Τα νέα από το μέτωπο της «ανάπτυξης» δεν είναι καθόλου καλά. Στο 1,5% «κάθησε» το πρώτο εξάμηνο του 2019. Κάτω όχι μόνο από όλους τους στόχους (του αισιόδοξου του προϋπολογισμού και του πιο συγκρατημένου της Κομισιόν), αλλά και από το αποτέλεσμα του πρώτου εξάμηνου του 2018.
Ξέρουμε, «φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ». Ο Μητσοτάκης, όμως, δεν ήταν που μας έλεγε ότι πριν ακόμα από τις ευρωεκλογές του περασμένου Μάη, οι «αγορές» και οι «επενδυτές» είχαν πάρει τα θετικά μηνύματα από τη βέβαιη έλευση της ΝΔ και γι' αυτό μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να «βγαίνει στις αγορές» και να καμαρώνει;
Κάτι δεν πάει καλά εδώ. Η προπαγάνδα συγκρούεται με την πραγματικότητα και δεν είναι η πρώτη φορά. Και βέβαια, σημασία έχει η πραγματικότητα, όχι η προπαγάνδα. Ετσι, το πρώτο δεδομένο είναι πως ο ρυθμός μεγέθυνσης της οικονομίας έχει αρχίσει ήδη να πέφτει, η ετήσια επίτευξη θα είναι σημαντικά κάτω από τον τεθέντα στόχο και αυτό θα έχει αρνητική επίπτωση στα δημόσια έσοδα. Απλή αριθμητική.
Το δεύτερο δεδομένο είναι πως το 2020 δε θα είναι καλύτερο, αλλά μάλλον χειρότερο, παρά την αναπτυξιολογική φλυαρία του Μητσοτάκη και των υπουργών του. Θα γίνει αυτό γιατί ο παγκόσμιος καπιταλισμός έχει (ξανα)πάρει την κατηφόρα (στη σελίδα 5 μπορείτε να διαβάσετε σχετικά), αυτό ισχύει και για την ΕΕ και ιδιαίτερα για τη μεγαλύτερη οικονομία της, τη γερμανική, που το 2019 αναμένεται να μεγεθυνθεί μόνο κατά 0,5% έναντι 1,5% το 2018.
Εν ολίγοις, ο παγκόσμιος καπιταλισμός έχει ήδη «λαχανιάσει» και η ύφεση του χτυπά και πάλι την πόρτα. Υπάρχει περίπτωση, σ' αυτό το διεθνές περιβάλλον, ο ελληνικός καπιταλισμός να αποτελέσει τη φωτεινή εξαίρεση; Αυτό ούτε ο τηλεπλασιέ των νανογιλέκων Μπουμπούκος δε θα τολμήσει να το ισχυριστεί.
Δεδομένο τρίτο: τα «πρωτογενή πλεονάσματα», που πρέπει κάθε χρόνο να παράγει η ελληνική οικονομία, παραμένουν μέχρι και το 2022 στο 3,5% του ΑΕΠ. Ο Μητσοτάκης λέει ότι θα πείσει τους «εταίρους» να μειώσουν τα «πρωτογενή πλεονάσματα» για το 2021 και το 2022, αλλά ούτε αυτός δεν τολμά να ισχυριστεί ότι το έχει σίγουρο. Αλλωστε, αυτή την περίοδο καταρτίζεται ο προϋπολογισμός του 2020 κι αυτός πρέπει να μας ενδιαφέρει.
Μ' άλλα λόγια και επειδή όλοι οι Ελληνες έχουμε πια την εμπειρία της δεκαετούς μνημονιακής περιόδου, δεν είναι καθόλου δύσκολο να αντιληφθούμε ότι τα Μνημόνια συνεχίζονται. Το έλεγε και ο Μητσοτάκης, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε τέταρτο Μνημόνιο. Τώρα το ξέχασε, επειδή είναι αυτός που άρχισε ήδη να διαχειρίζεται αυτό το τέταρτο Μνημόνιο (το μετα-Μνημόνιο, όπως το έχουμε ονομάσει εμείς).
Με αμείωτη ένταση συνεχίζεται και η προπαγάνδα. Χάντρες και καθρεφτάκια μοίραζε ο ΣΥΡΙΖΑ, το ίδιο κάνει και ο Μητσοτάκης. Οχι, βέβαια, στην ποιότητα και το βάρος αυτών που υποσχόταν προεκλογικά, αλλά κι αυτό το ξέρουμε: η κωλοτούμπα είναι το αγαπημένο σπορ των αστών πολιτικών.
Με αυτά τα βασικά δεδομένα, ένα μόνο ερώτημα υπάρχει. Πότε θα υπάρξουν ταξικές αντιδράσεις; Πότε θα ξεσπάσει στο δρόμο η οργή τόσων χρόνων στέρησης, η απόγνωση από την παρατεταμένη φτώχεια, η αγανάκτηση από την κοροϊδία;
Την απάντηση, φυσικά, δεν μπορούμε να τη δώσουμε εμείς. Είναι ζήτημα κοινωνικών διεργασιών. Εμείς θα εξακολουθήσουμε να αποκαλύπτουμε τη γυμνή αλήθεια και να θέτουμε την εργατική τάξη αντιμέτωπη με τις ευθύνες της
Δημοσίευση σχολίου