Γνώρισα και 'γω κάποτε έναν Σαββόπουλο... Κάπου εκεί, στη δεκαετία του '70, χωμένη στη εφηβεία, επαναστάσεις, αμφισβητήσεις, αναζητήσεις, βρήκα 'κεινον τον Νιόνιο, τον αντισυμβατικό, κι άρχισα μαζί του τα "ταξίδια"...
Κι απ' τη μικρή μου κάμαρη, συμμετείχα "στην συγκέντρωση της ΕΦΕΕ'", κι ύστερα αμήχανη "να μην ξέρω τι να παίξω στα παιδιά στο Λαύριο, που έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα" και μετά, μαζί του κατήγγειλα και "τον πονηρό πολιτευτή".
Τι κρίμα, που τούτος ο όμορφος σύντροφος έχει πεθάνει...
Χτες, ένα υπερφίαλο, συντηρητικό γεροντάκι, που του 'μοιαζε στη μορφή- ειν' αλήθεια, και είχε και το δικό του όνομα, άφησε το "αποτύπωμα" του, στην εκπομπή, του Παύλου Τζίμα.
Και μίλησε ο ηλικιωμένος κυρ- Παντελής για "κανονικότητα", και δήλωσε πως "στηρίζει τις ελπίδες του στο Μητσοτάκη, γιατί δεν έχει αυταπάτες, και ντύνεται και καλύτερα''...
Και 'γω θυμήθηκα τις "αυταπάτες", το τραγούδι που έγραψε ο δικός μου Νιόνιος, για να τονίσει πως είναι πράγματι αυταπάτη να κερδίζεις κάθε είδους αγαθά, χωρίς να δίνεις κάτι από τον εαυτό σου, την αξιοπρέπεια σου...
(Σας λέει κάτι κύριε Σαββόπουλε;)
ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
Τι χαρά να ευτυχείς δίχως να πληρώνεις
ή να 'σαι δίκαιος και ευθείς μα δίχως να ζημιώνεις.
Να 'χεις πολλά τα αγαθά να ΄ναι άξιος ο μισθός σου
δίχως να δώσεις τόσο δα από τον εαυτό σου
Τι χαρά να ευτυχείς δίχως να πληρώνεις
Δημοσίευση σχολίου