Τη Δεύτερα συμπληρώνονται 99 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Το σημαντικότερο γεγονός όχι μόνο του προηγούμενου αιώνα, αλλά συνολικά της ανθρώπινης Ιστορίας.
Πολλές επαναστάσεις έγιναν πριν την Οκτωβριανή, όμως αυτή είχε μια ειδοποιό διαφορά που την καθιστά το σημαντικότερο ιστορικό γεγονός: όλες οι προηγούμενες επαναστάσεις αντικαθιστούσαν ένα εκμεταλλευτικό σύστημα με ένα άλλο. Προοδευτικότερο, ασφαλώς, αλλά εκμεταλλευτικό.
Η Οκτωβριανή Επανάσταση είχε ως στόχο την κατάργηση κάθε μορφής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ολες οι προηγούμενες επαναστάσεις κατακτούσαν την έτοιμη κρατική μηχανή και την έθεταν στην υπηρεσία της νέας τάξης πραγμάτων, με τις προσαρμογές που ήταν αναγκαίες. Η Οκτωβριανή Επανάσταση τσάκισε το αστικό κράτος και οικοδόμησε έναν εντελώς νέο τύπο κράτους, στο πλαίσιο του οποίου συνενώθηκαν η νομοθετική με την εκτελεστική εξουσία, με στόχο να τραβηχτούν στη διαχείριση όλων των κρατικών υποθέσεων σι πλατιές εργαζόμενες μάζες.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Οκτωβριανή Επανάσταση προκάλεσε μια φρενίτιδα ενθουσιασμού στις εργατικές μάζες όλου του πλανήτη. Οχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά ακόμα και στις αποικίες, όπου πληθυσμιακά κυριαρχούσε το πληβειακό (αγροτικό κυρίως) στοιχείο. Νέα επαναστατικά εργατικά κόμματα δημιουργήθηκαν, που ονομάστηκαν κομμουνιστικά. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, το προλεταριάτο μπόρεσε να προβάλει στο προσκήνιο ως δύναμη ανατροπής, με τη νεοσύστατη Σοβιετική Δημοκρατία να φωτοδοτεί το δρόμο του και το Μπολσεβίκικο Κόμμα να νοηματοδοτεί τις προγραμματικές του επεξεργασίες, τη στρατηγική και την τακτική του.
Από τα μέσα της δεκαετίας του ‘50 ξεκίνησε μια διαδικασία παλινόρθωσης του καπιταλισμού, η οποία ολοκληρώθηκε σε μερικά χρόνια και ο καπιταλισμός που έχτισε κατέρρευσε στα τέλη της δεκαετίας του '80. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η επικράτηση του αναθεωρητισμού στο κομμουνιστικό κίνημα αποκατέστησε τη ρεφορμιστική ενότητα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και οδήγησε στο βαθμιαίο ευνουχισμό και την παρακμή του. Ο,τι προωθητικό δημιούργησε και τροφοδότησε η νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης μετατράπηκε σε βαρίδι για το κομμουνιστικό και το εργατικό κίνημα.
Συγκρίνοντας, λοιπόν, μια περίοδο ανάτασης, ακμής, ανόδου του κινήματος, με μια περίοδο υποχώρησης και παρακμής, η επιλογή στέκεται αναγκαστικά στην πρώτη.
Οι εποχές άλλαξαν ασφαλώς, όμως οι βασικές παράμετροι παρέμειναν οι ίδιες. Η εκμετάλλευση βαθαίνει. Η αστική τάξη πήρε πίσω ό,τι κατέκτησε το εργατικό κίνημα την περίοδο της ακμής του και ό,τι είχε καταφέρει να διατηρήσει κατά την περίοδο του ρεφορμιστικού διεκδικητισμού. Ειδικά μετά την κρίση στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, έγινε φανερό ότι η κινεζοποίηση ως διαδικασία αύξησης της εκμετάλλευσης δεν αφορά μόνο την περιφέρεια του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, αλλά και την Ευρώπη, ακόμα και τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις.
Ζητούμενο, λοιπόν, εξακολουθεί να αποτελεί η δυνατότητα του προλεταριάτου να προβάλλει ως ανεξάρτητη ταξική οντότητα στο ιστορικό προσκήνιο, πολιτικά συγκροτημένη, σε γραμμή πλήρους ρήξης με τον αστισμό και τις παραφυάδες του. Απ’ αυτή την άποψη, η Οκτωβριανή Επανάσταση είναι ο φάρος που φωτίζει και σήμερα το δρόμο μας.
Δημοσίευση σχολίου