Ανάδειξη: Μιχαήλ Στυλιανού
[Σήμερα στο κέντρο του Παρισιού θα έχουν εγκατασταθεί τεθωρακισμένα για την προστασία μνημείων και κυβερνητικών μεγάρων. Aνάλογα μέτρα, θωράκισης κτιρίων-συμβόλων της εξουσίας, έχουν ληφθεί σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα.
Ογδόντα πέντε χιλιάδες "φρουρών της τάξεως" έχουν κινητοποιηθεί σε όλες τις πόλεις της Γαλλίας.
Στην εξέγερση των «κίτρινων γιλέκων, στη τρίτη τώρα βδομάδα της, έχουν πλέον συνταχτεί αυτοκινητιστές, αγρότες, σιδηροδρομικοί, δημόσιοι υπάλληλοι, μαθητές και μαχητικοί φοιτητές, ενώ πυροσβέστες και αστυνομικοί διακριτικά δηλώνουν συμπαράσταση.
Το αυθόρμητο, α-πολιτικό και ανοργάνωτο λαϊκό κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» προκαλεί δέος και δείγματα πανικού στην γαλλική εξουσία και απερίγραπτη σύγχυση και άγονη φλυαρία στους δημοσιολογούντες δορυφόρους της.
Επειδή ούτε τα προβλήματα που δημιουργεί στο κοινό, ούτε τα γνωστά στρατηγήματα ανοχής ή υποκίνησης των «γνωστών - αγνώστων» καταστροφέων, κατορθώνουν να μειώσουν την απήχηση και δημοτικότητά του, κάτω του 80% του γαλλικού λαού.
Πρόκειται για μια πρότυπη μορφή λαϊκής εξέγερσης, χωρίς ανάλογο προηγούμενο, η οποία τείνει να επεκταθεί στο Βέλγιο και σε άλλες γειτονικές χώρες και εγείρει πρόσθετους εφιάλτες στο κονκλάβιο των Βρυξελλών.
Οι μέχρι τούδε εξ αποστάσεως απόπειρες διάγνωσης και ερμηνείας αυτής της πρωτότυπης λαϊκής ανατίναξης ενός ειδυλλιακού σκηνικού προπαγάνδας υπήρξαν μοιραία παρακινδυνευμένες και άστοχες, αφού και οι ίδιοι οι στόχοι (πρόσωπα και θεσμοί) αυτού του κινήματος «τα έχουν χαμένα».
Πρόκειται ωστόσο περί εκρηκτικού αινίγματος εν εξελίξει, το οποίο ενδέχεται να είναι καταλυτικής ιστορικής σημασίας για την πορεία του γαλλικού έθνους, της Ευρώπης και του πολιτισμού.
Για την προσέγγιση στην αξιολόγησή του, χρησιμότατο βοήθημα αποτελεί το διεισδυτικότατο κατωτέρω άρθρο, στο οποίο ο Γάλλος φιλόσοφος και πρώην καθηγητής του Οικονομικού Δικαίου Ανρί Ταμπλ εξηγεί την «κρίση των κίτρινων γιλέκων» (όπως αποκαλείται στην Γαλλία η λαϊκή εξέγερση) ως την κατάληξη 45 χρόνων ανεγκέφαλων πολιτικών επιλογών και τονίζει ότι είναι καιρός για μιαν γενική ανοικοδόμηση - στην Γαλλία και στην Ευρώπη]
Από τον Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν στον Μακρόν ούτε ένας πρόεδρος ή πρωθυπουργός δεν επιτρέπεται να απαλλαγεί της ενοχής, επειδή έχουν όλοι, κατά τον ένα ή άλλο τρόπο, συμμετάσχει σε αυτή την πτώση στα τάρταρα. Με τις πολιτικές επιλογές τους που αποτυγχάνουν επί 45 χρόνια και τις οποίες ο παρών πρόεδρος απλώς αποφάσισε να επιταχύνει ριζικά και βάναυσα.
Αυτό το τσουνάμι, που ανέρχεται από τα απώτατα βάθη του γαλλικού έθνους θα είναι ακατανίκητο επειδή είναι πολύ απλά μια κραυγή οδύνης, αγωνίας, και αγανάκτησης απέναντι στην αδικία. Επιπλέον, μπορεί, εφεξής και ανά πάσα στιγμή, η εξέγερση να περιπλακεί με ταξικές ή θρησκευτικές ταραχές. Αυτοί που τίποτα δεν πρόβλεψαν θα πρέπει να σωπαίνουν και να ζητούν εξιλέωση τα σφάλματά τους.
