Σε αντίθεση με «αριστερούς» σιωνιστές, όπως ο Γκιντεόν Λεβί της «Χααρέτζ», ο ιστορικός Ιλάν Πάπε δεν επιδόθηκε σε κάποια ωραιοποιημένη νεκρολογία του Σιμόν Πέρες. Σε άρθρο του με τίτλο «Ο Σιμόν Πέρες από τη σκοπιά των θυμάτων του», έγραψε για το νεαρό στέλεχος του Εργατικού Σιωνιστικού κινήματος, που τράβηξε την προσοχή της ανώτατης διοίκησης της εβραϊκής, παραστρατιωτικής «Χαγκάνα», την περίοδο της βρετανικής κατοχής της Παλαιστίνης. Για τον έμπιστο που ο Νταβίντ Μπεν-Γκουριόν έστειλε το 1947 στις ΗΠΑ για να μαζέψει λεφτά και όπλα, που την επόμενη χρονιά θα χρησιμοποιούνταν για την οργάνωση και διεκπεραίωση της Νάκμπα, της σφαγής και της εκδίωξης του παλαιστινιακού λαού από τις πατρογονικές του εστίες.
Για τον άνθρωπο που παραμένοντας στις ΗΠΑ ετοίμασε τις δομές της σιωνιστικής πολεμικής βιομηχανίας και αργότερα του πυρηνικού της σκέλους. Προκειμένου να πάρει βοήθεια από τη Γαλλία για το σιωνιστικό πυρηνικό πρόγραμμα, οργάνωσε τη συνεργασία του Ισραήλ με τους αγγλο-γάλλους ιμπεριαλιστές που επιτέθηκαν στην Αίγυπτο το 1956. Για τον ζηλωτή που υπό την καθοδήγηση του μέντορά του Μπεν-Γκουριόν οργάνωσε την εβραιοποίηση της Γαλιλαίας, αρπάζοντας όση γη είχε απομείνει σε παλαιστινιακά χέρια. Ηταν ο εμπνευστής της ιδέας να κατάσχεται παλαιστινιακή γη και να οικοδομούνται αποκλειστικά εβραϊκές πόλεις, που θα περικυκλώνουν τα παλαιστινιακά χωριά και θα τα ρημάζουν οικονομικά, ώστε οι κάτοικοί τους να αναγκαστούν να τα εγκαταλείψουν χτυπημένοι από την ανεργία και την πείνα και να συρρέουν στις πόλεις ως φτηνό, υποαπασχολούμενο εργατικό δυναμικό.
Ο Πέρες εξαφανίστηκε για λίγο, όταν ο προστάτης του Μπεν-Γκουριόν παραμερίστηκε από νεότερους σιωνιστές ηγέτες. Επανήλθε μετά τον πόλεμο του 1967 και το πρώτο υπουργείο που ανέλαβε ήταν αυτό για τα υπό κατοχή παλαιστινιακά εδάφη. Απ' αυτό το πόστο οργάνωσε τη δημιουργία των σιωνιστικών εποικισμών στη Δυτική Οχθη και τη Λωρίδα της Γάζας.
Ηταν τόσο φανατικός υποστηρικτής της επέκτασης των εποικισμών, που όταν ο πρωθυπουργός Γιτζάκ Ράμπιν ανατάχτηκε στην επέκταση των εποικισμών γύρω από τη Νάμπλους, που προωθούσε το ακροδεξιό κίνημα «Γκους Εμουνίμ», ο Πέρες, ως υπουργός Πολέμου, υποστήριξε τους ακροδεξιούς εποικιστές.
Κορωνίδα στην εγκληματική του δράση υπήρξε το έγκλημα της Κανά. Τον Απρίλη του 1996, κατά τη διάρκεια της σιωνιστικής εισβολής στο Λίβανο, ο Πέρες διέταξε να βομβαρδιστεί η περιοχή γύρω από το χωριό Κανά, στο πλαίσιο της επιχείρησης «Τα Σταφύλια της Οργής». Το σιωνιστικό πυροβολικό σκότωσε περισσότερους από 100 ανθρώπους, ανάμεσά τους και υπάλληλους της ειρηνευτικής αποστολής του OHΕ.
Αυτός ήταν ο Πέρες, όπως τον σκιαγράφησε ο εβραίος ιστορικός Ιλάν Πάπε. Ποιος μπορεί να ρίξει άδικο στη Χαμάς, που τον χαρακτήρισε ως τον «τελευταίο εναπομείναντα ισραηλινό αξιωματούχο που εγκαθίδρυσε την κατοχή» και εξέφρασε «τη χαρά του παλαιστινιακού λαού για το θάνατο αυτού του εγκληματία που έχυσε το αίμα του»;
Οι δηλώσεις του προσκυνημένου Αμπάς για τον «εταίρο στην οικοδόμηση της ειρήνης των γενναίων» και κάτι αμερικανόδουλων τύπου Τσίπρα για την «προσήλωσή του στην ειρήνη και τη συμφιλίωση στη Μέση Ανατολή (που) είναι πιο επίκαιρη από ποτέ» δεν μπορούν ν' αλλάξουν τα ιστορικά γεγονότα. Υποδηλώνουν απλώς την αθλιότητα αυτών που κάνουν τέτοιες δηλώσεις στήριξης του διαχρονικά εγκληματικού σιωνισμού.
Δημοσίευση σχολίου