Αυτοί οι περίφημοι «μηχανισμοί» πια! Φτάσανε να αποτελούν τον πιο ισχυρό θεσμό της χώρας. Αντικαταστήσανε επάξια το αλήστου μνήμης παρακράτος! Είναι αυτοί που ελέγχουν, κατευθύνουν και χειραγωγούν πάντα υπέρ του Κόμματος και εναντίον του τόπου. Είναι αυτοί που αδιαφορούν για την αξιοκρατία και δίνουν πιστοποιητικά αριστείας στα κομματικά στελέχη που υπακούν τυφλά. Είναι αυτοί που υπαγορεύουν νομοθετικές πράξεις και νύκτωρ επιβάλλουν τροπολογίες. Είναι αυτοί που α λα καρτ αναδεικνύουν στελέχη της δημόσιας διοίκησης και άλλα τα καταργούν. Είναι αυτοί που ανάλογα με την ιδιοτέλεια που τους χαρακτηρίζει, πότε τιμούν το γράμμα του νόμου κι άλλοτε το γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια. Κατά τεκμήριο λειτουργούν με στενά κομματικά κριτήρια, αλλά ταυτόχρονα ευλογούν και τα γένια τους. Συνήθως μάλιστα, οι ρίζες αυτών των μηχανισμών απολήγουν στο στενό κομματικό προσωπικό, το οποίο είτε συνδέεται με προσωπικούς δεσμούς με τον εκάστοτε ηγέτη, είτε ενεργεί εξ ονόματός του, με στόχο την προστασία του.
Αυτοί οι μηχανισμοί δραστηριοποιήθηκαν κυρίως επί ΠΑΣΟΚ, με στόχο τη σταδιακή «κάθαρση» της δημόσιας διοίκησης από μη ημέτερους. Τότε, έφαγε το σκοτάδι καμπόσους, που δεν αξιώθηκαν να είναι μέλη του μηχανισμού. Κι από τότε αναδείχτηκε σε αξίωμα η αρχή: Αν δεν είσαι μαζί μου είσαι εχθρός μου.
Αυτό, βέβαια, οφειλόταν κυρίως στο ο,τι η κεντροαριστερά έφερε ακόμα στο DNA της τις μετεμφυλιακές της φοβίες. Κι αυτό ήταν ένα γεγονός, που το εκμεταλλεύτηκαν κατά κόρον τα τρωκτικά των μηχανισμών. Ήταν αρκετό να μην συναινέσεις στην καταχρηστική συμπεριφορά του «πρασινοφρουρού» για να εκπαραθυρωθείς.
Μέχρι που ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος υποτίθεται, ή τουλάχιστον όφειλε να έχει ένα ηθικό πλεονέκτημα έναντι των προηγούμενων. Άλλωστε για μια ακόμα φορά ο κ. Τσίπρας είχε διαβεβαιώσει τον ελληνικό λαό ότι θα είναι «κυβέρνηση όλων των Ελλήνων». Όμως να που οι μηχανισμοί μπήκαν σε λειτουργία…
Πρώτο και κύριο μέλημα ήταν να διασφαλιστεί η «κομματική καθαρότητα».Κι αυτήν την καθαρότητα δεν την διασφάλιζαν οι συνιστώσες. Θα έπρεπε να μετεξελιχθεί σ΄ ένα συμπαγές Κόμμα με επικεφαλής τον «αδιαμφισβήτητο ηγέτη». Η πρώτη που ενόχλησε ήταν η Πρόεδρος της Βουλής, όταν από την πρώτη στιγμή φάνηκε να εκδηλώνει μια συμπεριφορά ασύμβατη με τις πολιτικές επιλογές του στενού πυρήνα τής εξουσίας.
