Εκεί γύρω στο 2005 ήταν η Παγανή, ένα κλειστό κέντρο, κολαστήριο για 500 ανθρώπους... το 2007 πέρασαν απ το νησί πάνω από δέκα χιλιάδες...
Μετά φτιάχτηκε η Μόρια, κλειστό κέντρο για περίπου δύο χιλιάδες ανθρώπους... το 2012 - 13 όμως πέρασαν πάνω από διακόσιες χιλιάδες άνθρωποι ενώ παράλληλα φτιάχνονταν ο φράχτης στον Έβρο...το 15 οι ροές υπερπολλαπλασιαστηκαν ...
Το καλοκαίρι εκείνης της εποχής η Μυτιλήνη είχε παντού σκηνές. Μέχρι τα Χριστούγεννα οι περισσότεροι είχαν φύγει ... από το 2016 μέχρι το καλοκαίρι του '19 ο πληθυσμός των προσφύγων κυμαίνονταν στο νησί γύρω στις έξι χιλιάδες.
Από το καλοκαίρι του 19 μέχρι τώρα δηλ., σ ένα εξάμηνο ξεπέρασαν τις 22.000 ...
Συμπέρασμα οι άνθρωποι όταν θέλουν να γλιτώσουν απ την πείνα, τα βασανιστήρια, τη φτώχεια, την καταπίεση, τον πόλεμο, δε σταματούν μπροστά σε φράχτες, φυλακές ... προσπαθούν να φτάσουν στο πιο ασφαλές καταφύγιο.
Η κατάσταση είναι ασφυκτική και για τους πρόσφυγες και για τους ντόπιους. Η πολιτισμένη δύση με τα συμφέροντα της κατάφερε να διαλύσει χώρες οργανωμένες, αλλά τώρα δε θέλει να δεχτεί τ' αποτελέσματα της στρατηγικής της.
Ετσι αποφάσισε να έχει μια χώρα αποθήκη ανθρώπων κι εμάς ανθρωποφύλακες.
Το δίλημμα που μας βάζουν είναι: τεράστια κλειστά κέντρα στα νησιά ή ανοιχτά; Φυλακές ή σκηνοπολιτείες λάσπης;
Εμείς τι κάνουμε; 'Η φωνάζουμε και χτυπούμε το σαμάρι... αναπτύσσουμε συνωμοσιολογίες, ή κλείνουμε τα μάτια και κάνουμε πως δε βλέπουμε το πρόβλημα.
Υπάρχει και η επιλογή να φερθούμε με ανθρωπισμό και αλληλεγγύη. Μέσα σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό, ας παλέψουμε να θεωρηθεί δεδομένο αυτό που μας μεταφέρουν οι στίχοι του Λειβαδίτη: "Ένα σπίτι για να γεννηθείς, ένα δέντρο για ν ανασάνεις , ένας στίχος για να κρυφτείς, ένας κόσμος για να πεθάνεις "
Δημοσίευση σχολίου