Περίπου 100 χρόνια πριν, εργάτες από τον Πειραιά, αδικημένοι παλαιοαριστοκράτες αθλητές από το κέντρο της Αθήνας και κυνηγημένοι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, κατανοώντας πως μια ζωή μόνο με διεκδίκηση χωρίς χαρά και διασκέδαση είναι ανούσια και άγονη, προσπαθώντας να δημιουργήσουν συνθήκες αξιοπρεπούς και άδολης ευτυχίας μέσα στη φτώχια και την καταπίεσή τους, ίδρυαν τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, την ΆΕΚ και τον ΠΑΟΚ.
Αθλητικά σωματεία για να ενώνουν υπό την ομπρέλα τους όλη την καταπίεση του λαού, να τον γνωρίζουν στον αθλητισμό και την τέχνη του αθλητισμού, να τον εκτονώνουν, χωρίς να τον ξεφουσκώνουν, να του προσφέρουν μια χαλαρή Κυριακή και ψευδοαψιμαχίες στα καφενεία.
100 χρόνια μετά ένας έμπορος ηρωίνης, ένας μνημονιακός παρασκηνιακός εφοπλιστής-καναλάρχης, ένας παγκόσμιος λαθρέμπορος καυσίμων και ένας Ρώσος μαφιόζος, έκαναν αυτό που κάνουν καλύτερα.
Έσπρωξαν τον λαό έξω από αυτή την ομπρέλα, τον ανάγκασαν σε ρόλο θεατή με σύνδρομο Στοκχόλμης και πήραν τη θέση του κάτω από την ομπρέλα για να τους προστατεύει από τη βροχή της δικαιοσύνης.
Και ο λαός τι έκανε;
Μα αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Υποτάχθηκε στο συναίσθημά του και ανέχτηκε προκειμένου να ταϊσει την νοσταλγία του, να δεχθεί να είναι συνένοχος σε θανάτους παιδιών από πρέζα, σε πυροβολισμούς από ρωσοπόντιες μαφίες στα στενά της πόλης και σε παρακρατικές συμφωνίες εκατομμυρίων που πλήττουν το δικό του μισθό και τη δική του σύνταξη.
Σαν γαύρος, μπορούσα επί Κόκκαλη να ανεχθώ τα στησίματα παιχνιδιών και τα μπραβιλίκια. Γιατί είμαι μαλάκας δεμένος συναισθηματικά. Δεν μπορώ όμως να ανεχθώ να είμαι συνένοχος στην πρέζα.
Και όποιος πάει ακόμα γήπεδο, όποιος παρακολουθεί τον Ολυμπιακό στην tv, όποιος έστω και με τον μικρότερο τρόπο συνδράμει στην ενδυνάμωση και την ασυλία του Μαρινάκη, έχει μερίδιο ευθύνης στον κάθε θάνατο παιδιού από πρέζα.
Όπως και όποιος στήριξε Χρυσή Αυγή, έχει αίμα του Παύλου στα χέρια του.
Τη δύναμη σε έναν εγκληματία, καταχραστή, πολιτικό, απατεώνα, δικτάτορα, κατακτητή κτλ κτλ, δεν τη δίνει ούτε το χρήμα, ούτε η δόξα, ούτε οι διασυνδέσεις, ούτε καν η εξουσία όταν την έχει.
Τη δύναμη του τη δίνει πάντα ο λαός είτε με τη στήριξή του είτε με την ανοχή του.
Είμαστε ένας λαός που έχει συνηθίσει όλο να υψώνει το δάχτυλο και να δείχνει ενόχους την ώρα που εμείς θρέφουμε τους ενόχους με την σιωπή μας και την ανοχή μας.
Η ασυλία που απολαμβάνει αυτή τη στιγμή ο Μαρινάκης είναι ακριβώς εξαιτίας της στήριξης του λαού του Ολυμπιακού.
Δεν υπάρχει μόνο ο άμεσα ένοχος, υπάρχει και ο συνένοχος, υπάρχει και ο ηθικός αυτουργός.
Χωρίς τον κόσμο του Ολυμπιακού ο Μαρινάκης θα ‘ταν τελειωμένος. Λογικά με τις διασυνδέσεις του δε θα ‘χε καταδικαστεί, αλλά στην ελληνική αγορά θα ταν τελειωμένος και ηθικά νεκρός.
Αυτή τη στιγμή έχει τη δημαρχία Πειραιά και στέλνει παιδιά σε φέρετρα, πατώντας πάνω στο όνομά των οπαδών του Ολυμπιακού.
