Η Ελλάδα έχει τη δική της «τρομοκρατία»

Του Κώστα Καίσαρη (από sentragoal.gr)

ΣΤΗΝ Τουρκία σκάνε εκρηκτικά, στην Ελλάδα σκάνε κανόνια. Στους 41 συν 3 οι νεκροί στο «Havalimani Atatourk» της Istanbul. Και στους 239 οι τραυματίες. Στο 1,3 δισ. ευρώ η ζημιά από το κανόνι του Μαρινόπουλου. Με «νεκρούς» και σοβαρά «τραυματίες» όσους έχουν λαμβάνειν. Προμηθευτές, τράπεζες και Δημόσιο. Ετσι πάει: «Ελευθέριος Βενιζέλος» το μεγαλύτερο αεροδρόμιο στην Ελλάδα, «Κεμάλ Ατατούρκ» το μεγαλύτερο αεροδρόμιο της Τουρκίας. Και τρίτο σε αριθμό διακίνησης επιβατών στην Ευρώπη. Κι αν η ελληνική γλώσσα είναι ιδιαιτέρως πλούσια, η τουρκική έχει την πλάκα της: Οντως χαβαλιμάνι αποκαλείται το αεροδρόμιο. Σύνθετη λέξη: Από τον χαβά, τον αέρα δηλαδή, και το λιμάνι που καταπώς φαίνεται κολλάει παντού. Και στον αερολιμένα στα ελληνικά και στο χαβαλιμάνι στα τουρκικά. 

Οσο για τους τρεις με τα καλάσνικοφ και τα εκρηκτικά που γίνανε κιμάς, κανένα πρόβλημα. Ηδη βρίσκονται στην αγκαλιά του Θεού. Μπιρ Αλλάχ φωνάζει ο μουεζίνης. Ενας είναι ο Θεός. Κι όσο θα υπάρχουν θεοί, θα υπάρχουν και «μάρτυρες». Ετοιμοι να θυσιαστούν. Τι είναι αυτή η ζωή μπροστά στην αιωνιότητα; Τίποτα. Οσο θα υπάρχουν θρησκείες, θα υπάρχουν και πρόθυμοι να δώσουν τη ζωή τους. Να κάνουν πολέμους. Σταυροφορίες οι χριστιανοί. Την ιερά εξέταση για τους άπιστους. Παραμύθι φούρναρης είναι η αγάπη που κηρύττουν οι θρησκείες. Οι θρησκείες, όλες οι θρησκείες, πατάνε πάνω στον φανατισμό και στο μίσος. Οσα λεφτά κι αν δώσουν οι Turkish Airlines στον Μέσι και στον Κόμπε Μπράιαντ, όσα κι αν έχουν σπρώξει στην Ευρωλίγκα και στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για διαφήμιση, στράφι θα πάνε. Θα πάνε δηλαδή οι καμικάζι στο Χαβαλιμάνι της Kωνσταντινούπολης και θα το κάνουνε καλοκαιρινό. Μάταιος κόπος τα μέτρα. Ο,τι και να κάνουν οι δυνάμεις ασφαλείας, τον καμικάζι δεν πρόκειται να τον κερδίσουνε ποτέ. Είτε μιλάμε για Ευρώπη και Βέλγιο είτε για Ασία και Τουρκία. Αυτός που δεν φοβάται να χάσει τη ζωή του, δεν χάνει ποτέ.

 

Στην Ελλάδα, αντίθετα, ο πόλεμος είναι οικονομικός. Η τρομοκρατία είναι οικονομική. Είναι οι επιδρομές που κανει η Εφορία. Είναι οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Είναι τα κανόνια που σκάνε σε καθημερινό επίπεδο. Οι Ελληνες είναι χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες: Σε συνταξιούχους που δήθεν παίρνουν συντάξεις και δήθεν εργαζόμενους. Οι συνταξιούχοι κουτσά στραβά τη βγάζουνε. Εστω και με τρεις κι εξήντα. Από το τίποτα, το τρεις κι εξήντα είναι κάτι. Τι ανάγκες δηλαδή έχει αυτός που βρίσκεται μεταξύ ογδόντα και θανάτου; Τα φάρμακά του κι ένα γιαουρτάκι το βράδυ. Θα βγει έξω να διασκεδάσει; Ας είναι καλά αυτό το καλό παιδί ο Σπύρος Παπαδόπουλος που κάθε Σάββατο έχει τους καλύτερους τραγουδιστές. Και κάθε Παρασκευή ο Κώστας Χαρδαβέλλας.