Η δέσμευσή της, ότι δεν θα δεχθεί πληθώρα τροπολογιών νύκτωρ, ήταν κάτι που ανησύχησε καμπόσους. Έτσι ξεκίνησε ο μηχανισμός αποδόμησης της. Την ίδια, μέσω της μητέρας της, Λίνας Αλεξίου, είχε στόχο η κατάργηση του ΕΣΡ, το οποίο μέχρι σήμερα παραμένει υποστελεχωμένο, προς τέρψιν των ιδιοκτητών των μέσων. Η Κυβέρνηση κατηγορείται πια, ότι ψήφισε έναν νόμο που της επιτρέπει να ελέγχει τα ΜΜΕ και ο αρμόδιος υπουργός να κρατά σε μια ιδιότυπη ομηρία τους ιδιοκτήτες των καναλιών, χωρίς ακόμα νάχει προκηρύξει, τον πολλά υποσχόμενο διαγωνισμό ανάθεσης τους.
Κάπως έτσι φτάσαμε και στην υπόθεση παύσης του Γιώργου Λούκου, αφού προηγήθηκαν κυπατζίδικες μεθοδεύσεις. Κάποιοι δηλαδή έδειξαν να κόπτονται ιδιαιτέρως για την προστασία του Δημοσίου Συμφέροντος!
Ειδικά για την περίπτωση του Λούκου πρέπει να παρατηρήσουμε:
Όποιος διαβάσει την ετήσια έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου για υπερβάσεις και οικονομικές αταξίες, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι σχεδόν το σύνολο, όσων διοικούν δημόσιους οργανισμούς, θάπρεπε νάχουν εκπαραθυρωθεί και νάχουν παραπεμφθεί στον Εισαγγελέα.
Ειδικότερα, μόνο τις περιπτώσεις που έχει καταγγείλει ο Γενικός Επιθεωρητής Λέανδρος Ρακιντζής να δει κανείς, θα ανατριχιάσει. Παρά ταύτα, δεν άνοιξε ούτε μύτη!
Πως είναι δυνατόν να παύεται στη ψυχρά, ύστερα από σειρά «πιεστικών» δημοσιευμάτων, από φίλα προσκείμενη στην Κυβέρνηση εφημερίδα, ο Γενικός Διευθυντής ενός Οργανισμού, ο οποίος έχει προσφύγει στη Δικαιοσύνη, για να προστατεύσει τα συμφέροντα του Οργανισμού του οποίου ηγείται;
Κι εδώ όμως, στην περίπτωση του Λούκου έρχεται ο… μηχανισμός, δέσμιος του οποίου τελικά αποδεικνύεται ότι είναι ένας άβουλος υπουργός Πολιτισμού. Μια ομάδα συμφερόντων ( λογιστές, μωροφιλόδοξα στελέχη του υπουργείου, ξενοδόχοι, γκόμενες κ.α.) από διαφορετική αφετηρία ο καθένας, κατάφερε να εκπαραθυρωθεί ο πλέον πετυχημένος Γενικός Διευθυντής του Φεστιβάλ, του οποίου υπήρξε και ανανεωτής.
Θάχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, ποιος θάναι αυτός που θα τον αντικαταστήσει. Γιατί όταν ηγείσαι ενός Φεστιβάλ δεν αρκεί νάσαι ένας καλός σκηνοθέτης, ή ένας κοψομεσιασμένος…κριτικός. Πρέπει να είσαι μάναντζερ που διαθέτει κύρος στο διεθνή χώρο.
Να χαίρεται λοιπόν ο Πρωθυπουργός αυτούς τους μηχανισμούς… κατεδάφισης. Κάποια στιγμή θα τους βρει μπροστά του. Όπως βρήκε τους δικούς του το ΠΑΣΟΚ. Και τότε θα είναι αργά.
Όσο για μας από εδώ, θάχουμε τα μάτια ορθάνοιχτα. Γιατί, πολύ απλά, ξέρουμε καλά τα πρόσωπα που κατασκευάζουν…μηχανές. Τέλος.
+ σχόλια + 1 σχόλια
Πώς είναι δυνατόν να παύεται στην ψύχρα,...
Δημοσίευση σχολίου