Αυτοί που είναι οι ένοχοι οφείλουν να λογοδοτήσουν στην Δικαιοσύνη. Και να ακούσουμε εκείνους που ήξεραν και προέλεγαν αλλά δεν ακούγονταν. Με τον (Απόστολο) Παύλο της Ταρσού να αναφωνήσουμε: «Η νύξ προέκοψεν, η δε ημέρα ήγγικεν. αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός.» (Προς Ρωμαίους ΙΓ12).
Η επανάσταση που αρχίζει δεν περιορίζεται ασφαλώς στην τιμή της ενέργειας ή στο ναυάγιο του προϋπολογισμού. Θέτει στο πεδίο της πολιτικής ένα ερώτημα κλασσικό, επανερχόμενο και τελικά αρκετά απλό στην οικονομία: Πρώτα, πως θα παραχθούν περισσότερα και καλύτερα αγαθά και υπηρεσίες. Και έπειτα, πως θα κατανεμηθεί και αναδιανεμηθεί αυτός ο εθνικός πλούτος.
Είναι φανερό –εκτός στον σημερινό πρόεδρο- ότι εάν η παραγωγή πραγματικού πλούτου είναι ανεπαρκής, η κατανομή και η αναδιανομή θα είναι ανεπαρκείς. Ιδίως εάν αυτή η αναδιανομή είναι απεχθώς άδικη και το απομένον εισόδημα διαβίωσης των πολιτών –ακόμη και των εργαζομένων- περνά λίγο-λίγο κάτω από το επίπεδο της ένδειας. Και τότε είναι η ίδια η Ζωή που εξεγείρεται σε άμυνα εναντίον εκείνου που θέλει να την σκοτώσει – σε νόμιμη άμυνα.
Εάν, επιπλέον, μια κυβέρνηση, στερημένη αφυΐα, είναι φανατικά προσηλωμένη σε ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, θα αυξάνει αδιάκοπα τις υποχρεωτικές εισπράξεις, δημιουργώντας έναν ατέρμονα κοχλία θανάτου. Ο φόρος που σκοτώνει το τέλος εισοδήματος, σκοτώνει επίσης την οικονομία και την Ζωή.
Εάν το γαλλικό πρόβλημα έχει πλέον γίνει τόσο δραματικό, τούτο οφείλεται στα βαριά σφάλματα που διέπραξαν οι επτά τελευταίοι πρόεδροι, που επέτρεψαν τον εκπατρισμό της μεταφέρσιμης Βιομηχανίας και την καταστροφή της αμετακίνητης Βιομηχανίας και της Γεωργίας, που ήσαν αντιμέτωπες με έναν αθέμιτο ξένο συναγωνισμό.
Κολλημένοι σε παράλογες και διεστραμμένες Συνθήκες του Μάαστριχ και της Λισσαβόνας, οι τελευταίοι από αυτούς του προέδρους δεν ήξεραν και δεν θέλησαν να εισαγάγουν κανόνες νόμιμου προστατευτισμού για να κλείσουν την αιμορραγούσα πληγή, είτε με έναν κοινωνικό ΦΠΑ είτε με την άρνηση στην έκτακτη απασχόληση.
Αφησαν να εδραιωθεί η φορολογική αταξία: νόμιμη φοροδιαφυγή και μαζική εξαπάτηση. Συντάχτηκαν με την ανισόρροπη και αντιεπιστημονική ιδέα του Ευρώ, που προβλήθηκε ως πανάκεια για να αντισταθμίσει την εγκατάλειψη της κοινοτικής προτίμησης. Και για να δέσουν σφιχτότερα τα χέρια του Εθνους δέχτηκαν –εν ονόματι μιας ομοσπονδιακής αντίληψης της Ευρώπης- ελευθεροκτόνους κανόνες, που στερούν τον γαλλικό λαό από το θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμά του, το δικαίωμα να επιλέγει ο ίδιος το μέλλον του.
Εκλεισαν τα μάτια στην έκδοση ψεύτικου χρήματος από τις τράπεζες, κατάσταση που οδηγεί στο να δημιουργηθούν τεράστιες φούσκες «μη-χρήματος» (αέρα), των οποίων η μοίρα είναι αναπόφευκτα να εκραγούν, προκαλώντας καταστροφές σαν αυτές που είδαμε το 2008.
