Ο λεκές ως λέξη έχει πολύ λίγη σχέση με το λακέ, το δουλοπρεπή υπηρέτη.
Στην πολιτική όμως αυτές οι δυο λέξεις σχετίζονται άμεσα. Ο ένας, ο λεκές, είναι προϋπόθεση του λακέ, ενώ ο λακές της εξουσίας είναι γεμάτος λεκέδες. Αν δεν έχει κάποιος λερωμένη τη φωλιά του δύσκολα τον διαφθείρουν, κι αντίστροφα, οι κόλακες της εξουσίας είναι διεφθαρμένοι ως το μεδούλι.
Η Αριστερά πάντοτε εξέφραζε τα συμφέροντα των εκατομμυρίων εργαζομένων, των φτωχών θυμάτων της άγριας εκμετάλλευσης, των μειονοτήτων, οι οποίες όμως, αν αθροιστούν μαζί, μας δίνουν μια συντριπτική πλειοψηφία αδικημένων, διωγμένων συνανθρώπων μας από πλούσιους κηφήνες, που βάζουν στη θέση του Θεού το κέρδος.
Η Αριστερά είχε πάντοτε τους πολεμιστές της. Θαρραλέους ανθρώπους, που δεν δίσταζαν να θυσιαστούν για τους άλλους, για το μέλλον. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά. Μέσα σ' ένα στρατό όμως πολλών εκατομμυρίων υπάρχουν πάντα και μερικοί λιποτάκτες, ριψάσπιδες, δειλοί, πουλημένοι.
Ελάχιστα ανθρωπάκια, θαμπωμένα από τα πλούτη, που βάζουν τον τιποτένιο εαυτούλη τους πάνω από οτιδήποτε άλλο. Αυτοί είναι πολύ λίγοι, κάνουν όμως κάποιες φορές δυσανάλογα μεγάλη ζημιά. Ευτυχώς όχι πάντα. Τις περισσότερες φορές τους σιχτιρίζουμε, τους λοιδορούμε και τους τιμωρούμε έτσι για την αποστασία τους.
Οι ίδιοι πιστεύουν ότι είναι σπουδαίοι - τρομάρα τους. Νομίζουν, πως όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω τους! Έτσι βγαίνουν συχνά και κάνουν δηλώσεις, δηλαδή λένε κουταμάρες, που μας κάνουν να γελάμε μαζί τους. Όταν φυσικά δεν προκαλούν την οργή μας με το να συκοφαντούν, αυτούς που ποτέ δεν μπόρεσαν να τους φτάσουν, κι ούτε πρόκειται.
Κομπλεξικοί όσο τίποτε άλλο, συνήθως αποτυχημένοι σε όλα, περιφέρονται ως φτερό στον άνεμο, γλείφοντας και κολακεύοντας κάθε ισχυρό, ελπίζοντας σε κάποιο κοψίδι, μια θεσούλα, μερικά φράγκα κοκ. Τραγικοί, απλά τραγικοί.
Θα τους λυπόμαστε, αν δεν ήταν αδίστακτοι, ψεύτες, εγωιστές και άρπαγες. Επίσης έχουν την αυταπάτη, πως δίνουμε σημασία στα λόγια τους. Θα το πω μια φορά και θα το πω για όλους αυτούς. Τα όσα ψέματα ή ανοσίες αραδιάζουν, έχουν σε μας την επίπτωση, που έχει μια μύγα η οποία πετάει γύρω μας. Μόλις φύγει (ή τη λιώσουμε), την ξεχνάμε αμέσως. Έτσι και τις βλακείες, που ξεστομίζουν αυτοί οι γελοίοι.
Ο αγώνας μας συνεχίζεται και σίγουρα είμαστε πολύ καλύτερα χωρίς αυτούς, που όσο ήταν μαζί μας, δημιουργούσαν προβλήματα. Μάλιστα θεωρώ ότι φεύγοντας μακριά οι τέτοιοι, απαλλασσόμαστε από “λεκέδες”, από τα μεγάλα σφάλματά τους, τα οποία οι εχθροί μας χρησιμοποιούσαν εναντίον μας.
Χίλιες φορές λοιπόν καλύτερα που έφυγαν, που πήγαν εκεί που τους ταίριαζε: Στη Δεξιά, στους δοσίλογους, τους άρπαγες, τους απατεώνες. Δεν θα μας λείψουν, αυτό είναι σίγουρο. Εκεί θα κάνουν τους λακέδες, τους υποτακτικούς δούλους, κι αυτή είναι ίσως η χειρότερη τιμωρία, που μπορώ να σκεφτώ για κάποιον που πουλά τη συνείδηση του.
Πάντως κάποιους από αυτούς τους αγόρασαν ακριβά τα πλούσια αφεντικά. Δεν αξίζουν τίποτα, ποτέ δεν άξιζαν...
Δημοσίευση σχολίου