Η διακήρυξη του 1951 του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, όπως αυτή αναθεωρήθηκε με το Πρωτόκολλο της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ του 1967, φέρει την υπογραφή 116 κρατών, μεταξύ των οποίων και όλα τα ευρωπαϊκά, και προβλέπει ότι οι πρόσφυγες δικαιούνται ειδικό διαβατήριο, το διαβατήριο Nansen, με το οποίο μπορούν να ταξιδέψουν ελεύθερα και νόμιμα σε καθεμία από τις χώρες που έχουν υπογράψει τη Διακήρυξη.
Το διαβατήριο Nansen (από το όνομα του Νορβηγού Φριντγιόφ Νάνσεν που διορίστηκε το 1921 ύπατος αρμοστής της τότε Κοινωνίας των Εθνών ως υπεύθυνος για τους πρόσφυγες) έχει θεσπιστεί ήδη από τη δεκαετία του 1920 και σημαίνει ακριβώς αυτό: Το δικαίωμα του πρόσφυγα να έχει άδεια ταξιδιού που του επιτρέπει να περνά ελεύθερα τα σύνορα των κρατών.
Ο ΟΗΕ, στις διακηρύξεις του -τις υπογεγραμμένες από τα κράτη της Ε.Ε.- αναφέρει μάλιστα πως ο πρόσφυγας τίθεται υπό την αιγίδα και την απόλυτη προστασία του Οργανισμού.
Υποστηρίζουμε -χωρίς να έχουμε καμία αυταπάτη για τον ρόλο στον οποίο έχει καταπέσει ο ΟΗΕ στο πλαίσιο του Διεθνούς «Δικαίου» της νέας τάξης- ότι η ελληνική κυβέρνηση, αντί «διαπραγματεύσεων», «διαβουλεύσεων» και συσκέψεων, αντί να αναζητά «ποσοστώσεις» ανύπαρκτης ανθρωπιάς σε αυτούς (Ε.Ε., ΝΑΤΟ, Τουρκία κ.λπ.) που βομβαρδίζουν, πνίγουν και «συνωστίζουν» πρόσφυγες, ανάμεσα στα άλλα θα έπρεπε να κάνει τούτο: διεθνοποίηση του προβλήματος, διεκδίκηση άμεσης εμπλοκής του ΟΗΕ και άμεσης εφαρμογής των Διακηρύξεών του με ευθύνη του ίδιου του Οργανισμού.
Δημοσίευση σχολίου