Από τον Οίκο το Λευκό κι απ’ το Οβάλ Γραφείο βγήκε τρανή διαταγή τους Κούρδους να εξοπλίσουν οι Γιάνκηδες που έχουνε περίσσευμα τα όπλα. Άρματα να τους δώσουνε πύραυλους και κανόνια, για να μπορούν να πολεμούν καλύτερα από πρώτα. Τι θάρρος έχουν περισσό και μες τη μάχη πρώτοι σαν πολεμούν για Λευτεριά, Ισότητα και Δίκιο...
Στ’ αλήθεια βάλανε μυαλό τα Αμερικανάκια, ή κάτι άλλο γίνεται πίσω από τις πλάτες;
Ο Ερντογάν σαν τ’ άκουσε πολύ του κακοφάνει. Του ήρθε λένε ντουβρουτζάς, του έφυγαν τα ούρα. Πιάνει μηνάει του Πρόεδρου, του λέει τέτοια λόγια:
- Αφέντη μου, Τραμπάκουλα, που ’σαι και συνεργάτης και σύμμαχος και φίλος μου και που μαζί τα τρώμε… Τι μου ’κανες του έρημου; Με έσκισες στα δύο! Εδώ δεν ήταν δυνατό αόπλους να υποτάξω, τι στις ενέδρες είναι αυτοί, οι Κούρδοι, διδάσκαλοι. Και θα τους δώσεις κι άρματα; Αλί και τρισαλί μου! Γιατί το έκανες αυτό στο φίλο σου Σουλτάνο; Δεν είναι μόνο τ’ άρματα, από αυτά περίσσια, έχω κι εγώ παρά πολλά, να φάνε και οι κότες. Αλλά μια τέτοια κίνηση δείχνει και κάτι άλλο, απείρως σοβαρότερο και πιο σπουδαίο απ’ όπλα: Πως έρχεται αναγνώριση στους Κούρδους και πως χώρα σύντομα θα χουν λεύτερη… οι Τούρκοι θα με σφάξουν! Αντί για αυτοκράτορας, κατάδικος θα γίνω! Έλεος και χάρη σου ζητώ, τα πόδια σου θα γλύψω, να μην το κάνεις και χαθεί το πιο πιστό σκυλί σου. Γιατί είμαι πάντοτε πιστός σαν έχεις εξουσία και δύναμη τεράστια, παντοτινός σου δούλος!
- Σα βλέπω, φίλε μου Ταγίπ, να τρέμεις σα το ψάρι, που σπαρταρά στη πετονιά, μες του ψαρά τη βάρκα, λέω πως πέτυχα πολύ σε ότι είχα στόχο. Αυτά που μου πες τώρα δα μ’ αρέσανε στ’ αλήθεια και θα σου πω και το γιατί σου έκανα χουνέρι. Καλάμι σαν καβάλησες και με τους Ρώσους πήγες, πολύ με στεναχώρησες. Του Πούτιν όπλα διάλεξες - διαφήμιση μεγάλη, την ώρα που θέλαμε εμείς, τα stealth να πουληθούνε, να φύγει τ’ άχρηστο υλικό και να κερδίσουμε όλοι: Πολυεθνικές, πολιτικοί και στρατηγοί συνάμα. Κι αυτά τα λάθη δεν αρκούν, μα έκανες και άλλα. Το δάκτυλο μου κούνησες και με «τουπέ» μεγάλο σα διαταγή μου φάνηκε εμένα να μου δίνεις. Εμένα! Τον Τραμπάκουλα, το μέγα Πλανητάρχη, που πιάνω τη Γη απ’ το νινί, και την σαν τη βάζω κάτω, της κάνω τέτοια όργια, που σκάει ο Καλιγούλας από τη ζήλεια την πολλή και από τη διαστροφή μου. Σε έβαλα στη θέση σου, να μάθεις πως θα σκύβεις μπροστά σε κάθε δυνατό - πιο δυνατό από σένα.
Εβραίοι παρακάλεσαν για να σε συνεφέρω, και βρήκα τον καλύτερο τον τρόπο να το κάνω. Οι Κούρδοι, με θάρρος πολεμάν, τους πρώην μας συμμάχους, και έχουν σκοτωθεί πολλοί, αλλά δεν με πειράζει! Στις εκλογές για Πρόεδρο άλλοι θα με ψηφίσουν… Πάντως να μην ανησυχείς, γιατί κάτι θα βρούμε τα όπλα να μη δώσουμε, αρκεί και συ -υπηρέτη, τη θέση σου τη δύσκολη, να την κατανοήσεις. Αν όμως κάνεις ζαβολιές και μου το παίζεις «άντρας», ε τότε… τσούξιμο γερό θα νιώσεις από πίσω!
Καταλαβαίνω ότι λες μύθους και παραμύθια, τους Τούρκους εργαζόμενους πως θες ν’ αποκοιμίσεις, μα Ισραήλ κι Αμερική μην μας πολυσκοτίζεις. Γιατί δεν το χω τίποτα τ’ άπλυτα να σου βγάλω και με σχοινί πολύ χοντρό ευθύς να σε κρεμάσω. Θαρρείς δεν ξέρουμε καλά τι έγκλημα έχεις κάνει; Δημοκρατία βίασες, την έκανες σα ζόμπι. Αθώους κατηγόρησες, στη φυλακή σαπίζουν, χιλιάδες δολοφόνησες και μπίζνες έχεις κάνει με τρομοκράτες άγριους κι αληθινούς φονιάδες. Κι αυτά και άλλα πιο πολλά κι εμείς έχουμε κάνει, μα είμαστε Αμερικανοί, εσύ απλά ένας βλάκας! Να φας αυτό που σου πετούν και μη ζητάς μερίδα. Γιατί λιοντάρια τρώνε εδώ το φυσικό τον πλούτο και δεν ταιριάζει σ’ ύαινα να τους τη βγαίνει κόντρα… Τσακίσου τώρα κι άσε με, έχω κι άλλα να κάνω. Να σχεδιάσω πόλεμο ακόμα πιο μεγάλο…
Δημοσίευση σχολίου