Δικτάτορες και δημοκράτες...

Του παπά Ηλία Υφαντή (από seisaxthia-epam.blogspot)

Στ’ αρχαία χρόνια γύρω απ’ τη σορό κάποιου ήρωα, που έπεφτε στη μάχη, γίνονταν πεισματώδεις συγκρούσεις, για να μην πέσει στα χέρια των εχθρών. Κάτι ανάλογο συνέβη και τώρα γύρω απ’ τη σορό του Κάστρο. Σχετικά με τον οποίο ετέθη το θέμα: Ήταν επιτέλους επαναστάτης ή δικτάτορας;

Κι εδώ προβάλλει ένα ερώτημα: Οι αξιότιμοι κ. κ. Μπους (πατήρ και υιός) ή ο κ. Κλίντον, που περιφέρει τη «σοφία" του, δίνοντας διαλέξεις ,για να πληρώνεται αδρά, είναι, υποτίθεται, σταυροφόροι της δημοκρατίας. Υπάρχει όμως περίπτωση, όταν αυτοί οι «πολύτιμοι» άνθρωποι αφήσουν τον μάταιο κόσμο, να συγκινηθεί ειλικρινά, έστω και ένας άνθρωπος πάνω στη Γη; Το πολύ-πολύ κάποιοι, στην καλύτερη περίπτωση, να βγάλουν εκείνο το ανακουφιστικό «ουφ» των Αμερικανών, όταν ο νεότερος Μπους εγκατέλειπε το Λευκό Οίκο.

Να όμως που ο θάνατος του «δικτάτορα» Κάστρο προκάλεσε παγκόσμια συγκίνηση και προβληματισμό. Και πολύ περισσότερο ασφαλώς στο λαό της Κούβας, όπως διαπιστώνεται ακόμη κι απ’ τα όχι και τόσο φιλικά διακείμενα απέναντί του ΜΜΕ. Και η συγκίνηση αυτή δεν είχε τίποτε απ’ το ρομποτικό στυλ του λαού της Βόρειας Κορέας, αλλά ήταν πηγαία και αυθόρμητη.

Γιατί προφανώς ο Κάστρο ήταν εμπνευσμένος ηγέτης. Όπως και για τον συναγωνιστή του, Τσε Γκεβάρα λέγεται πως ο υπεύθυνος για τη δολοφονία του τού είπε: «Είμαι θαυμαστής σου, αλλά είμαι υποχρεωμένος να σε εκτελέσω»! Κάτι παρόμοιο με αυτό που συμβαίνει με μας τους Έλληνες στην τωρινή συγκυρία. Αφού κάποιοι εκφράζουν το θαυμασμό τους για την αρχαία Ελλάδα και τη συμπάθειά τους για τη σύγχρονη. Κι εντούτοις μας δολοφονούν. Γιατί προφανώς τα χρήματα που τους προσφέρουν οι παγκόσμιοι τζογαδόροι είναι πολλά…

Κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος βασική διαφορά ανάμεσα στον επαναστάτη και το δικτάτορα είναι ότι ο επαναστάτης αγωνίζεται, για το λαό του. Ενώ οι δικτάτορες λυμαίνονται το λαό και την πατρίδα. Έστω κι αν σκηνοθετούν κάθε τόσο τη θεατρική παράσταση κάποιων στημένων εκλογών, για να έχουν δημοκρατική επίφαση. Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι η δημοκρατία δεν είναι το καλύτερο πολίτευμα. Σημαίνει απλά ότι κάποιοι μαφιόζοι ναρκοθετούν συχνά τη δημοκρατία, με αποτέλεσμα να την καθιστούν χειρότερη κι από δικτατορία. Κι ακόμη ότι κάποιες δικτατορίες, που υπηρετούν τα δίκαια του λαού, μπορεί να είναι δημοκρατικότερες από τέτοιες «δημοκρατίες».

Και, για να καταλάβουμε πόσο δικτάτορας ήταν ο Κάστρο αρκεί να τον συγκρίνουμε με τον προκάτοχό του Μπατίστα. Ο οποίος είχε ξεπουλήσει τη δημόσια περιουσία και, προκειμένου να καταστείλει τις φοιτητικές εξεγέρσεις, είχε κλείσει το πανεπιστήμιο της Αβάνας. Ενώ το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να πλουτίσει , παίρνοντας ποσοστά απ’ τους μαφιόζους, που είχαν μεταβάλει την Κούβα σε άντρο τζόγου, ναρκωτικών και πορνείας. Και αφήνοντας ασύδοτους τους Αμερικάνους να λυμαίνονται τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας. Για να του προσφέρουν ως αντάλλαγμα οπλισμό για το στράτευμα και την αστυνομία, προκειμένου να καταπνίγει κάθε αντίσταση. Επιβάλλοντας έτσι καθεστώς τρόμου, συμπαρομαρτούμενο από βασανιστήρια, εκτελέσεις δολοφονίες κλπ. Και όπως είναι ευνόητο ο φτωχός λαός δεινοπαθούσε.

