Ήταν εκείνος ο Νοέμβρης του 1973 που αιματοβάφτηκε για χάρη της Ελευθερίας. Πλήθη φοιτητών,εργατών και απλού λαού συγκεντρωμένα εντός και εκτός του Πολυτεχνείου, βροντοφώναζαν συνθήματα και διεκδικούσαν το αύριο που ονειρεύονταν.
"Λαέ πολέμα σου πίνουνε το αίμα"."Οι φοιτητές δεν βολεύονται, βουλεύονται".
Ένα αύριο δίχως φασισμό, δίχως τον ολοκληρωτισμό της Χούντας, δίχως Μεγάλες Δυνάμεις και εξουσιαστικές επιβολές.Ένα αύριο ελεύθερο, με την Παιδεία να προσφέρεται απλόχερα, με τους ακαδημαϊκούς χώρους να αποτελούν πηγές γνώσης που φέρνουν φως και όχι σκοτάδι και συντηρητισμό.
Με το Πανεπιστήμιο να λειτουργεί ως άσυλο, ανοιχτό καταφύγιο, ίσο και οριζόντιο για όλους.
Ένα αύριο που οι νόμοι και τα διατάγματα δεν θα καταπίεζαν τον λαό, αντίθετα, θα ανακαλούνταν και τη θέση τους θα έπαιρναν η ελευθερία λόγου, η ατομική και κοινωνική δράση και ευθύνη, η ανάληψη της ζωής στα χέρια του ίδιου του λαού και όχι του δικτατορικού κράτους. Το όραμα έμοιαζε να είναι απτό.
Ο αναβρασμός των ημερών αυτό μαρτυρούσε. Ο αέρας μύριζε Εξέγερση! Το κέντρο της Αθήνας είχε μετατραπεί σε φορέα ελπίδας, αλλαγής, ανατροπής. Η καρδιά της πόλης χτυπούσε επαναστατικά, παρά τις προσπάθειες των ισχυρών για κατευνασμό. Το τριήμερο που μεσολάβησε μέχρι τα θλιβερά γεγονότα κυλούσε με διαδηλώσεις, μοίρασμα ξεσηκωτικών φυλλάδων και μάχες στα οδοφράγματα.
Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. Η νεολαία διψούσε για αλλαγή. Όλα αυτά μέχρι το μοιραίο βράδυ. Το τεθωρακισμένο όχημα κύλησε ασταμάτητο ως την πόρτα του Πολυτεχνείου. Τα κάγκελα έπεσαν, μαζί και τα κορμιά.
Σκοτάδι απλώθηκε, καθώς οι ζωές έσβηναν μαζί με τα όνειρα. Η εξουσία έδειξε το πρόσωπό της. Το Πολυτεχνείο έπεσε. Η Εξέγερση καταστάλθηκε.
46 χρόνια μετά βρισκόμαστε "ελεύθεροι" εν μέσω οικονομικής και όχι μόνο κρίσης, με τις Μεγάλες Δυνάμεις, όχι μόνο να μην έχουν φύγει, αλλά αντίθετα να επισκέπτονται την Ελλάδα παραμονές της επετείου του Πολυτεχνείου.
Με την δεξιά κυβέρνηση να έχει αναλάβει τον ρόλο του δυνάστη, απομυζώντας κι άλλο τον λαό και την Ε.Ε να σφίγγει κι άλλο την αγχόνη.
Με την Παιδεία να ψυχορραγεί και το σύστημά της να ελέγχεται ακόμα πιο εξονυχιστικά. Όσο για τις ακαδημαϊκές ελευθερίες και το άσυλο, θυσιάστηκαν και αυτά γιατί έτσι είναι καλύτερα.
Γιατί έτσι δεν θα μπορεί να μπαίνει ο καθένας και να κάνει την προπαγάνδα του, άλλωστε αυτή είναι αρμοδιότητα των παρατάξεων.
Γιατί έτσι οι φοιτητές θα αφοσιώνονται στα μαθήματά τους και δεν θα γίνονται καταλήψεις από τον κάθε λογής "χαομένο".
Γιατί έτσι θα μπορεί η αστυνομία να καταστέλλει ό,τι κρίνει εκείνη επικίνδυνο.
Γιατί έτσι οι φοιτητές και οι εργάτες θα είναι ασφαλείς ή αλλιώς εύκολα διαχειρίσιμοι.
Μέσα σ’ όλα αυτά, ο λαός πιο εγκλωβισμένος των συνθηκών από ποτέ, παραμένει ανενεργός, παθητικός, φοβισμένος, καταπιεσμένος. Αποζητά την σωτηρία κάπου μεταξύ χιλιοδοκιμασμένων και αποτυχημένων κυβερνήσεων, που απλά τυγχάνει να μετονομάζονται και φασιστικών μορφωμάτων, κεκαλυμμένων υπό τον μανδύα της αγάπης προς την πατρίδα, μη όντας τίποτε άλλο παρά μια χούφτα μισάνθρωπων ρατσιστών, που κάποτε αυτοί οι φοιτητές του Πολυτεχνείου προσπάθησαν να ανατρέψουν.
Αλλά ναι, ξέχασα, κατ’ αυτούς δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο. Ας κάτσουμε λοιπόν μπροστά απ’ την τηλεόραση να ενημερωθούμε για τα γεγονότα που θα συμβούν την ημέρα μνήμης του Πολυτεχνείου, τα οποία φυσικά θα χαρακτηριστούν από γραφικά μέχρι επικίνδυνα και ας περιμένουμε την επόμενη τετραετία για να δείξουμε στην κάλπη την αγανάκτησή μας.
Γιατί απ’ ότι φαίνεται είμαστε "ελεύθεροι" και δεν ήρθε ακόμα η ώρα για να χτίσουμε παντού τα δικά μας Πολυτεχνεία.
Στερνόγραφο: "Όλο το όνειρο της δημοκρατίας είναι να ανυψώσει την εργατική τάξη στο επίπεδο ηλιθιότητας στο οποίο έχουν φτάσει οι μικροαστοί".
Είπε κάποτε παλιά ο θείος Φλωμπέρ.
Μαντέψτε.Η δημοκρατία, όπως έχουν πει και για τον χριστιανισμό, δεν έχει εφαρμοστεί ποτέ.
Ζήτω η ολιγαρχική δημοκρατία!
Ευχές για καλή μεταπολίτευση κάποια στιγμή.
Δημοσίευση σχολίου