Δεν είδαμε (ούτε προγραμματίζαμε να δούμε) την παράσταση «Ισορροπία του Nash» στο Εθνικό Θέατρο. Η ίδια η περιγραφή του «μύθου» του έργου , μας προϊδέαζε για ένα κήρυγμα υπέρ της «υπέρτατης αξίας της ανθρώπινης ζωής», με ό,τι αυτό σημαίνει στον κυρίαρχο ιδεολογικό λόγο. Φίλοι που είχαν δει την παράσταση μας είπαν ότι και δραματουργικά ήταν εντελώς ασύνδετη.
Αυτά πλέον δεν έχουν καμιά σημασία, όμως. Διότι, μετά το τραμπούκικο κατέβασμα της παράστασης, η συζήτηση δεν αφορά την παράσταση καθεαυτή, αλλά τον τρόπο με τον οποίο κατέβηκε (τέσσερις παραστάσεις πριν ολοκληρωθεί ο προγραμματισμένος κύκλος της) και τις αντιδράσεις που ακολούθησαν το κατέβασμα. Θα σταθούμε και στο τελευταίο, γιατί είναι κάτι που δεν σχολιάστηκε σχεδόν καθόλου, μολονότι απεκάλυψε μια ευρύτερη παθογένεια που μαστίζει τον «mainstream» καλλιτεχνικό χώρο που αυτοδηλώνεται ως «εναλλακτικός».
Είχαν κάμποσες μέρες που αλυχτούσαν οι γνωστοί οπαδοί της τρομοϋστερίας (από το «Ως εδώ» μέχρι τον Πρετεντέρη) χωρίς αποτέλεσμα. Μόλις, όμως, μίλησε «η πρεσβεία» (μία είναι Η πρεσβεία) η παράσταση κατέβηκε. Και βέβαια, κατέβηκε με κυβερνητική απόφαση. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Σ. Λιβαθηνός κλήθηκε να ξεπληρώσει την οφειλή από το διορισμό του. Και δεν είχε άλλη επιλογή. Ή θα εκτελούσε την κυβερνητική εντολή, παίρνοντας ο ίδιος την ευθύνη, για να μείνει η κυβέρνηση στο απυρόβλητο, ή θα παραιτούνταν. Ο Λιβαθηνός απέδειξε πως είναι πραγματικά άξιος για τη συγκεκριμένη θέση. Με τις δικτυώσεις του στον ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου