Οι "δικοί" μας οι θεομπαίχτες, αυτή την εποχή, με την καινούργια συμφορά που μας βρήκε, εξ αιτίας της θανατηφόρας επιδημίας του κορνοϊού, όχι μόνο δεν ανοίγουν τα θησαυροφυλάκια τους να βοηθήσουν τον χειμαζόμενο λαό μας, αλλά υστερούν σε "πνευματική προσφορά" σε σχέση με τους Καθολικούς Χριστιανούς.
Πέρα απ' την πλάκα τώρα.
Πλησιάζει η 25η Μαρτίου και το παπαδαριό θα μας πει πάλι πόσο πολύ βοήθησε η Εκκλησία τους ραγιάδες στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Εμένα μου λες;
Για να είμαστε δίκαιοι, υπήρχαν κληρικοί που πράγματι ήταν με τους Επαναστάτες. Υπήρχαν όμως και άλλοι, ειδικά οι ανώτεροι, που ήταν με το μέρος της Τουρκικής εξουσίας. Μόνο όταν είδαν πως οι Έλληνες θα έδιωχναν τελικά το Τουρκικό ασκέρι, τα γύρισαν σε μια τούμπα που θα ζήλευαν οι σημερινοί πολιτικοί.
Το 1821 ήταν ένα έτος “σταθμός”. Τα προηγούμενα χρόνια όμως είχαν γίνει πολλά πράγματα, που έχουν άμεση σχέση με τους ήρωες της Επανάστασης. Το 1805 πχ ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον έτος. Τον επόμενο χρόνο (1806) Τούρκοι και Ρώσοι θα πολεμούσαν ακόμα μια φορά μεταξύ τους σε μια σύγκρουση που θα κρατούσε 6 χρόνια και θα έληγε με νίκη των Ρώσων 13 μόλις μέρες πριν ο Ναπολέων εισβάλει στη χώρα τους (1812)! Πάνω στην ώρα. Τέλειωσε ο ένας πόλεμος, αρχίζει ο άλλος.
Η Πύλη λοιπόν, βλέποντας τον πόλεμο με τη Ρωσία να πλησιάζει, το 1805, θέλησε να απαλλαγεί από τους ανυπότακτους και ενοχλητικούς κλέφτες.
Πρέπει να πούμε πως οι κλέφτες ήταν πραγματικοί κλέφτες. Ληστές, μέλη συμμοριών, χριστιανοί και μουσουλμάνοι πολλές φορές στην ίδια ομάδα τους λήστευαν όλους.
Οι πιο μικρές συμμορίες προτιμούσαν βεβαίως τους φτωχούς Έλληνες, για να μη κυνηγηθούν ανηλεώς από τους Τούρκους.
Οι ισχυρότεροι όμως απήγαγαν - κι αρκετές φορές βασάνιζαν - πλούσιους, ανεξαιρέτως θρησκεύματος, φυλής, φύλλου κοκ. Δεν ήταν λοιπόν ιδιαίτερα αγαπητοί σ' όλο τον πληθυσμό. Δεν ήταν όλοι οι Έλληνες με τους κλέφτες, εντούτοις σημαντική μερίδα τους υποστήριζε, γιατί τραβούσαν τα πάνδεινα από τους καταπιεστές, Έλληνες κοτζαμπάσηδες και Τούρκους πασάδες, οι όποιοι ήταν “κ**** και βρακί”. Μαζί τα τρώγανε.
Μπράβο του! Φτου, να μη βασκαθεί.
Στο θέμα μας όμως. Που λέτε, καλεί ο Σουλτάνος τον Καλλίνικο και του λέει να κάνει κάτι να μην ξεσηκωθούν οι ραγιάδες, δηλαδή να μην πάρουν αέρα οι παράνομοι, γιατί οι νόμιμοι πλήρωναν τα χαράτσια.
Να χαλάσει χατήρι στο βύσμα του ο Καλλίνικος; Τόσο αχάριστος πια;
Φτιάχνει λοιπόν έναν αφορισμό “μούρλια”. Όποιοι είναι κλεφτές κι όποιοι σηκώσουν κεφάλι κατά του Σουλτάνου θα πάνε στην Κόλαση!
Αμ πως;! Άρχισε τότε ο διωγμός των κλεφτών και κάποιοι από αυτούς σκοτώθηκαν ή έφυγαν κυνηγημένοι από Τούρκους και Ρωμιούς. Ένας από τους αφορισμένους “κακούργους” λέγονταν Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Έφυγε από την Πελοπόννησο, αφού το 1806 πήρε μέρος σε επιχειρήσεις του Ρωσικού στόλου κατά των Τούρκων.
Για την Ιστορία ο τυχεράκιας Καλλίνικος αναγκάστηκε σε παραίτηση (μα καμία αξιοκρατία πια;). Έτσι γλύτωσε το κεφαλάκι του, γιατί ο επόμενος ήταν ο Γρηγόριος ο Ε', που οι βλάκες Τούρκοι αξιωματούχοι τον έκαναν Άγιο, χάνοντας έτσι τον καλύτερο τους σύμμαχο, καθώς καταδίκασε κι αυτός τους Έλληνες Επαναστάτες στο πυρ της Κολάσεως...
Ζήτω η Εκκλησία!!! Του Δήμου της Αρχαίας Αθήνας...
Δημοσίευση σχολίου