Σαν να μην πέρασε μια μέρα.... Τα πολιτικά ψέματα, από την κάλπη στην οθόνη

Εύστοχο το κειμενάκι που υπογράφει η φιλόλογος - ιστορικός Τέχνης, Χρύσα Κακατσάκη, σήμερα στην εφημερίδα "Documento". "Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ο,τι αποτύπωσαν με πικρό χιούμορ οι παλιές ελληνικές οι κωμωδίες με θέμα τις βουλευτικές ή δημοτικές εκλογές είναι ένα deja vu με διαφορετικό ίσως περιτύλιγμα αλλά σχεδόν ίδιο περιεχόμενο. Γιατί μπορεί σήμερα οι τοπικοί παράγοντες να μη δίνουν προίκα στην κόρη τους 900 «κουκιά», όπως στους «900 της Μαρίνας», υπάρχουν όμως ακόμη τα τζάκια που μεταβιβάζουν στους απογόνους τους εν είδει brand name την εκλογική τους πελατεία", είναι η εισαγωγή του και αυτή η εκτίμηση ανταποκρίνεται απόλυτα στην πραγματικότητα.

Τα πολιτικά ψέματα δεν είναι σύγχρονη εφεύρεση, μας γράφει και στην συνέχεια παραθέτει σκηνές απ' τον καλό ελληνικό κινηματογράφο που σχολίαζαν τις εκλογικές διαδικασίες. Αξίζει να παραθέσουμε ένα απόσπασμα απ' αυτό το κείμενο:
 
Μπορεί τα συνθήματα στους ασβεστωμένους μαντρότοιχους των χωριών να έχουν αντικατασταθεί από τα τηλεοπτικά σποτάκια, όμως αμφότερα έχουν στόχο την πειθώ.
Από τη μεγάλη οθόνη παρελαύνουν δημαγωγία και ρουσφέτια, απρόβλεπτες ρουφιανιές και διεφθαρμένοι παρατρεχάμενοι, προσωπικές φιλοδοξίες, φιέστες υποδοχής και στημένες συγκεντρώσεις, εξαγορά ψήφων και συνειδήσεων, αλλαγή στρατοπέδων και ανίερες συμμαχίες, όλα όσα συνθέτουν δηλαδή το ψηφιδωτό της διαχρονικής παθογένειας του πολιτικού συστήματος.

Στην «Κυρία δήμαρχο» η Βασιλειάδου επιστρατεύει τα κάλλη των γυναικών για να προσελκύσει το αντρικό κοινό, αλλά ο Αυλωνίτης, ως πιο πρακτικό μυαλό, «θα διορίσει τέσσερα άτομα να διώχνουν με τα καλάμια τα χελιδόνια για να μην κουτσουλάνε τις αυλές».

Τα πολιτικά ψέματα δεν είναι σύγχρονη εφεύρεση. Το ιδεολογικό τους μανιφέστο διατυπώνει η Ρένα Βλαχοπούλου στη «Βουλευτίνα»: «Ε τι άλλο χρειάζεται ένας βουλευτής παρά ψευτιά!».
Εκείνος βέβαια που τα τελειοποιεί σε επαγγελματικό επίπεδο είναι ο Νάνος Ηλιόπουλος στο «Ζητείται ψεύτης», προσφέροντας τις υπηρεσίες του στον Παντελή Ζερβό, τον οποίο τελικά παρασύρει αμαυρώνοντας το προφίλ του άμεμπτου οικογενειάρχη.

Αλλά και οι περιοδείες ανά την επικράτεια αποτελούν σταθερή αξία, αφού δημιουργούν στον ψηφοφόρο την ψευδαίσθηση της άμεσης επαφής. «Πρέπει να επισκέπτεσαι την περιφέρειά σου, γιατί όταν θα ’ρθουν εκλογές υπάρχει περίπτωση η περιφέρειά σου να σε γράψει στη περιφέρειά της». 
Κάποιος επικοινωνιολόγος της εποχής θα είχε συμβουλεύσει τον Καλοχαιρέτα από τη «Στουρνάρα 288» να διεκπεραιώνει όλες τις υποθέσεις με ένα «ετελείωσεν» και μια χειραψία.
Σάμπως και οι σημερινοί υποψήφιοι δεν είναι στα πρόθυρα της τενονάτιδας;

Το μικρόβιο της πολιτικής σαγηνεύει τον Γκιωνάκη στον «Αχόρταγο» και τον Βύρωνα Πάλλη στην ταινία «Θανασάκης ο πολιτευόμενος», ο οποίος γεμάτος αυτοπεποίθηση δηλώνει: «Εγώ αν θέλω νομαρχία την έχω εδώ» δείχνοντας τη χούφτα του, ενώ ο Ηλιόπουλος σατιρίζοντας τη ματαιοδοξία και την ανικανότητα των επηρμένων του απαντά: «Στην χούφτα και τη νομαρχία. Ε. λοιπόν εγώ αυτό που θαυμάζω σ' εσένα είναι η χούφτα σου».

Ρεμούλες, μίζες αι υπερτιμολογήσεις συνοψίζονται σε μια ατάκα των δυσαρεστημένων κατοίκων της Πλατανιάς προς τον ανίδεο Μαυρογιαλούρο: «Φάγανε απ' τα τσιμέντα, φάγανε απ' τα πλακάκια, φάγανε, φάγανε...».