«Εγώ πιστεύω πως έχει τεράστια σημασία τι υπάρχει πίσω απ' το σύμβολο. Αν αυτό που συμβολίζει μια σημαία είναι μια κοινωνία που ξέρει τους στόχους της, μια κοινωνία αποφασισμένη να αγωνιστεί, ναι, αυτό το σέβομαι. Αυτό όμως το πανί που κάψαν και αντιπροσωπεύει μια σαπίλα σήμερα, καλά κάναν και το κάψαν».
Βασίλης Διαμαντόπουλος Απρίλης 2008
Ξεχασμένες παιδικές αναμνήσεις απ' τα χρόνια της χούντας μου 'φερε στη θύμηση η συνέντευξη του κομμουνιστή ηθοποιού όταν την πρωτοάκουσα.
Μικρό παιδί στα χρόνια της επταετίας, θυμάμαι το χωροφύλακα του χωριού, παραμονές εθνικών επετείων συμπεριλαμβανομένης και της 21 Απρίλη, να σουλατσάρει στις γειτονιές για να δει αν όλα τα σπίτια είχαν σημαιοστολιστεί. Κι αν από κάποιο απουσίαζε η σημαία, χτυπούσε την πόρτα και βλοσυρός διέταζε το παιδί, που συνήθως μόνο του τα κουτσοβόλευε στο σπίτι (οι γονείς δούλευαν ως αργά στα χωράφια) να περάσει ο πατέρας το βράδυ από το τμήμα.
Κάπως έτσι φοβήθηκα αυτό που η σημαία τότε συμβόλιζε.
Κι έτσι ένοιωσα αυτό που είπε ο Διαμαντόπουλος. Πως ’κείνο που 'χει σημασία είναι από ποιους χρησιμοποιούνται τα σύμβολα και τι υπάρχει πίσω απ' τη χρήση τους.
Χτες κάποιοι έκαψαν μια σημαία. Ίσως ήταν άλλη μια καλοστημένη προβοκάτσια. Ισως πάλι να' ταν μια ακόμα μορφή αντίδρασης μιας γενιάς που καθημερινά πυρπολείται και ασφυκτιά από εξουσιαστικές πολιτικές που συνεχώς τους καιν το παρόν και το μέλλον.
Το θέμα δεν βρίσκεται εκεί. Το τραγικό της υπόθεσης υπάρχει στη διάσταση του γεγονότος που έχει δοθεί απ την πλειοψηφία μιας κοινωνίας που σταθερά μένει απαθής σ' όλα τα τρομακτικά που συμβαίνουν γύρω της. Μιας κοινωνίας που τα σύμβολα και αξίες, που υποτίθεται πως τιμά, (σημαία, ορθοδοξία), αδιαμαρτύρητα χάρισε στους σκατόψυχους φασίστες να εγκληματούν στο όνομα τους.
Μιας κοινωνίας που αγόγγυστα αφήνει τη γάγγραινα του φασισμού να εισχωρεί μέσα της, να της αφαιρει την ανθρωπιά της και να δημιουργεί κακόψυχους φιλοτομαριστές.
Μιας κοινωνίας που εξανίσταται μπρος το κάψιμο της σημαίας αλλά αδιάφορα παρακολουθεί το παρανάλωμα σκήνων προσφύγων και μεταναστών στη Χίο. Για κείνη πιότερο αξίζουν τα σύμβολα απ' τις ανθρώπινες ζωές.
Μιας κοινωνίας που βρίθει από "έντιμους κυρ- Παντελήδες" αλλά ξέμεινε από "μικρούς πρίγκιπες".
Δημοσίευση σχολίου