Ομπάμα και Τσίπρας αποπάτησαν πάνω στους τάφους αγωνιστών που σώριασε η αμερικανοκρατία από το 1947 μέχρι σήμερα. Εξέμεσαν όλη τη χυδαιότητά τους στη μνήμη εκείνων που κάηκαν από τις βόμβες ναπάλμ, εκείνων που στήθηκαν στα εκτελεστικά αποσπάσματα, εκείνων που μαρτύρησαν στα κολαστήρια του αμερικανοκίνητου μοναρχοφασισμού και της χούντας. Επί δύο συνεχείς μέρες ξανακούσαμε το «στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας» σε δεκάδες παραλλαγές.
Τουλάχιστον έχουμε την ικανοποίηση ότι οι αμερικανοί επικυρίαρχοι δεν μπόρεσαν να οργανώσουν κι εδώ τις φιέστες λαϊκής υποδοχής που οργανώνουν σε άλλες μπανανίες, όπου ρουβίτσοι και ρουβίτσες ανεμίζουν πλαστικές αστερόεσσες και ο «πλανητάρχης» μοιράζει χαμόγελα, χειραψίες και «χάι φάιβ» υπό τα βλοσυρά βλέμματα των γορίλων του. Εδώ, οι μόνες λαϊκές συγκεντρώσεις που έγιναν ήταν αντιαμερικανικές-αντιιμπεριαλιστικές, έστω κι αν δεν κατάφεραν να σπάσουν την απαγόρευση που επέβαλε η δωσιλογική κυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων.
Στην καθιερωμένη πορεία της 17ης Νοέμβρη από το Πολυτεχνείο στην αμερικάνικη πρεσβεία πρέπει να είμαστε πιο πολλοί και τα αντιαμερικάνικα-αντιιμπεριαλιστικά-αντικαπιταλιστικά συνθήματα να ακουστούν πιο δυνατά.
Προσυγκέντρωση της «Κόντρας» στην Κλαυθμώνος, στις 4μμ
Πηγή: "ΚΟΝΤΡΑ"
Το παρακάτω κείμενο έχει γραφεί πέρυσι στην ίδια εφημερίδα και διατηρεί απολύτως την επικαιρότητα του.
Θα είναι, βέβαια, κομματάκι δύσκολο μια μνημονιακή συγκυβέρνηση να παίξει το παιχνίδι «είμαστε η δικαίωση του αγώνα του Πολυτεχνείου», όμως το θράσος είναι ξέχειλο σ' αυτά τα εξουσιολάγνα γουρούνια που είμαστε σίγουροι ότι σε κάποιο βαθμό θα το επιχειρήσουν, αγνοώντας τον κίνδυνο της γελοιοποίησής τους.
Ανεξάρτητα, όμως, από την «ιδιαίτερη» προσπάθεια των συριζαίων, είναι σίγουρο ότι και φέτος θα παρελάσουν από τα ραδιοτηλεοπτικά πάνελ και από τις στήλες των εφημερίδων οι γνωστοί «πρωταγωνιστές» εκείνης της εποχής, με τα ντενεκεδένια παράσημα απλωμένα στο στήθος τους, ότι θ' ακούσουμε αναλύσεις και απόψεις κάθε δυνατής απόχρωσης. Το μόνο που δε θ' ακούσουμε από τα αστικά Μέσα είναι αναφορές στο πραγματικό πνεύμα εκείνης της εξέγερσης και αναλύσεις που μπορούν ν' ανοίξουν συζήτηση για το «διά ταύτα» της εποχής μας. Αλίμονο αν η αστική προπαγάνδα εγκατέλειπε την παραχάραξη, τον ανούσιο βερμπαλισμό, την πρόστυχη ηθικολογία και εγκαινίαζε διαδικασίες που οδηγούν στη δημιουργία ανατρεπτικής συνείδησης. Θα ήμασταν εξαιρετικά αφελείς αν περιμέναμε κάτι τέτοιο. Αυτή τη συζήτηση πρέπει να την κάνουμε εμείς, με όρους κινήματος, όπως συνηθίζουμε να λέμε.
Στο κομβικό ερώτημα για το χαρακτήρα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973, η δική μας απάντηση έχει εκτεθεί: Από την άποψη των κινητήριων δυνάμεών της σίγουρα δεν ήταν ταξική εξέγερση, αφού στηρίχτηκε κυρίως από φοιτητές, όμως ένα κομμάτι της εργατικής πρωτοπορίας την αγκάλιασε, συμμετείχε σ’ αυτή και αυτό προσέδωσε στην εξέγερση και ταξικά χαρακτηριστικά. Από την άποψη των προταγμάτων της τα πράγματα υπήρξαν ακόμη πιο θολά, καθώς όλα τα αντιδικτατορικά πολιτικά ρεύματα συμμετείχαν και προσπαθούσαν να επηρεάσουν τα πράγματα, χωρίς κανένα να είναι σε θέση να βάλει τη σφραγίδα του, όπως για παράδειγμα έβαλαν τη σφραγίδα τους στην Οκτωβριανή Επανάσταση οι Μπολσεβίκοι. Στο Πολυτεχνείο υπήρχαν από οπαδοί της αστικής δημοκρατίας μέχρι οπαδοί του κομμουνισμού. Οι δεύτεροι ήταν ασφαλώς πιο συγκροτημένοι, πιο οργανωμένοι, πιο αποφασισμένοι και επομένως βρίσκονταν πιο κοντά στο πνεύμα εκείνων που έσπασαν τα δεσμά του φόβου και βγήκαν στον αγώνα. Αντίθετα, για τους οπαδούς της αστικής δημοκρατίας τέτοιες μορφές αγώνα είναι από «άγνωστη γη» έως εχθρικές. Και βέβαια, σε μια αυθόρμητη εξέγερση δεν μπορούμε ν’ αναζητούμε ιδεολογικοπολιτικά καθαρά προτάγματα. Το αντιδικτατορικό ήταν το κυρίαρχο πρόταγμα, όμως αλλιώς το εννοούσαν οι κομμουνιστές και αλλιώς οι σοσιαλδημοκράτες.
