Αν μπορούσε να ζωγραφιστεί η απόγνωση ...

Δεν γνωρίζουμε το όνομα του, ούτε την εθνικότητά του. 

Δεν ξέρουμε αν έχει μια μητρική αγκαλιά να κουρνιάσει, αν υπάρχει ένα πατρικό ή φιλικό χέρι, να σκουπίσει τα δάκρυα του. 

Δεν μπορούμε να υποθέσουμε πόσο ακόμα πόνο θα χωρούσε το βλέμμα του, αν γνώριζε την γλώσσα μας και αντιλαμβανόταν ότι κάποια υποπροϊόντα του ανθρώπινου είδους, ζητούσαν σήμερα να βουλιάξουν την βάρκα που επέβαινε, για να πνιγεί μαζί με όσους ήταν μαζί του.

Αλήθεια, πόσες περιπέτειες και κατατρεγμούς έχει βιώσει αυτή η πονεμένη ψυχούλα; 
Σίγουρα λιγότερα χιλιόμετρα θα έχει διανύσει, από το μέγεθος θλίψης που βγάζουν τα ματάκια του. 

Αν μπορούσε να ζωγραφιστεί η απόγνωση θα ήταν πίνακας με το μουτράκι του. Αν η απελπισία είχε εικόνα θα ήταν η μορφή του.  

Αν κάτι μας διαφοροποιεί από τους "νοικοκυραίους", είναι η επιθυμία μας να αγκαλιάσουμε αυτή την καρδούλα, να κλάψουμε μαζί της, να τις υποσχεθούμε ότι θα κάνουμε ότι μπορούμε τα δάκρυα του να γίνουν χαμόγελο, ότι θα παλέψουμε να μην υπάρχουν τέτοια δακρυσμένα προσωπάκια σε κανένα παιδάκι του κόσμου.