Τον καταδιώκουν το νεανικό τσεκούρι, η κουμπαριά με στέλεχος του Λεπέν, οι σχέσεις στοργής με τον δικτάτορα Παπαδόπουλο -που τον έχρισε από τη φυλακή διάδοχο του Μιχαλολιάκου στην ηγεσία της νεολαίας της ΕΠΕΝ-, τα εθνικά μέτωπα και τα εθνικιστικά κέρατα, αλλά όλα κι όλα: ο Μαυρουδής -επί το δημοκρατικότερο Μάκης- Βορίδης παραμένει παντελονάτος. Πολιτικά, ιδεολογικά και, όπως μπορεί κανείς να φανταστεί, και... ανατομικά. Τόσο παντελονάτος, μάλιστα, ώστε από το προφανώς εκπάγλου ανδρισμού βάθος του παντελονιού του να αντλεί το δικαίωμα να μέμφεται άλλους -τελευταίο θύμα ο Τσακαλώτος- ότι δεν είναι παντελονάτοι. Δεν είναι δηλαδή αρκετά άντρες, ας πούμε, και ενώ άλλα έλεγαν, άλλα λένε κι άλλα κάνουν. Ενώ οι παντελονάτοι, τύπου Μάκη, ό,τι έλεγαν πάντα, αυτά λένε και κάνουν και τώρα.
Ας είμαστε δίκαιοι, όμως. Το βιογραφικό του τον δικαιώνει. Δεν φορούσε κάποτε παντελόνια παραλλαγής για να πλήξει με αγχέμαχα όπλα τους αντεθνικώς δρώντες; Δεν φορούσε επίσημο παντελόνι στην τρίχα για να κουμπαριάσει με τον Λεπενίτη; Δεν φορούσε στολή εκστρατείας για να τεθεί επικεφαλής της φασιστικής νεολαίας; Δεν φορούσε φαιά φουφούλα για να σταθεί στο πλάι του Πλεύρη;
Δεν φορούσε ελληνορθόδοξη σκελέα, αμέμπτου καθαριότητας, για να διαπρέψει στο ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη; Δεν φόρεσε δημοκρατικό παντελόνι, έστω ραμμένο στο Κολωνάκι, για να μετακομίσει όχι σε κάποια Νέα Δικτατορία, αλλά σε κόμμα υπό την επωνυμία Νέα Δημοκρατία; Και δεν φορούσε υπουργικό παντελόνι συμμετέχοντας στην αλήστου μνήμης κυβέρνηση Σαμαρά-Βεντζέλου και στηρίζοντας το μνημονιακό της έργο;
Φορούσε, βέβαια. Μπορεί να άλλαζε παντελόνια ανάλογα με τα σημεία των καιρών και τις φιλοδοξίες του, αλλά ποτέ δεν τα απαρνήθηκε, όπως άλλοι. Μπορεί στη διαδρομή του από το φασιστικό τσεκούρι μέχρι το μνημονιακό αγγούρι να άλλαζε συχνά προστάτες και προστατευόμενους, αλλά το παντελόνι παντελόνι. Μπορεί από παντελονάτος φασίστας, εν γένει, να εξελίχθηκε σε παντελονάτο δημοκράτη, αλλά εξακολουθεί να έχει το δικαίωμα να επιπλήττει τους μη παντελονάτους.
Μπορεί, παρεμπιπτόντως, να έκανε κάποτε τον Σαμαρά τρεις παράδες, τα μνημόνια τέσσερις, τη δημοκρατία δύο, αλλά πάντα με παντελόνι. Και ανατρέχοντας στην πορεία του βεβαιώνεται κανείς ότι όλα τα παντελόνια του πάνε. Ανάλογα με την εποχή. Αρκεί να στέκεται απέναντι στους σύγχρονους sans culottes - τους ξεβράκωτους.
Μετά και την τελευταία παντελονιακή του επίθεση στον Τσακαλώτο δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία: μπορεί να αλλάζει παντελόνια, αλλά όχι αντιλήψεις. Οποιο παντελόνι κι αν φοράει, στον καβάλο του κρύβει τα αμελέτητα της ακροδεξιάς εθνικοφροσύνης. Με μια λελογισμένη δόση φασιστικής κακοσμίας, την οποία τείνει να εξουδετερώνει με μια εξίσου λελογισμένη δόση (νεο) δημοκρατικού αποσμητικού...
Δημοσίευση σχολίου