Έχω γεννηθεί το 1966. Όταν έπεσε η χούντα ήμουν οχτώ χρόνων. Μνήμες ελάχιστες, σκόρπιες κουβέντες κι έναν χωροφύλακα να μου φωνάζει "γιατί δε βάλατε σημαία" ...
Ποτέ δε συμπάθησα στολές, πότε δεν παθιάστηκα με σύμβολα, μόνο με ιδέες. Αλλά δεν είναι ώρα για εξομολογήσεις και προσωπικές καταθέσεις. Είναι η ώρα να πούμε για όσα χάσαμε τα χρόνια των μνημονίων και δεν ήταν μόνο χρήματα, δεν ήταν μόνο σπίτια.
Η κρίση ποδοπάτησε το συναίσθημα τη λογική, μαζί και κομμάτια από τη δημοκρατία που άλλοι είχαν φέρει.
Θεωρήσαμε πως ο ένστολος υπηρετεί το δίκιο και όποιος αντιστέκεται χαλά την ησυχία. Επιχαίραμε για τις εφόδους στα Εξάρχεια, για το ξύλο στις πορείες χωρίς να μας περνά απ το μυαλό πως κάποιοι ζουν εκεί κι οι άλλοι διεκδικούν καλύτερη ζωή...
Η πολιτεία τους έδωσε το όπλο κι εμείς τους δώσαμε τον αέρα, να δρουν ανεξέλεγκτα. Όμως η δημοκρατία θέλει έλεγχο, εγρήγορση, θέση κι όχι ανάθεση...
Και τώρα τους είδαμε να βγαίνουν από πλοία πειρατικά, σε σιδερόφραχτους σχηματισμούς...
Τους είδαμε να μας απαξιώνουν, να μας δέρνουν, να μας ποτίζουν με χημικά....
Αυτοί κάνουν τη δουλειά τους, χωρίς ντροπή γιατί αν είχαν ντροπή δε θα κάναν αυτή τη δουλειά ...
Εμείς όμως οφείλουμε να ζητήσουμε συγγνώμη, απ' τους συνταξιούχους, τους εργαζόμενους, τους νεολαίους που έχουν ξυλοκοπηθεί, έχουν απειληθεί, έχουν ξεβρακωθεί από τους ανθρωποφύλακες.
Το Διαβολορεμα δεν έπεσε. Το Καβακλή - Καράβα αντιστέκεται. ελπίζω και το Αίπος στην Χίο...... κι εμείς μπορούμε να τραγουδούμε ακόμα και να 'μαστε άνθρωποι
.
Go back, όχι από τα τελευταία αλλά από αυτό που είπαν οι Μυτιληνιοί τον Δεκέμβρη του 44 στους Εγγλέζους.
Δημοσίευση σχολίου