Το μεγαλύτερο μέρος της σύνταξης πάει στα παιδιά. Και στα εγγόνια. Γι' αυτό και στις αρχές του κάθε μήνα γίνεται τζίρος στα μπαρ και στις καφετέριες. Εχουνε μπει οι συντάξεις κι οι γιαγιάδες με τους παππούδες έχουνε χαρτζιλικώσει τα εγγόνια. Οσο για τα παιδιά που λέμε ότι τσοντάρουνε οι γονείς, δεν μιλάμε για τριαντάρηδες και τριανταπεντάρηδες. Λέμε και για εξηντάρηδες που γυρίζουνε πίσω στο πατρικό. Γλιτώνουνε το νοίκι και ζούνε από τη σύνταξη της μαμάς. Οσοι είναι σε παραγωγική ηλικία χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: Στους ανέργους. Σε αυτούς που δουλεύουνε και πληρώνονται στη χάση και στη φέξη και στους δημόσιους υπαλλήλους. Που βρέξει χιονίσει ο μισθός πέφτει κανονικά. Σαν τη Βάλια Πετούρη. Μπορεί να μην ήξερε τι νόμισμα έχει η Αγγλία, αλλά τόσα χρόνια έχει μάθει πολύ καλά ότι το νόμισμα του φιλανθρωπικού ιδρύματος που ακούει στο όνομα ΕΡΤ είναι πανίσχυρο.

Ξεφύγαμε όμως. Οταν, λοιπόν, η ανεργία είναι στο εκατό και η αγοραστική δύναμη στο μηδέν, πώς θα κινηθεί και θα αντέξει η αγορά; Με αέρα; Δεν γίνεται. Εξ ου και τα κανόνια που λέγαμε. Και στην προκειμένη περίπτωση με τον Μαρινόπουλο, κοινό μυστικό ήταν στην πιάτσα εδώ και κάτι χρόνια ότι ξεψυχάει. Οτι δεν τη βγάζει. Με τη μια διαταγή πληρωμής μάλιστα μετά την άλλη, άργησε να γίνει το μπαμ. Και δεν μιλάμε για τίποτα χιλιάρικα ή εκατομμύρια σαν κι αυτό που έσπρωξε ο Καρυπίδης στον Αρη. Λέμε για κανόνι 1,3 δισ. Πιο δυνατό κι απ' τα κανόνια του Ναβαρόνε. Με Γκρέγκορι Πεκ, Αντονι Κουίν και την Ειρήνη Παππά (φωτό).

Οι μοναδικοί αισιόδοξοι σε αυτόν τον τόπο είναι οι πολιτικοί 

ΟΤΑΝ λέμε 1,3 δισ. γιούρο, μιλάμε για το 1% του ΑΕΠ. Κι η δουλειά από κει και πέρα θα πάει ρολόι. Τα μισά περίπου απ' αυτά, τα 722 εκατομμύρια, είναι σε προμηθευτές. Που θα ρίξουνε κι αυτοί κανόνι με τη σειρά τους και θα σκάει η μια πτώχευση μετά την άλλη. Κανείς δεν μπορεί να αντέξει την σήμερον ημέραν τέτοια ζημιά. Τα υπόλοιπα είναι στις τράπεζες που δίνανε αβέρτα δάνεια και στο Δημόσιο. Ουκ αν λάβοις, λοιπόν, παρά του μη έχοντος κι όλα στο χιόνι. Κι οι 11.000 εργαζόμενοι στον αέρα. Μπορεί να αντέξει αυτόν τον τράκο η ελληνική οικονομία; Θα το δούμε. Αυτός ήταν ο ακήρυχτος πόλεμος που λέγαμε στην αρχή. Με εκατομμύρια «νεκρούς» και «τραυματίες». Ενας αργός θάνατος για εκατομμύρια Ελληνες: Χωρίς σήμερα, χωρίς μέλλον για τα παιδιά τους, χωρίς καμία ελπίδα για το αύριο. Τίποτα. Ενας αργός και βασανιστικός θάνατος.

Οι μοναδικοί αισιόδοξοι σ' αυτόν τον τόπο, οι μοναδικοί που χαμογελάνε σαν τον Τσίπρα ή χαζογελάνε σαν τον Σταθάκη, είναι οι πολιτικοί. Αυτοί που λένε και επαναλαμβάνουν ότι τα δύσκολα είναι πίσω μας και βλέπουν την ανάπτυξη να έρχεται. Αυτοί που έχουν σκύψει πάνω στα προβλήματα. Οπως ο σύντροφος Φλαμπουράρης με τον σύντροφο Νεφελούδη. Που σήκωσαν τα μανίκια και στρώθηκαν στη δουλειά: Από το πρωί χθες η μία σύσκεψη μετά την άλλη. Με την ελληνική οικονομία να έχει καθολικό καρκίνο, Φλαμπουράρης και Νεφελούδης έχουν αναλάβει να δίνουν ματζούνια και γιατροσόφια για να κρατήσουνε στη ζωή τον Μαρινόπουλο. Είναι να γελάει κανείς.