Για την "συμφωνία ιστορικού χαρακτήρα" που σύμφωνα με τον Α. Τσίπρα επιτεύχθηκε μετά το κοινό ανακοινωθέν Πολιτείας – Εκκλησίας της Ελλάδος που μας διάβασε ο πρωθυπουργός, θα έχουμε μια αναλυτική ανάρτηση.Τώρα θα σταθούμε στην εισαγωγή του κοινού ανακοινωθέντος: «...Στόχος μας είναι να θέσουμε το πλαίσιο διευθέτησης και επίλυσης ιστορικών εκκρεμοτήτων, αλλά και να ενισχύσουμε την αυτονομία της Ελλαδικής Εκκλησίας έναντι του Ελληνικού Κράτους, αναγνωρίζοντας την προσφορά και τον ιστορικό της ρόλο στη γέννηση και τη διαμόρφωση της ταυτότητάς του».
Για να δούμε, λοιπόν, ποιά ήταν η "προσφορά" της επικρατούσης θρησκείας -μιλάμε πάντα για την ιεραρχία της- στη "γέννηση και τη διαμόρφωση της ταυτότητάς του Ελληνικού κράτους"
Πάμε αρκετά χρόνια πίσω και συγκεκριμένα στο 1805. Η Πύλη βλέποντας τον πόλεμο με τη Ρωσία να πλησιάζει, θέλησε να απαλλαγεί από τους ανυπότακτους και ενοχλητικούς κλέφτες, που δρούσαν στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα.
Πρέπει να πούμε πως οι κλέφτες ήταν πραγματικοί κλέφτες. Ληστές, μέλη συμμοριών, χριστιανοί και μουσουλμάνοι πολλές φορές στην ίδια ομάδα τους λήστευαν όλους.
Οι πιο μικρές συμμορίες προτιμούσαν βεβαίως τους φτωχούς Έλληνες, για να μη κυνηγηθούν ανηλεώς από τους Τούρκους.
Οι ισχυρότεροι όμως απήγαγαν - κι αρκετές φορές βασάνιζαν - πλούσιους, ανεξαιρέτως θρησκεύματος, φυλής, φύλλου κοκ. Δεν ήταν λοιπόν ιδιαίτερα αγαπητοί σ' όλο τον πληθυσμό. Δεν ήταν όλοι οι Έλληνες με τους κλέφτες, εντούτοις σημαντική μερίδα τους υποστήριζε, γιατί τραβούσαν τα πάνδεινα από τους καταπιεστές, Έλληνες κοτζαμπάσηδες και Τούρκους πασάδες, οι όποιοι ήταν “κ**** και βρακί”. "Μαζί τα τρώγανε", που θα 'λεγε και ο Πάγκαλος.
Καλεί ο Σουλτάνος τον Καλλίνικο και του λέει να κάνει κάτι να μην ξεσηκωθούν οι ραγιάδες, δηλαδή να μην πάρουν αέρα οι παράνομοι, γιατί οι νόμιμοι πλήρωναν τα χαράτσια.
Να χαλάσει χατήρι στο βύσμα του ο Καλλίνικος; Τόσο αχάριστος πια;
Φτιάχνει λοιπόν έναν αφορισμό “μούρλια”. "Όποιοι είναι κλεφτές κι όποιοι σηκώσουν κεφάλι κατά του Σουλτάνου θα πάνε στην Κόλαση"!
Αμ πως;! Άρχισε τότε ο διωγμός των κλεφτών και κάποιοι από αυτούς σκοτώθηκαν ή έφυγαν κυνηγημένοι από Τούρκους και Ρωμιούς. Ένας από τους αφορισμένους “κακούργους” λέγονταν Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Έφυγε από την Πελοπόννησο, αφού το 1806 πήρε μέρος σε επιχειρήσεις του Ρωσικού στόλου κατά των Τούρκων.
Η επανάσταση όμως των Ελλήνων ήταν ζήτημα χρόνου να ξεσπάσει κάτι που έγινε το 1821. Τότε Πατριάρχης έλαχε να είναι ο Γρηγόριος ο E', το άγαλμα του οποίου έχουμε και καμαρώνουμε στα Προπύλαια.
Aυτός, λοιπόν, έστειλε ένα φιρμάνι σε όλους τους ραγιάδες –το οποίο διέταξε τους παπάδες να το κάνουν τροπάρι σε όλες τις εκκλησιές- όπου οι επαναστάτες χαρακτηρίζονται: «αγνώμονες, φυγάδες, κακόβουλοι, τέρατα εμψύχου αχαριστίας, αλαζόνες, δοξομανείς, ανόητους», και προτρέπει τους σκλαβωμένους: «εκείνους τους ασεβείς προταιτίους ολεθρίους αποστάτας να τους μισήσετε καθότι και η εκκλησία τους έχει μισήσει ως μέλη σεσηπότα (σάπια) αφορισμένοι υπάρχειεν και κατηραμένοι και μετά θάνατον άλυτοι και τυμπανιαίοι και τω αιώνιο αναθέματι και αυτοί και όσοι ακολουθήσωσι του λοιπού να γίνουν τα τέκνα αυτών ορφανά, άγγελος Kυρίου καταδιώξαι αυτούς εν πυρίνη ρομφαία».
Aυτά, που λέτε έλεγε ο αρχιτράγος της εποχής και οι δεσποτάδες του τα υλοποίησαν, με χαρακτηριστικό παράδειγμα του Πορφύριου στην Aρτα που αφόρισε τους Σουλιώτες και στρατολόγησε μισθοφόρους για να πολεμήσει στο πλευρό των Tούρκων.
