Η Ελλάδα πρέπει να ανακτήσει την επικράτειά της

Του Στάθη (πηγή: topontiki)

Είναι μεγάλη κουβέντα να πει κανείς ότι η Ελλάδα αργοπεθαίνει; Είναι απλώς παρήγορο, και τίποτα περισσότερο, να πει κανείς ότι η χώρα αυτή πέπρωται να ζήσει και θα ζήσει; Τα νερά αυτά είναι βαθειά και ο δημόσιος βίος στην πατρίδα μας πνίγεται στα ρηχά.

     Οι συναντήσεις, οι ομιλίες και όλα τα συμπαρομαρτούντα που έγιναν στους Δελφούς, είναι ο καθρέφτης που μέσα του μπορούμε να δούμε το σκέλεθρο της παρακμής μας. 

Πραγματικά και όντως καμιάν «πηγή λαλέουσα» δεν είδαμε εκεί, παρά μόνον

     ένα γκαλά δημοσίων σχέσεων, κοινοτοπιών, στερεοτύπων, κενολογιών, ακκισμών, ντιλς, λόμπινγκ από ανθρώπους που γέμιζαν τα κουστούμια τους. Το είναι και το φαίνεσθαι μιας παραζαλισμένης χώρας, σε καθεστώς εντολής, χωρίς στόχους και στρατηγική, που το πολιτικό της προσωπικό παίζει τον ίδιο ρόλο εδώ και δεκαετίες – τον ρόλο ενός νομάρχη της εποχής του Μεσοπολέμου, που διευθετεί μικρολεπτομέρειες και μανιπουλάρει μικροκαβγάδες διαγκωνιζόμενος με το συνάφι του για την εύνοια των αφεντικών. Κυριλέ μεγαλοστομίες και ψαγμένες ρηχότητες – το μάξιμουμ των επιδόσεων των συναθροισθέντων.

     Οι μόνοι που είχαν ουσιαστικό λόγο στους Δελφούς ήταν οι Επικυρίαρχοι– ο κ. Ρέγκλινγκ ή ο εκπρόσωπος της Κομισιόν στην Τρόικα, κ. Ντέκλαν Κοστέλο για να μας πουν (αφού έχουν καταληστεύσει τη χώρα) ότι θα χρειαστούμε Εποπτεία για την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων (καθώς αποκαλούν τη λεηλασία – περί αυτών όμως κιχ η ΕΡΤ). Λαλίστατος και ο Αμερικανός πρέσβης, όστις έτσι όπως πάει σε λίγο θα μας λέει και τα άστρα!(Πάντως για την ώρα, Δελφοί σου λέει, Πυθία σου λέει, ας δώσω κι εγώ αμφίσημους χρησμούς) – άντε με το καλό και σεισμολόγος.

     Το ποιος ήρξατο χειρών αδίκων για τα περισσότερα απ’ όσα μας ταλανίζουν χάνεται στο βάθος του χρόνου. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκλήθη για να αλλάξει πολλά απ’ αυτά και δεν άλλαξε τίποτα. Ο πολωτικός και διχαστικός λόγος καλύπτει ακριβώς αυτό το γεγονός. Έχουμε περάσει πλέον στον αστερισμό του Κλέονα του Βρυσοδέψη. Λέει λόγου χάριν ο κ. Πολάκης απευθυνόμενος σε κυρία, βουλευτή της Ν.Δ.: «Μίλησε και η μαντάμ Φλοράνς!!! Ξέχασε να πει για τη Μακρόνησο αφενός και για τον φίλο της τον παιδεραστή που πήγε να συμπαρασταθεί στο δικαστήριο αφετέρου».

     Με το στόμα του κ. Πολάκη μιλάει ο Τσίπρας. Με το στόμα του κ. Γεωργιάδη μιλάει η ακροδεξιά του 1950, με το στόμα του κ. Βορίδη μιλάει ο διχασμός, όταν τώρα καλεί τη Δεξιά και το Κέντρο σε μέτωπο κατά της Αριστεράς (που έγινε Δεξιά). Αυτό καλύπτει ο πολωτικός λόγος: την έλλειψη διαφορών στην άσκηση της εξουσίας, αλλά ταυτοχρόνως και τη μεγάλη λιγούρα για τη νομή της. «Θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν», με το στόμα του ενός μιλάει και ο άλλος σ’ αυτήν την άδοξη νεκραναστημένη κοκορομαχία.

     Και στο μεταξύ, οι «θησαυροί των Ελλήνων» στους Δελφούς, άδειοι και ρημαγμένοι, με το σμάρι των ανάξιων και των υποτελών να στροβιλίζεται γύρω τους με ένα ποτό στο χέρι και ένα χάχανο στο στόμα.

     Ο κ. Ερντογάν ήρθε, είδε, και απήλθε. Μέτρησε, ζύγισε, διεπίστωσε και προσωπικώς με ποιόν και ποιους έχει να κάνει κι άρχισε την κλιμάκωση των προκλήσεων σε διευρυνόμενη επιθετικότητα. Με εμάς «να εκλιπαρούμε στη Ρώμη» για ένα ευνοϊκό ψήφισμα, μια ευμενή δήλωση, ενώ ταυτοχρόνως να έχουμε και τον κυρ Κουρουμπλή να μας λέει: «τι θέλετε τώρα, να καταλάβουμε την Τουρκία»! Άραθα μάραθα.

     Υπάρχουν δυνάμεις που μπορούν να αντιστρέψουν τα πράγματα; Υπάρχουν! Παντού! Στα κόμματα, στη διοίκηση, στην εκπαίδευση, στο στράτευμα, στις επιχειρήσεις, στα νοσοκομεία – υπάρχουν παντού και πάσχουν παντού. Στην κορυφή της χώρας, δεκαετίες τώρα, ανέρχονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ή δημαγωγοί ή μαριονέτες – πλην ελάχιστων εξαιρέσεων. Αυτό δημιούργησε ένα προηγούμενο που έχει παγιδεύσει την ικμάδα των πολιτών, που έχει θολώσει την ταυτότητα των τάξεων και έχει υποβαθμίσει τον δημόσιο λόγο στο τοξικό επίπεδο των τρολ καθώς πλέον μας συμβαίνει. Με τον παραλογισμό ως επίσημο τρόπο του πολιτεύεσθαι να παραλύει τα πάντα.

     Τα κρίσιμα θέματα πρέπει να μπουν στον στοχασμό των πολιτών. Το νόμισμα, η συμμετοχή στην Ένωση, η ανάκτηση του εθνικού αυτεξούσιου, η ενδυνάμωση της άμυνας, η ανάσταση της εκπαίδευσης, ο στρατηγικός ρόλος του κράτους στη διαχείριση των πόρων, η νομιμότητα στη λειτουργία των επιχειρήσεων, η αποκατάσταση της εργασίας, η ανάκτηση της αξιοπρέπειας – πρέπει να υποστούμε κάποιο καταστροφικό σοκ για να τα εξετάσουμε

     ή πρέπει να τα εξετάσουμε για να μην υποστούμε κάποιο καταστροφικό σοκ;