δεν χρειάζεται τέτοια κύρωση. Η ίδια προφανής παραβίαση του Συντάγματος έγινε και όταν ο Παπούλιας αλλά και ο Παυλόπουλος ως Πρόεδροι Δημοκρατίας εξέδιδαν σωρηδόν με πρόταση της προηγούμενης αλλά της "πρώτης φοράς αριστερής κυβέρνησης" ΠΝΠ ενώ δεν συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις του άρθρου 44 παρ. 1 του Συντάγματος. Η ίδια παραβίαση του Συντάγματος, στο ατομικό δικαίωμα της συνάθροισης του άρθρου 11, έγινε επανειλημμένα και όταν απαγορεύθηκαν οι δημόσιες συγκεντρώσεις και μετακινήσεις στο κέντρο της Αθήνας ή αλλού με την πρόφαση ότι επισκεπτόταν την Αθήνα ή την Θεσσαλονίκη ο Σόιμπλε, τα γεράκια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, η Μέρκελ, ο Γιούνκερ. Η ίδια παραβίαση ατομικού δικαιώματος γίνεται σωρευτικά όταν κηρύσσονται ΟΛΕΣ ΣΥΛΛΗΒΔΗΝ οι απεργίες παράνομες ή καταχρηστικές, για να μην μιλήσουμε για το κατά πόσο είμαστε όλοι οι Έλληνες ίσοι ενώπιον του νόμου, όπως επιτάσσει το άρθρο 4. Το ίδιο πρόβλημα θα υπάρξει και όταν θα θεσπιστεί το "χτίσιμο" του αφορολόγητου μόνο με όσες δαπάνες γίνονται με πλαστικό χρήμα και μέσω Τραπεζών, αφού νομικά είναι αδύνατον να ευσταθήσει ότι δύο άνθρωποι που έχουν το ίδιο ακριβώς εισόδημα, την ίδια περιουσία, τις ίδιες οικογενειακές ανάγκες και συνθήκες, θα έχουν διαφορετικό αφορολόγητο επειδή ο ένας πληρώνει με μετρητά και ο άλλος με πιστωτικές ή χρεωστικές κάρτες, και γι' αυτό αναβλήθηκε το μέτρο αυτό για αργότερα ώστε να βρεθεί "λύση". Όσο τα στοιχεία αυτά του εποικοδομήματος παραμένουν "κενό γράμμα" και "ευχολόγια" και εξασφαλίζεται αδιατάρακτη η κερδοφορία του κεφαλαίου και η διευρυμένη αναπαραγωγή του ουδέν πρόβλημα (για το κεφάλαιο και την εξουσία του). Τα (πραγματικά) προβλήματα αρχίζουν όταν η πλειοψηφία συνειδητοποιήσει ότι το ταξικό της δίκιο θα το βρει στο δρόμο με την ανατροπή αυτού του Συντάγματος και της εξουσίας που αυτό κατοχυρώνει, και όχι στα Δικαστήρια. Τότε θα αρχίσουν τα ζόρια.
“Άλλο Ξηρός, άλλλο χούντα” μάλιστα….
Άρα δέχεσαι την λογοκρισία, αρκεί να συμφωνεί με τα κριτήρια σου, σωστά?
Δημοσίευση σχολίου