Αυτό είναι ένα ξυλόγλυπτο καραβάκι, χειροποίητο.
Φτιάχτηκε από τα χέρια του Χριστόδουλου Ξηρού (ναι, του γνωστού..) και είναι μία από τις πάμπολλες ξυλόγλυπτες κατασκευές, που έφτιαχνε με πάθος και μεράκι έγκλειστος μέσα στη φυλακή.
Λέω έφτιαχνε, γιατί πια δεν φτιάχνει. Όχι γιατί δεν θέλει, ή γιατί εξαντλήθηκε το ταλέντο, αλλά γιατί δεν τον αφήνουν. Δεν τον αφήνει το Κράτος, οι μανδαρίνοι, οι φύλακές του. Με αφορμή την παραβίαση της άδειάς του και την απόδρασή του και πρόσχημα, τον κίνδυνο που διατρέχει η ζωή του από άλλους κρατουμένους, υφίσταται εδώ και χρόνια μια “σωφρονιστική” μεταχείριση, που έχει παραβιάσει, όχι μόνον κανόνες, νόμους, διεθνείς συνθήκες, αλλά και κάθε έννοια στοιχειώδους ανθρωπισμού.
Ζει σε καθεστώς απομόνωσης εδώ και 3 χρόνια.. Δεν βλέπει άνθρωπο, δεν ακούει γέλιο ή κλάμα, δεν μπορεί να αισθανθεί.
Του στέρησαν ακόμα και τα εργαλεία για τις ξυλόγλυπτες κατασκευές του, ακόμα και αυτά, τη μόνη του διέξοδο, πριν την τρέλα.
Αν ο εγκλεισμός, η φυλακή, είναι κάτι ασύμβατο με την ανθρώπινη φύση, η χρόνια απομόνωση υπερβαίνει το ανθρώπινο και σε μεταφέρει σε άλλη σφαίρα.
Σε χρόνια απομόνωση αυτός, όπως και ο Ίλιτς Ραμίρεζ Σάντσες, στη Γαλλία.
Τιμωρία, παραδειγματισμός, εκδίκηση για έναν πολιτικό κρατούμενο, ακριβώς επειδή τα εγκλήματά του, για τα οποία έχει καταδικαστεί, είναι πολιτικά.
Η Αλληλεγγύη στην απεργία πείνας, που βρίσκεται, είναι δεδομένη, η Αλληλεγγύη δεν κάνει εξαιρέσεις.
Δημοσίευση σχολίου