Η αμφισβήτηση από την πλευρά Ερντογάν της Συνθήκης της Λωζάννης δεν εξαντλείται στην εντός της Τουρκίας διάστασή της. Τούτο διότι η Συνθήκη της Λωζάννης είναι τμήμα του συνολικού Διεθνούς Δικαίου.
Και από εδώ και πέρα εγείρονται ζητήματα που δεν έχουν να κάνουν «απλώς» με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αλλά με κάτι πολύ ευρύτερο. Δηλαδή με τις λεγάμενες «συμμαχικές» και «εταιρικές» σχέσεις πάνω στις οποίες έχει οικοδομηθεί η οικονομική και πολιτική ζωή της Ελλάδας.
Ας θυμηθούμε: Η αντίδραση των ΗΠΑ στην αμφισβήτηση από πλευράς Τουρκίας της Συνθήκης ήταν -για μία ακόμα φορά- μια παραίνεση προς Τουρκία και Ελλάδα του τύπου... βρείτε τα.
Αντίστοιχη, αν όχι χειρότερη, ήταν η στάση της Γερμανίας. Αφού περιορίστηκε σε μια δήλωση ότι η Λωζάννη... «εξακολουθεί να ισχύει» (!), σε συμπληρωματική ερώτηση αν η Λέσβος και η Χίος είναι ελληνικά νησιά η γερμανική κυβέρνηση αρνήθηκε να τοποθετηθεί!
Είναι προφανές: Πρώτον, οι «σύμμαχοι» και «εταίροι» μας γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το Διεθνές Δίκαιο.
Δεύτερον, βάζοντας στην προκρούστεια κλίνη των συμφερόντων τους το Διεθνές Δίκαιο και ανάγοντας την ευθεία αμφισβήτησή του σε «ελληνοτουρκική διαφορά» προχωρούν ένα βήμα παραπέρα, επιλέγοντας απέναντι σε αυτή τη «διαφορά» την τακτική του επιτήδειου ουδέτερου!
Ερώτημα: Τι έχει να περιμένει η Ελλάδα από τέτοιου είδους «συμμαχικές» και «εταιρικές» σχέσεις;
Δημοσίευση σχολίου