Αποτιμώντας την εξέγερση του Πολυτεχνείου, υπό το φως των σημερινών αναγκών, στεκόμαστε σε δυο βασικά χαρακτηριστικά της.
Πρώτο, στο εξεγερτικό πνεύμα, το ξεπέρασμα κάθε είδους φόβου. Ηταν χούντα, τα πολυβόλα κροτάλιζαν, τα κρατητήρια είχαν μεταβληθεί σε μακελειά, όμως ο πόθος για την ελευθερία από τη μια και το πνεύμα της συλλογικότητας από την άλλη δημιούργησαν ένα γεγονός που θα στέκεται πάντα ψηλά στη νεοελληνική ιστορία. Πρόκειται γι’ αυτό που ονομάζουμε μαζικό ηρωισμό και διάθεση θυσίας, που διαλύει τα πολλά «εγώ» και δημιουργεί ένα μεγάλο «εμείς» (με όλες τις αντιφάσεις του), έτοιμο να πυρπολήσει και να πυρποληθεί για ένα μεγάλο σκοπό.
Δεύτερο, στα όρια που έθετε στην εξέγερση ο αυθόρμητος χαρακτήρας της. Δεν έφταιγε γι’ αυτό η νεολαία που εξεγέρθηκε. Εφταιγαν εκείνοι που παρίσταναν τη φυσική ηγεσία, καπηλευόμενοι αγώνες προγενέστερων εποχών. Oι εξεγέρσεις ωριμάζουν μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Οι οργανωμένες πρωτοπορίες είναι αυτές που μπορούν να τις μπολιάσουν με επαναστατικές ιδέες, να τις βοηθήσουν να συγκροτηθούν πολιτικά και οργανωτικά, να αναπτύξουν τη δυναμική τους, να δημιουργήσουν προϋποθέσεις νίκης. Ολ’ αυτά έλειπαν από την εξέγερση του Νοέμβρη του ‘73, γιατί η οργανωμένη επαναστατική πρωτοπορία είχε προ πολλού διαβεί τον αστικό Ρουβίκωνα. Η αναθεωρητική ηγεσία είχε ξεπουλήσει τις επαναστατικές παραδόσεις του ΚΚΕ και έψαχνε μια θεσούλα κάτω από τον αστικό ήλιο. Δεν υπήρχε φυσική ηγεσία σ’ αυτό το ηρωικό εξεγερτικό γεγονός, γιατί οι ομάδες της λεγόμενης άκρας Αριστεράς αδυνατούσαν να παίξουν αυτό το ρόλο. Χαρακτηρίζονταν από επαναστατικό πνεύμα, αλλά και από αυθορμητίστικες απόψεις.
Σήμερα, 42 χρόνια από τότε, έχουμε ανάγκη και το εξεγερτικό πνεύμα και την επαναστατική πολιτική ηγεσία. Αν το 1973 το εξεγερτικό πνεύμα περίσσευε και η επαναστατική πολιτική ηγεσία έλειπε, σήμερα λείπουν και τα δύο.
Οι εξεγέρσεις του παρελθόντος γίνονται πηγή διδαγμάτων μόνο όταν το κοινωνικό κίνημα –χωρίς να μηδενίζει τίποτα– γίνεται αμείλικτα αυτοκριτικό με τις καθυστερήσεις του και γενικεύει θεωρητικά την πείρα του, έτσι που να μπορεί να οδηγεί τη δράση του σε ανώτερο επίπεδο. Για να τιμήσουμε το Νοέμβρη του '73 πρέπει να παραδειγματιστούμε από το εξεγερτικό του πνεύμα και ταυτόχρονα να συνειδητοποιήσουμε πως το μέγιστο καθήκον της εποχής μας είναι να δουλέψουμε για τη συγκρότηση μιας επαναστατικής πολιτικής ηγεσίας, ικανής να «συγχωνεύεται» με το αυθόρμητο κίνημα των εργατικών και νεολαιίστικων μαζών οδηγώντας το στο δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Διαβάστε - Δείτε:
O ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ-ΟΔΗΓΟΣ TOY TANK που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου σπάει τη σιωπή του και μιλάει πρώτη φορά για το μακελειό της 17ης Νοεμβρίου 1973. Εξομολόγηση Σοκ
Ιστορία: Για την εξέγερση του Πολυτεχνείου
Πολυτεχνείο: «39 σκαλοπάτια»
Το ανολοκλήρωτο Πολυτεχνείο
Εδώ (ξανά) Πολυτεχνείο, έτσι θα ανατρέψουμε το σφαγείο
Ο Τ. Κατιντσάρος για την εξέγερση του Πολυτεχνείου
Βίντεο της τηλεόρασης του 902 για το Πολυτεχνείο
ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ.
Το Πολυτεχνείο «Χ»
Από το Πολυτεχνείο στη Μεταπολίτευση και την απόπειρα διαγραφής της
Αγύριστο το μαρμάρινο κεφάλι
6 βίντεο για την εξέγερση του Πολυτεχνείου '73
Τα συμπεράσματα απ' την μάχη του Πολυτεχνείου
Οι «χρυσαυγίτες» στο Πολυτεχνείο του '73
Πολυτεχνείο ΄73: Θα είχε γίνει η εξέγερση αν δεν υπήρχαν κάποιοι που τους έλεγαν αλήτες;
Δημοσίευση σχολίου