Ζήτω η εργατική πρωτομαγιά, ζήτω το παγκόσμιο προλεταριάτο.

Ογκαστ Σπάις (αναρχικός, που τον απαγχόνισαν σαν πρωτεργάτη στα γεγονότα της Πρωτομαγιάς του Σικάγου του 1886 : «θα ‘ρθει μια εποχή που η σιωπή θα’ ναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα».

Νίκος Μαριακάκης, (ένας απ΄ τους 200 εκτελεσμένους, απ’ τους Γερμανούς κομμουνιστές την Πρωτομαγιά του 1944): «Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος».

Πρωτομαγιά 1886. Οι εργάτες στο Σικάγο της Αμερικής κατεβαίνουν στους δρόμους απαιτώντας 8 ώρες δουλειά, (μέχρι τότε δούλευαν 10 -14 ώρες) σε μια κινητοποίηση που βάφτηκε με αίμα από την εντολή που έδωσαν στους αστυνομικούς οι καπιταλιστές, ενώ οι ηγέτες των εργατών καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν..

Πρωτομαγιά 1944. Το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα στην χώρα μας παλεύει για επιβίωση του λαού, απελευθέρωση της πατρίδας από τον ξένο κατακτητή και τους ντόπιους συνεργάτες του και Λαοκρατία.

Πρωτομαγιά 2017: Με κυβέρνηση «πρώτη φορά αριστερά» και με την εξουσία να ανήκει εκεί που ήταν πάντα. Στους τραπεζίτες, εφοπλιστές, μεγαλοεπιχειρηματίες, μεγαλοεκδότες κλπ. Στην αστική τάξη με δυο λόγια. Κι αυτό μαζί με ένα νέο στοιχείο. Την μαζική ψευδαίσθηση που προσπαθεί να καλλιεργήσει στα λαϊκά στρώματα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ ότι μπορεί να υπάρξει «έντιμος συμβιβασμός» με τους ξένους δανειστές του ελληνικού κράτους.

«Τι περιμένετε; Ότι οι κουφοί παραχωρήσεις θα σας κάνουν;
Κι ότι οι αχόρταγοι κάτι θε να σας δώσουν!
Οι λύκοι θα σας ταΐσουνε αντί να σας καταβροχθίσουν!
Από φιλία.
Θα σας προσκαλέσει η τίγρη να της βγάλετε τα δόντια, τέτοια περιμένετε!», αυτό ακριβώς που έγραφε ο Μ. Μπρεχτ περιμένουν.

Κι εμείς; Η τάξη μας;

«Εμείς ταγίζουμε ζωή στο χέρι: περιστέρι,
κ’ εμείς ούτ’ ένα ψίχουλο δεν έχουμε στο χέρι.
Εμείς κρατάμε όλη τη γης μες στ’ αργασμένα μπράτσα
και σκιάχτρα στέκουνται οι Θεοί κι αφέντη έχουνε φάτσα»

Γιάννης Ρίτσος -«Επιτάφιος»

Σήμερα πια δεν χωρούν αυταπάτες. Τώρα οποιοδήποτε αίτημα πάλης ακόμα και για τα ποιο μικρά ζητήματα πρέπει να είναι στενά δεμένο με την επαναστατική προοπτική και την αναγκαιότητα της δημιουργίας ενός μαζικού, ταξικού κόμματος που θα σταθεί πρωτοπορία ώστε να όνειρα μας να πάρουν εκδίκηση.

131 χρόνια μετά, η ιστορία της πρώτης εργατικής πρωτομαγιάς αποδεικνύει ότι κανείς δεν πρόκειται να μας χαρίσει τίποτα. Αντίθετα, η ελευθερία πρέπει να διεκδικηθεί με πάθος από εμάς.
Όπως έγραψε και ο Βάρναλης:
«Τη λευτεριά δεν τη ζητάν με παρακάλια, την επαίρνουν με τα δικά τους χέρια, μοναχοί … Αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς!»

Ζήτω η εργατική πρωτομαγιά, ζήτω το παγκόσμιο προλεταριάτο.

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