Ο Κάστρο αντίθετα στάθηκε αντιμέτωπος προς τα ντόπια και ξένα συμφέροντα. Και παράλληλα φρόντισε να οργανώσει κατά τον καλύτερο τρόπο τους δυο βασικούς πυλώνες της δημοκρατίας, που είναι η υγεία και η παιδεία. Και το σπουδαιότερο να εμπνεύσει στο λαό το αίσθημα της εθνικής αξιοπρέπειας. Με αποτέλεσμα να γίνει το «μαύρο πρόβατο» για τους Αμερικανούς και τη μαφία. Ώστε να εφαρμοστεί σε βάρος της Κούβας πολύχρονο ασφυκτικό εμπάργκο, επανειλημμένες επεμβάσεις ανατροπής του επαναστατικού καθεστώτος και κάπου εξακόσιες τριάντα εφτά (637) απόπειρες δολοφονίας σε βάρος του Κάστρο.

Αλλά ας συγκρίνουμε τον Κάστρο και με κάποιους δικούς μας «σουπερ-δημοκράτες», που δικτάτορα τον ανεβάζουν και δικτάτορα τον κατεβάζουν. Όταν η πραγματικότητα φωνάζει ότι μάλλον αυτοί δικαιούνται την «τιμή» του δικτάτορα. Χωρίς ασφαλώς να υπάρξουν ποτέ τους επαναστάτες.

Γιατί και κάποιες τάχα «επαναστατικές» τους ενέργειές θυμίζουν μάλλον τους «Τρώες» του Καβάφη. Αφού μόλις τα τοκογλυφικά καθάρματα «το παίξουν» άγριοι μαζεύονται σαν τις χελώνες στο καβούκι τους. Με αποτέλεσμα να τους χορεύουν αλυσοδεμένους απ’ τη μύτη, όπως οι αρκουδιάρηδες τις αρκούδες, και να τους εξαναγκάζουν να σπρώχνουν το λαό στο θανάσιμο χορό του Ζαλόγγου! Κι έχουν από πάνω το θράσος οι μαριονέτες αυτές να μας μιλούν για δημοκρατικά και συνταγματικά τόξα. Τη στιγμή, που τα μόνα τόξα που χρησιμοποιούν είναι εκείνα με τα οποία εκτοξεύουν τα δηλητηριώδη βέλη των δολοφόνων τοκογλύφων σε βάρος του λαού.

Αλλά υπάρχει και το θέμα της λογοκρισίας. Δεδομένου ότι ο Κάστρο δεν επέτρεπε την έκδοση παρά μόνο μιας εφημερίδας. Και μπαίνει το ερώτημα: Εδώ στον, κατ’ ευφημισμό, ελεύθερο κόσμο ποια άλλη εκτός από τη φωνή των κυρίων, ακούγεται στην πραγματικότητα; Που μάλιστα είναι τόσο εκκωφαντική, ώστε να σβήνει ακόμη και τις ελάχιστες φωνές, που τολμούν να μιλήσουν για αλήθεια και δικαιοσύνη. Ακόμη και στο διαδίκτυο, που υποτίθεται ότι υπάρχει χώρος ελεύθερης έκφρασης, λειτουργεί ο αδυσώπητος κόφτης της παρακρατικής, πολιτικής ή θρησκευτικής Kαμόρα.

Που σημαίνει ότι στον λεγόμενο ελεύθερο κόσμο κυριαρχεί ο αδυσώπητος Προκρούστης, που συντρίβει και ποδοπατεί τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των λαών. Στρεφόμενος μάλιστα με ιδιαίτερη σφοδρότητα εναντίον της φωνής του Ευαγγελίου. Επειδή ακριβώς είναι ο ιδανικότερος υπερασπιστής της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Με αποτέλεσμα να επικρατούν ανεμπόδιστα οι βρυχηθμοί των «δημοκρατικών» τυράννων, που δίνουν ρεσιτάλ ασύστολης υποκρισίας και ασύδοτης κακουργίας σε βάρος των λαών.