Βασανιζόμαστε ακόμα από αυτά τα τουρκοκρατικά κατάλοιπα και τις ελληνικές παθογένειες, όπως το να πιστεύουμε πως σαν λαός δε φταίμε ποτέ και δεν έχουμε ποτέ ευθύνη, ή το να ψάχνουμε να βρούμε κάποιον περισσότερο ένοχο από εμας για να αυτοανακυρηχθούμε αθώοι.
Αυτό δε γίνεται τώρα στην Τούμπα; Ταϊζουν μια ολόκληρη πόλη με αντιαθηναϊκό μένος και ο Παοκτζής θέλει να λερώσει το προσφυγικό του παρελθόν με πιστόλια και μαφίες προκειμένου να ανταπαντήσει στην χρόνια παράγκα της Αθήνας.
Σύγχρονοι κλέφτες και αρματωλοί που προτιμούν να κάψουν τη σοδιά τους πριν φτάσει στα χέρια του αόρατου εχθρού.
Αυτός όμως που δεν μπορείς να αιτιολογήσεις με τίποτα είναι ο φιλελεύθερος αναλυτής.
Ο άνθρωπος που δεν ανήκει στη αυλή του πλούσιου μαφιόζου, δεν ανήκει στον οπαδικό χώρο, αλλά αγκαλιάζει τον μαφιόζο λόγω της “ανάπτυξης που φέρνει στη χώρα”.
Ο τύπος που θα μιλήσει για υγιή επιχειρηματικότητα, για επενδύσεις του Σαββίδη στη Μακεδονία, για την αγορά και τον ανταγωνισμό που δίνει πνοή στην οικονομία και τον “οικονομικό πολιτισμό”.
Ο άνθρωπος που βλέπει την “αριστοκρατία” και την πλουτοκρατία της Ελλάδας, βλέπει την αμμορφωσιά, την πλέμπα ντυμένη πλουμιστά, τις μαφιόζικες νοοτροπίες, τον ουγκανισμό που τυγχάνει να κολυμπάει σε τζακούζια, τον Μαρινάκη, τον Κοντομηνά, τον Τράκη, τον Κασιδόκωστα, το Σαββίδη, ανθρώπους που γνωρίζουν σύνολο 15 λέξεις όλοι μαζί, που αν δεν είχαν χρήματα και τους έβλεπες στην παρέα, θα τους έκανες αίτηση για τα Παρατράγουδα, και παρόλα αυτά αυτός ο άνθρωπος κοιτάζει με δέος αυτή την οικονομική αριστοκρατία.
Δεν τη ζηλεύει, τη θαυμάζει!
Η δίψα του να γίνει κι αυτός μια μέρα enteprenuer, να οδηγήσει ένα ακριβό αμάξι και να κολυμπήσει στην Ψαρού, τον κάνει σαν πιστό σκυλί να διαβρώνει την εικόνα του αφεντικού του, και από αφεντικό να τον βλέπει ευεργέτη.
Αν ο οποιοσδήποτε επίδοξος γιάπης έβλεπε τα πλούσια ινδάλματά του για λίγο γυμνά από τα πλούτη τους, σαν καθημερινούς ανθρώπους, η περιφρόνηση που θα του έβγαινε θα ήταν αρκετή για να βιώναμε μια ώρα αρχύτερα το θάνατο του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.
Ο Μπογδάνος, ο Άδωνης, ο Μάριος Μπρούσκο Στυλιανόπουλος, ο Iskár Azif (από fb περσόνες), ο Γιώργος Γεωργίου, είναι τέτοια παραδείγματα πιστών σκυλιών που είμαι σίγουρος πως παίρνουν ψίχουλα από την πίτα αλλά κοιτάν τους ταϊστές τους σαν δυναμικούς ικανούς ευεργέτες.
Μαζί τους και όλη η δημοσιογραφική πλέμπα να τους προσφέρει ασυλία, για να πάρει το χαρτζιλίκι της, και να διαμαρτύρεται αν μετά στο δρόμο τους φωνάζουμε ρουφιάνους.
Και πόσο διαφέρει το όλο σκηνικό, από 200 χρόνια πριν με τους Προύχοντες, τους κοτζαμπάσηδες, τους χαρατζίδες, τους ρουφιάνους, τα κατ’επιλογή γιουσουφάκια και τους παρασυρμένους γενίτσαρους;
Κάντε την αντιστοίχηση με τους ρόλους του σήμερα που περιέγραψα παραπάνω και η απάντηση θα είναι απλή.
Καθόλου
Δημοσίευση σχολίου