- Βρε, βρε, καλώς το θεό! Τι γίνεσαι ρε μεγάλε; Πως πάνε οι δουλειές;
- Αχ, τι να σου πω; Τα βαρέθηκα όλα. Κεραυνοί; Κάποτε είχαν πλάκα, αλλά τώρα οι βροντές με ενοχλούν. Όπως κι οι "βροντές" αδερφής μου της Ήρας, όταν τρώει φασολάδα. Αυτές βρωμάνε κιόλας.
- Τώρα που είπες "Ήρα". Με την αδερφή σου πήγες κι εσύ; Χάθηκαν οι άλλες γυναίκες; Αμαρτία.
- Μωρέ πήγα και με γυναίκες και με άντρες... Έψαχνα για τον προσανατολισμό μου. Ξέρεις που κατέληξα; "Πιο καλή η μοναξιά..." που λέει και το άσμα.
- Ε βέβαια, "σαν πετύχει η μαλακία..." Κοίτα να δεις, με το που είπα "μαλακία", μου ήρθε στο μυαλό ένας άφραγκος δισεκατομμυριούχος.
- Ναι τον ξέρω. Λοιπόν μάγκα μου, τέτοια τρέλα έρχεται μια φορά στα 100 χρόνια. Πάντως είναι μια λύση. Nα φορτώσεις όλα τα χρέη στον απατεώνα κι έπειτα λες στους άλλους απατεώνες, τους τοκογλύφους, "πάρτε τα από αυτόν".
- Και θα πετύχει κάτι τέτοιο;
- Όχι βέβαια, αυτοί δεν είναι μουρλοί, αδίστακτοι είναι. Αλλά άμα δεν κάνεις Επανάσταση, να απαλλαγείς από Μνημόνια, κάνε όρκους... Κι αν ακούσω εγώ τέτοιες κουταμάρες, γράψε μου.
- Έτσι όπως τα λες, είσαι θεός.
- Εμ βέβαια, τι την έχουμε τόση πείρα;
- Γιατί εξαφανίστηκες;
- Α κοίτα. Την απάντηση θα στη δώσει ο Όμηρος στην Οδύσσεια. Λέει ο στίχος: Τι κρίμα αλήθεια οι άνθρωποι με τους θεούς να τα 'χουν, ενώ παθαίνουν μόνοι τους από ασυλλογιά τους κι από δικό τους κρίμα". Τι να σου πω; Έπεφτε πολύ βροχή; "Ο Δίας!" Γίνονταν κακό, "ο Δίας"! Αρρώστια; Πάλι οι θεοί! Ρε άντε παρατάτε μας, που τα ρίχνετε όλα σε μας! Βγήκαμε κι εμείς στη σύνταξη κι ησυχάσαμε. Άντε, σ' αφήνω τώρα, πάω να παίξω τάβλι με τον Απόλλωνα. Θα τον σκίσω!
- Στο καλό, χάρηκα που τα είπαμε...
Δημοσίευση σχολίου