Αυτά τα κατάλαβαν τα κίτρινα γιλέκα, χωρίς να ξέρουν πως να τα εκφράσουν σωστά. Κατάλαβαν ότι οι ενεργοί πολίτες και οι συνταξιούχοι που υπήρξαν παραγωγικοί, δεν μπορούν πια να ζήσουν με αξιοπρέπεια, ενώ οι πιο άχρηστοι ή πιο βλαβεροί κάνουν αποκρουστικά ογκώδεις περιουσίες.
Μια ανατροπή αξιών. Αυτό θέλουν να αλλάξουν τα 80% των Γάλλων που δηλώνουν πως συμφωνούν με τα κίτρινα γιλέκα. Και αυτό που η εκτεθειμένη εξουσία αρνείται να θέσει υπό αίρεση. Το κίνημα των κίτρινων γιλέκων δεν θα υποσταλεί και θα εκφραστεί και στις κάλπες.
«Θα πρέπει τότε όλα να ανοικοδομηθούν στην Γαλλία και στην Ευρώπη, Αλλά όχι από τους ίδιους οικοδόμους.»
Εξ΄ άλλου, ριζικές αλλαγές βρίσκονται σε εξέλιξη παντού: Ο Ντόναλντ Τραμπ ανατρέπει τα διεθνή δεδομένα του Οργανισμού Παγκόσμιου Εμπορίου, με θεαματικά θετικά αποτελέσματα. Και η Ιταλία ετοιμάζεται να κάνει το ίδιο με την Ευρωπαϊκή Ενωση (και το Ευρώ;) Ο ένας αποφασίζει να αποκαταστήσει την βιομηχανική παραγωγή του και την απασχόληση με ένα ισχυρό προστατευτισμό και με τον επαναπατρισμό της. Η άλλη αποφασίζει να ελευθερωθεί από τα περιοριστικά ταμπού και να αρχίσει να φροντίζει για την αγοραστική δύναμη των ασθενέστερων τάξεων. Εστω και εάν το παράταιρο Ευρώ εκραγεί.
Η Ιταλία είναι δέσμια του χρέους της; Ποιου χρέους, ποιος δανειστής θα πάει να της κηρύξει πόλεμο; Δέσμια από την αύξηση των επιτοκίων, λόγω κακής βαθμολογίας από τα «πρακτορεία»; Δεν θα τα πληρώσει, επειδή αυτά τα ποσά δεν υπάρχουν: Είναι απλές (εικονικές) εγγραφές από οργανισμούς που δεν διέθεταν αυτά τα ποσά…!
Οι βλακώδεις και καταστροφικές επιλογές, οικονομικές, κοινωνικές, νομισματικές, εμπορικές, νομικές, χρηματοπιστωτικές και μεταναστευτικές, που έγιναν τα 45 τελευταία χρόνια έφεραν την Γαλλία εκεί που βρίσκεται σήμερα: Σε μιαν εξέγερση, προοίμιο επανάστασης.
Απαιτείται επομένως μια γενική ανοικοδόμηση στην Γαλλία και στην Ευρώπη, αλλά όχι με τους ίδιους οικοδόμους. Επειδή, αντίθετα με τα αναμασημένα ψέματα, υπάρχει εναλλακτική επιλογή.
Εκατοντάδες διανοούμενοι, φιλόσοφοι, γεωγράφοι, ψύχο-κοινωνιολόγοι, ιστορικοί, οικονομολόγοι, νομικοί –που είναι και οι ειδικοί- έχουν μελετήσει το πρόβλημα και είναι εν πολλοίς σύμφωνοι στο τι πρέπει να γίνει. Τα κίτρινα γιλέκα ας οργανωθούν και ας τους επικαλεστούν. Και οι διανοούμενοι ας οργανωθούν επίσης και ας γίνουν επιτέλους δεκτοί να παρουσιάσουν τις αναλύσεις και τις προτάσεις τους. Οι οποίες συγκλίνουν στην κυρίαρχη ανάγκη της επιστροφής στο Εθνος - το μόνο δυνατό πλαίσιο κοινωνικής οργάνωσης, σε πολιτιστική, συναισθηματική, δημοκρατική, οικονομική και κοινωνική συναίνεση.
Δημοσίευση σχολίου