Διαβάζοντας όμως την ομιλία του που έκανε πρόσφατα στην Κόρινθο δεν μπορεί να περάσουμε ασχολίαστους τους προβληματισμούς και τα ερωτήματα που έθεσε στο ακροατήριο του.
«Πώς γίνεται, η Αριστερά, που ηττήθηκε στον Εμφύλιο και ξαναηττήθηκε με την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων, να επιβάλλει τις ιδέες της στην Ελλάδα;». «Πώς μπορεί να είναι αποδεκτό να επικαλείται ο Τσίπρας τους μαυροσκούφηδες του Άρη;». «Γιατί ντρεπόμαστε να λέμε ότι είμαστε δεξιοί;», αναρωτήθηκε δημόσια ο βουλευτής της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Είναι γνωστό ότι Ν.Δ αποτελεί την κολυμπήθρα του Σιλωάμ για να σταδιοδρομήσουν πολιτικά μια σειρά φασιστοειδή. Ποτέ όμως δεν ξεχνάνε τις ιδεολογικές τους αντιλήψεις, όσο και να προσπαθούν να τις «ντύσουν» με το περίβλημα του «σοβαρού» δεξιού.
Ο προοριζόμενος και για αρχηγός της Ν.Δ. ότι δεν πέτυχε να κάνει με το ακροδεξιό του Εθνικό Μέτωπο τώρα το κατορθώνει βρισκόμενος στην αγκαλιά της Ν.Δ.
Αντί, λοιπόν να δώσουμε εμείς απαντήσεις στα "καίρια" ερωτήματα που απασχολούν τον πρώην πρόεδρο της νεολαίας ΕΠΕΝ (του κόμματος που ίδρυσε ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος το 1983 από τον Κορυδαλλό), αφήνουμε να το κάνει δημοσίευμα Κυριακάτικης εφημερίδας.
Μάκης Βορίδης: Το άτιμο το χέρι
Πηγή: Ι.Σ.Καριώτης – Documento
Ασε που φοβούνται να δηλώσουν ακόμη κι ότι είναι δεξιοί. Αυτός όμως όχι. Και νεκρούς μνημονεύει και την κατηγορία του αντικομμουνιστή περιφρονεί και την Ιστορία αποκαθιστά.
Διότι το θέμα δεν είναι ποιοι έκοψαν το κεφάλι του Βελουχιώτη και το κρέμασαν στον φανοστάτη. Το θέμα είναι ότι ο Τσίπρας τολμά να αναφέρεται με συγκίνηση στον Βελουχιώτη και στους μαυροσκούφηδές του.
Ο Μάκης Βορίδης ο υπερήφανος δεξιός ομιλητής της Κόρινθου, εκδηλώνει, αν το προσέξατε, κατά καιρούς ένα… σύστριγκλο ταυτότητας. Εκεί που αγορεύει για τη φωτεινή φιλελεύθερη δημοκρατία, ξαφνικά σαλτάρει στο έρεβος του Εθνικού Μετώπου και της ΕΓΊΕΝ.
Εκεί που δίνει μάχες για το σύνταγμα, ξαφνικά ξεκουρντίζεται και ζητάει να εξαφανιστεί διά νόμου και αστυνόμου η Αριστερά από τον χάρτη. Και εκεί που ήρεμα, δικηγορικά, με μια ελαφρά δόση ειρωνείας εμφανίζει το σύγχρονο πρόσωπο της ελληνικής Δεξιάς κατά της Αριστεράς, ξαφνικά κάποια βίδα του γυρίζει και βρίσκεται στη δεκαετία του ’50. Αναπολώντας τις ομορφιές της εμφύλιας σύρραξης και διεκδικώντας το κλέος και το αίμα των νικητών.
Φέρνει κάπως στον Πίτερ Σέλερς ως… ξεπλυμένο ναζί στη ταινία «SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα», το χέρι του οποίου τινάζεται από μόνο του σε ναζιστικό χαιρετισμό. Ε, έτσι και ο Βορίδης.
Μιαλάει για τη δημοκρατία και ξαφνικά, τσουπ, να η χούντα. Αγορεύει για την ελευθερία και ξαφνικά, τσουπ, να ο Παπαδόπουλος. Επικρίνει τον Τσίπρα και ξαφνικά, τσουπ, να η Πηγάδα.
Διχασμένη προσωπικότητα; Μπα. Ο άνθρωπος ζει ένα δράμα. Στη ΝΔ του Καραμανλή θα τον είχαν στο πυρ το εξώτερον. Στη ΝΔ του Σαμαρά και του Κυριάκου, εντάξει, είναι στα εσώτερα αλλά με τη σιωπηρή -ή όχι;- συμφωνία να μη λέει όσα πιστεύει. Κι έτσι παίζει τον δημοκρατικό του ρόλο. Μέχρι που τον προδίδει το χέρι του. Και, τσουπ, πετιέται σε υπερήφανο χαιρετισμό.
Μπορείς να αισθανθείς και κάποια υποψία οίκτου γι’ αυτόν. Να κατανοήσεις τις νευρικές του κρίσεις.
Αφού η ακροδεξιά του ψυχή πάλλεται και η αριστερή ηγεμονία την εμποδίζει να εκφραστεί όπως θέλει. Εξού και κάποιος θα πρέπει να ασχοληθεί σοβαρά μαζί του.
Να υπάρξει, βρε αδελφέ, μια ειδική ρύθμιση γι’ αυτόν στην αριστερή ηγεμονία.
Πες ό,τι θέλεις, Μάκη. Ετσι κι αλλιώς, ό,τι και να λες, το ρημάδι το χέρι σε προδίδει. Χάιλ!
Δημοσίευση σχολίου