Εξουσιαστικός πολτός

Πηγή: ΚΟΝΤΡΑ

Σε κάποιους συριζαίους δεν αρέσει, λέει, που το κόμμα τους μαζεύει διάφορους πασόκους (Τζουμάκα, Ραγκούση και σία). Φοβούνται ότι θα… πασοκοποιηθεί ή θα… σοσιαλδημοκρατικοποιηθεί. Ο Τσακαλώτος σπεύδει να διαβεβαιώσει (ή να προειδοποιήσει, ανάλογα με τον παραλήπτη) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα γίνει κόμμα-σούπα.

Αυτοί οι ίδιοι συριζαίοι γκρίνιαζαν και όταν έμπαινε στον ΣΥΡΙΖΑ η πρώτη φουρνιά πασόκων (Κουρουμπλής, Κοτσακάς, Μιχελογιαννάκης και σία) και μετά η δεύτερη φουρνιά (η σικάτη Τζάκρη, ο μερακλής Μπόλαρης, ο εργολάβος Σπίρτζης). Και κατέβασαν ρολά στα μαγαζιά που ήλεγχαν (τις οργανώσεις μελών ΣΥΡΙΖΑ). Ετσι, παρά τις καμπάνιες των Τσιπραίων για «άνοιγμα του κόμματος στην κοινωνία», ο ΣΥΡΙΖΑ ως κομματικός μηχανισμός παρέμεινε στο 4%.

Σκασίλα τους των Τσιπραίων, όμως, για το κατέβασμα των ρολών στις κομματικές οργανώσεις. Αν υπήρχε καμιά κοσμοσυρροή, μπορεί και να το «κοίταζαν», αλλά με την πλήρη απουσία διάθεσης για οργάνωση, βρήκαν τη λύση: εσείς το κόμμα, εμείς την εξουσία.

Ποιος ορίζει τους υποψήφιους βουλευτές; Η στενή ηγετική ομάδα, μετά από παρασκηνιακό παζάρι με τους επικεφαλής των φραξιών, οι οποίοι παίρνουν το «κατιτίς» τους και το βουλώνουν. Ποιος ορίζει την κυβέρνηση; Ο Τσίπρας με τον Φλαμπουράρη κι άλλους δυο-τρεις. Φροντίζει, βέβαια, να τηρεί κάποιες ισορροπίες, γιατί κάθε αστικό κόμμα χρειάζεται και το μηχανισμό των νεροκουβαλητών και χειροκροτητών, όσο συρρικνωμένος κι αν είναι.

Η κυβερνητική συμμαχία με τον Καμμένο είχε κλειστεί καιρό πριν από την εκλογική νίκη του Γενάρη του 2015. Γιατί με τον Καμμένο; Γιατί εκτιμήθηκε ότι θα είναι ο σύμμαχος με τις λιγότερες «τσιριτσάντζουλες». Το Αμυνας για την πάρτη μου, μερικά υφυπουργεία για τα στελέχη μου και… κάντε ό,τι θέλετε. Τον Σεπτέμβρη του 2015 η νέα συγκυβέρνηση κρίθηκε αυτονόητη. Ο Καμμένος κλήθηκε το βράδυ των πανηγυρισμών στο εκλογικό κέντρο του ΣΥΡΙΖΑ, για να πανηγυρίσει αγκαλιά με τον Τσίπρα στην εξέδρα τη νέα νίκη.

Το ότι ο Καμμένος και το κόμμα του είναι η επιτομή της εθνικιστικής Ακροδεξιάς δεν τους ενόχλησε καθόλου. Ηταν η καλύτερη λύση για την εξασφάλιση της κυβερνητικής εξουσίας. Φόβο να φύγει «κόσμος» προς το ΠΑΣΟΚ δεν είχαν. Απέκτησαν στην πορεία, όταν είδαν κινήσεις όπως η δημιουργία του ΚΙΝΑΛ (στην πρώτη φάση του), που σε συνδυασμό με τη δική τους πολιτική φθορά θα μπορούσε να τους βάλει σε μια πορεία επιστροφής στα προ του 2012 επίπεδα.

Δε δίστασαν, λοιπόν, να πετάξουν τον Καμμένο σαν την τρίχα από το ζυμάρι. Αφού φρόντισαν προηγουμένως να του «ξεψειρίσουν» τη μισή κοινοβουλευτική ομάδα και άλλα στελέχη. Και ν' αναζητήσουν συμμάχους από το χώρο του ΠΑΣΟΚ (ή ευρύτερα της λεγόμενης Κεντροαριστεράς).

Δεν είναι και τόσο δύσκολο για ένα κόμμα εξουσίας να βρει συμμάχους στις σημερινές συνθήκες. Οι μεγάλες πολιτικές αναταράξεις της τελευταίας δεκαετίας, απότοκο της κρίσης και της βάρβαρης διαχείρισής της, δημιούργησαν νέα δεδομένα και πολλά «ορφανά» του παλαιού δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ). Χτες ήταν ο Καμμένος, σήμερα είναι ο Τζουμάκας.

Πέρα από τα πρόσωπα, όμως, αυτές οι διαδικασίες έρχονται να αποκαλύψουν τη δημιουργία ενός εξουσιαστικού πολτού στον οποίο κάθε αστικό κόμμα μπορεί να βουτάει την κουτάλα του. Γιατί όλα τα αστικά κόμματα υπηρετούν την ίδια πολιτική.