Κριτήριο κάθε θεωρίας είναι η πράξη. Και τεκμήριο εγκυρότητας κάθε ισχυρισμού είναι το αποτέλεσμα. Αυτοί είναι οι βασικοί παράγοντες με βάση τους οποίους κρίνεται ή πρέπει να κρίνεται η ορθότητα της ασκούμενης πολιτικής.
Ηδη πορευόμαστε στον 7ο χρόνο μιας πολιτικής που ξεκίνησε με τον Γιώργο Παπανδρέου, συνεχίστηκε με τον κ. Παπαδήμο, ακολούθησε ο κ. Σαμαράς και τώρα ο κ. Τσίπρας. Τι βλέπουμε; Είτε η πολιτική των μνημονίων εφαρμόζεται με τον επικεφαλής να έχει «σοσιαλιστικό», είτε τεχνοκρατικό, είτε δεξιό, είτε «αριστερό» πρόσημο, ύστερα από τις υποσχέσεις για «σωτηρία», «έξοδο από την κρίση», «νέα μείγματα πολιτικής» και άλλα ηχηρά παρόμοια, ακολουθεί το ίδιο και το αυτά: Τραγωδία! Οικονομική τραγωδία και κοινωνική τραγωδία. Που καταγράφονται σε όλους τους δείκτες: Τόσο στους στεγνούς οικονομικούς δείκτες (το χρέος αγγίζει πλέον το 180% του ΑΕΠ), όσο και στα στοιχεία που καταμετρούν την ανθρώπινη ανημποριά των 4,5 εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν υπό την απειλή της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού και των 230.000 παιδιών που στερούνται ακόμα και τα αναγκαία για τη διατροφή τους.
Δεδομένου, όμως, ότι αυτή η κατάσταση προκύπτει γιατί π Ελλάδα «πρέπει» να πληρώνει ένα χρέος που προφανώς δεν το δημιούργησαν ο συνταξιούχος και ο μισθωτός, επειδή «πρέπει» να ακολουθεί τις συστάσεις των εταίρων της και επειδή «πρέπει» να αναζητήσει τη διέξοδο με μέτρα φιλικά προς τους -κατά Παπαδιαμάντη- πλουτοκράτες που κατέχουν ή αγοράζουν τον πλούτο της, τότε προκύπτει το ερώτημα: Μήπως η λύση θα πρέπει τελικά να αναζητηθεί στην αντίθετη -στην ακριβώς αντίθετη- κατεύθυνση;
Δημοσίευση σχολίου