Ηταν η εποχή κατά την οποία ο Oδυσσέας Aνδρούτσος με γράμμα του στον Kολοκοτρώνη ζητούσε να κλαδέψουν τα κεφάλια των αρχιρασοφόρων.
Γράφει: «Η Εκκλησία έπαιρνε μάλιστα από κάθε χριστιανό ραγιά ειδικό φόρο, που λεγόταν ρόγα ή ζητεία. Πολλές φορές με ασπλαχνία Σάϋλωκ έκανε κατάσχεση στο αλέτρι ή τα άλλα γεωργικά εργαλεία του αγρότη, αν τύχαινε και δεν πλήρωνε τον παραπάνω φόρο». Και συμπεραίνει: «Μ΄ όλον τον αγώνα και τον τυραγνισμό του [ο μικροαγρότης] τίποτε δεν του απόμεινε, επειδή ερχόταν ο φορατζής, ο δεσπότης, ο κοτζάμπασης κι ο τσορμπατζής και του το έπαιρναν. Δεν ήταν τόσο ο Τούρκος αγάς που ερχόταν σε επαφή με τον αγρότη, ούτε ο σούμπασης, ήταν ο χριστιανός προύχοντας και ο δεσπότης που, με το να είναι με την τουρκικήν εξουσίαν, με χίλιους δυο τρόπους έγδυναν τον ραγιά γεωργό και δουλευτή».
Και έχει απόλυτο δίκιο ο Γ. Σκαρίμπας που μας γράφει ότι η επανάσταση του 21 απέτυχε στους σκοπούς της:
"Ωστε, χωρίς τον εξολοθρεμό των κοντζαμπάσηδων και τον «αποσχηματισμό» των Δεσποτάδων, χωρίς την απαλλοτρίωση της γης και το καλογεροκυνηγητό όξω απ’ το Κράτος, χωρίς ολοκληρωμένη τη Ζαράκοβα και τον καταστρεμό των τσιφλικάδων, η εθνική ανεξαρτησία, ήταν ο Μανωλιός της παροιμίας με τα ρούχα του".
Αυτό είναι όμως μια άλλη ιστορία.
Δρασκελάμε τώρα τις σελίδες της ιστορίας και ερχόμαστε στο επόμενο εισβολέα στην Ελλάδα. Στις δυνάμεις του Αξονα. Μια μέρα πριν (!) η Βέρμαχτ μπει στην Αθήνα οι ηγούμενοι των μοναστηριών του "Αγίου" Ορους απευθύνονται με επιστολή τους «Προς την Αυτού Εξοχότητα τον Αρχικαγκελλάριον του ενδόξου Γερμανικού Κράτους Κύριον Αδόλφον Χίτλερ εις Βερολίνον» «ικετεύοντες» να τους θέσει «υπό την υψηλήν προστασίαν και κηδεμονίαν» του.
Στις επιστολές του προς την «κυβέρνηση» των προδοτών, ο Δαμασκηνός ευλογούσε τους «Κουίσλιγκ», δηλώνοντας ότι «αποβλέπομεν μετά βαθείας εκτιμήσεως προς την τολμηράν πρωτοβουλίαν την οποίαν αναλάβατε», ενώ χαρακτήριζε τη συνθηκολόγηση με τους κατακτητές σαν «μέτρον ανάγκης».
Στη συνέχεια έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στον σφαγιασμό χιλιάδων ΕΛΑΣιτών - ΕΑΜιτών από τους Εγγλέζους του Σκόμπι, τον Γ. Παπανδρέου και τους ταγματασφαλίτες και τους χωροφύλακες του Α. Εβερτ το Δεκέμβρη του 1944.
Υπό την ηγεσία του, το 1946, η έκτακτη σύνοδος της Ιεραρχίας εξέδωσε την ποιμαντορική εγκύκλιο για την καταδίκη της Αριστεράς, ενώ υπό την καθοδήγησή του, η Ιερά Σύνοδος της 30/5/47 «αφόρισε» σαν «εθνικώς εγκληματικόν κίνημα» (!) τον αγώνα των μαχητών του ΔΣΕ.
Αργότερα, το 1949, δήλωνε «υπερήφανος» για την «εθνικήν κολυμβήθραν» της Μακρονήσου...
Ανάλογη ήταν και η στάση των περισσοτέρων δεσποτάδων στην κατοχή.
Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι η επίσημη θρησκεία από την επανάσταση του 1821 μέχρι σήμερα έχει σταθεί στο πλευρό και στην υπηρεσία κάθε κατακτητή που υπήρξε στην χώρα μας σε κάθε αντιδραστικό καθεστώς.
Προφανώς υπήρξαν και φωτεινές εξαιρέσεις. Από τον Παπαφλέσσα μέχρι τους δυο ΕΑΜίτες μητροπολίτες - Κοζάνης Ιωακείμ και Ηλείας Αντώνιος- και αρκετούς ιερωμένους από τον κατώτερο κλήρο, -με πιο εμβληματική την περίπτωση του αρχιμανδρίτη Γερμανού Δημάκου, συμπολεμιστή του Αρη Βελουχιώτη με το ψευδώνυμο παπα-Ανυπόμονος. Θρυλικός έμεινε και ο Λευκαδίτης κομμουνιστής παπα-Στάθης Κτενάς.
Δημοσίευση σχολίου