“Ξεκίνησα την επανάσταση με 82 άνδρες. Αν έπρεπε να το ξανακάνω, θα το έκανα με 10 ή 15 και απόλυτη πίστη. Δεν έχει σημασία πόσο μικρός είσαι, αν έχεις πίστη και σχέδιο δράσης”.
Ποιος άραγε θα μπορούσε να φανταστεί την τεράστια επιτυχία του Φιντέλ Κάστρο, όταν ξεκίνησε με το πλοίο “Granma” για την Κούβα;
Αρχικά είχε τρομερές δυσκολίες. Έμεινε με ελάχιστους επαναστάτες, αλλά τελικά νίκησε!
Όταν άρχισε την Επανάσταση οι συσχετισμοί δυνάμεων ήταν συντριπτικά εναντίον του, ενώ ήδη είχε αποτύχει μια φορά.
Υπήρχε βέβαια προετοιμασία, σχέδιο, οργάνωση, ο κόσμος ήταν με το μέρος του, αλλά την πρώτη κίνηση την έκαναν λίγοι. Αν αποτύγχανε, ίσως πλήρωνε με τη ζωή του και κάποιοι “λογικοί” ίσως να τον έλεγαν “προβοκάτορα”. “Που πας σύντροφε, με τόσο λίγους; Να ωριμάσουν οι συνθήκες!” Όμως ο κομμουνιστής σύντροφος Φιντέλ, τα κατάφερε.
“Προβοκάτορας”: Μια λέξη που ξεστομίζεται κι από σοβαρούς συντρόφους, από εξαιρετικούς αγωνιστές. Προβοκάτορες είναι για τους καχύποπτους, όσοι επιτέθηκαν στους μπάτσους στην Ομόνοια. Καταλαβαίνω την καχυποψία. Πόσες φορές έχω ακούσει το “οι καιροί είναι πονηροί”;
Ε κι εμείς έχουμε το μυαλό μας. Θα προσέχουμε.
Πρώτα απ όλα θα συμφωνήσω με τους Κομμουνιστές. Δεν έχει καμία σημασία να ξεπαστρέψεις ένα καθίκι, όταν στη θέση του θα μπουν χειρότεροι και περισσότεροι. Το είπε (κάπως έτσι) ο Λένιν κι αυτός σίγουρα ήξερε πολύ περισσότερα από Επαναστάσεις και μάλιστα πετυχημένες.
Κάτι σαν την λερναία ύδρα είναι οι πολιτικοί. Χρειάζεται ριζική αλλαγή.
Εκεί που διαφωνώ είναι στο χαρακτηρισμό “προβοκάτορας”. Πάει πολύ να χαρακτηρίζουμε έτσι όσους επιτέθηκαν στο Αστυνομικό τμήμα.
Που είναι η προβοκάτσια; Αν μου λέτε “υπάρχει καλύτερος τρόπος κι άλλες αποτελεσματικές τακτικές”, να συμφωνήσω χίλιες φορές. Αλλά ότι βοηθάνε το κράτος; Σε τι;
Οι μπάτσοι του συγκεκριμένου τμήματος τόσο καιρό επιτίθεται σε μετανάστες, ανήμπορους, γίνονται τα μεγαλύτερα αίσχη, μέσα στο κτίριο που στεγάζεται.
Να μην κάνουμε τίποτε γι αυτό να περιμένουμε την Επανάσταση;
Να το πω με υποθετικό κάπως τραβηγμένο παράδειγμα: Το κορίτσι μου έρχεται να με δει στη δουλειά. Βλέπω τ' αφεντικό να τη χουφτώνει. Αν εγώ του σπάσω τα μούτρα αμέσως, χωρίς να οργανώσω διαδήλωση διαμαρτυρίας “για την αυθαιρεσία της εργοδοσίας” θα είμαι προβοκάτορας; Θα μου πείτε “ακραίο το παράδειγμα”. Έστω.
Αλλά μερικές φορές ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Τόσο καιρό χωρίς τις υποτιθέμενες προβοκάτσιες οι μπάτσοι του τμήματος Ομονοίας αυθαιρετούσαν. Ε, τώρα τα "έκαναν πάνω τους", έστω και προσωρινά. Φοβήθηκαν μαζί και οι αστοί, μήπως γίνει παράδειγμα και εξαπλωθεί αυτή η τακτική. Αυτό για μένα είναι κάτι.
Ένας άνθρωπος δολοφονήθηκε άγρια, αρκετοί άλλοι βασανίστηκαν. Για δυο τρεις μπάτσους που έκαναν “βαβά”, νομίζω, πως η αντίδραση ήταν πολύ ήπια.
Είναι ανάγκη να φωνάζουν κάποιοι καλοί σύντροφοι για βίαιες επιθέσεις;
Ποια βία; Η ουλίτιδα ενός μπάτσου, μια αμυχή, η οποία ίσα που φαίνεται στο χέρι ενός άλλου, κι ένα βρώμικο πόδι;
Το αίτημα για περισσότερη καταστολή είναι στο πρόγραμμα της δεξιάς. Και τίποτε να μην κάνουμε, πάλι θα ζητάνε περισσότερους μπάτσους. Νομίζετε, περιμένουν οι φασίστες τέτοιες επιθέσεις για να κινηθούν;
Πριν δηλαδή ήταν αρνάκια;
Οι άνθρωποι που διαμαρτυρήθηκαν, έστω και με αυτό τον τρόπο, δεν νομίζω πως διεκδικούν δάφνες κι εξουσία. Θεώρησαν πως έπρεπε να φωνάξουν εντονότερα για το άδικο.
Αντί να τους καταδικάζουμε, έπρεπε να τους συμπαραστεκόμαστε. Έβαλαν σε κίνδυνο την Ελευθερία και ίσως τη ζωή τους.
Προβοκάτσια σημαίνει στρέφω το λαό εναντίον του κινήματος. Τον τρομοκρατώ. Εδώ έγινε το αντίθετο: Ο κόσμος πήρε θάρρος. Οι μόνοι που φοβήθηκαν ήταν οι μπάτσοι και οι αστοί.
Θεωρώ μεγάλο λάθος να εκτοξεύουμε άστοχους χαρακτηρισμούς, γιατί δεν κάνουν κακό σε κείνους στους οποίους απευθύνονται, αλλά εκθέτουν εμάς τους ίδιους.
Δημοσίευση σχολίου