(Απ' αφορμή το σπαρταριστό άρθρο του σ. Μήτσου 175 για τις ...ερωμένες του πλανητάρχη κ. Προέδρου)
Πάγια πολιτική των κ.κ. ιμπεριαλιστών απέναντι σε κράτη μικρότερης ισχύος, πολύ δε περισσότερο απέναντι σε εξαρτημένα και υποτελή παραρτήματα (σε "παλιοψάθες των εθνών", κατά μία παλιά τσεκουράτη-απελέκητη γραφή) ήταν το: διαίρει και βασίλευε.
Στην περίπτωση βέβαια της φίλης και συμμάχου στο ΝΑΤΟ, της Τουρκίας, το ζήτημα είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο, αφού η ιθύνουσα τάξη της είναι καθαρά και δεδηλωμένα επιθετική, χωρίς προσχήματα,έναντι των γειτόνων και δή της ... διπλανής της φίλης και συμμάχου!
Βλέπει τα νερά της Μαύρης και της Άσπρης θάλασσας και φαντασιώνεται τη μέρα που θα τα κουμαντάρει, όπως το ...17ο αιώνα! Και ξέρει να ελίσσεται στο έπακρον ανάμεσα στους ελέφαντες και τις αντιθέσεις τους.
Σε ό,τι όμως αφορά την ιθύνουσα τάξη της Ελλάδας, αυτή είναι εντελώς δεδομένη και απολύτως προβλέψιμη από εκείνους που κινούν τα πιόνια σαν και δαύτην.
Ιδιαιτέρως μάλιστα όταν κυβερνά ως τοποτηρητής τους στην Αθήνα η γνωστή μας ... οικογένεια, που έχει την τιμητική της στα άρθρα του αγαπητού μας σ. Μήτσου 175!
Κι ακόμα περισσότερο όταν την οικογένεια την ξανάφερε στην εξουσία η... παρόμοια πολιτική μιας εντελώς κάλπικης και ψευδεπίγραφης "Αριστεράς", τέτοιας που πρώτη βάφτισε τους διεθνείς τοκογλύφους ως σεβαστούς"θεσμούς" (αφήνοντας άφωνους το Σόιμπλε και τη Δρακουλέσκου) και τους εκ παραδόσεως θείους μας... Σκρουτζ και Ντόναλντ ως τα υποδείγματα της πιο σατανικά καλής καλοσύνης, αυτής ντε, που κυβερνάει με τόση σοφία και δικαιοσύνη τον γιαχνί- ντουνιά!
Υπό τις συνθήκες αυτές, η Ελλάδα-μεντεσές του θείου Ντόναλντ στην Αν. Μεσόγειο, κινδυνεύει σοβαρά να πνιγεί είτε με ... γκρίζες ζώνες τυλιγμένες σαν τα βρόχια γύρω στο λαιμό της είτε βουλιάζοντας σε ..."αμφισβητούμενα θαλάσσια ύδατα" νοτίως του Καστελόριζου και ανατολικά της Κρήτης.
Κι αυτό, παρά τις μυστικές διαπραγματεύσεις επί ...παντός του επιστητού με τη ...φίλη γείτονα και σύμμαχο διεκδικήτρια των χιλιοτραγουδισμενων αιγαιοπελαγίτικων νησιών και των ποθητών ... βραχονησίδων!
Μην τάχατες κερδίζει τίποτα ο τουρκικός εργαζόμενος λαός από τις σουλτανικές διεκδικήσεις των πασάδων της Άγκυρας και της Πόλης; Όχι βέβαια, ούτε για αστείο. Αίμα και δάκρυ, πόνο και βούρδουλα συνεπάγεται και γι' αυτόν όλο το νεο-οθωμανικό παιχνίδι των εκμεταλλευτών του, το στηριγμένο πάνω στις πλάτες των ελεφάντων. Το αντιλαϊκό ερντογανικό παιχνίδι της γιαλατζί νέας οθωμανικής "αυτοκρατορίας", τρομάρα της....
Για μας όμως εδώ τα πράγματα μπορεί να γίνουν πολύ πιο τραγικά, γιατί -βλέπετε - ο τόπος αυτός, η θάλασσα και τα νησιά του αρχιπελάγους, όσα δηλ. για τους ελέφαντες του ντουνιά είναι απλώς κομβικά σημεία του χάρτη των συμφερόντων και ενίοτε και δέλεαρ για τους πασάδες, ώστε να μη θιγούν αυτά τα συμφέροντα,ο τόπος αυτός, λοιπόν, όπως γράφει ο ποιητής, "για μας είναι πατρίδα", γη μας, χώρα και ρίζες μας και κόκαλα των πατεράδων και των παππούδων μας.
Και "Η γης δεν έχει κρικέλια για να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν μήτε μπορούν, όσο κι αν είναι διψασμένοι να γλυκάνουν το πέλαγο με νερό μισό δράμι", όπως έγραφε κάποιος άλλος ποιητής.
Γι'αυτό και οπωσδήποτε ανησυχούμε γι' αυτόν τον τόπο,όταν βλέπουμε μάλιστα πώς τον διαχειρίζονται οι ντόπιοι εκμεταλλευτές -δυνάστες του, οι πάντα πρόθυμοι διαλαλητές του "πωλούνται τα πάντα-εδώ ο καλός ...μεντεσές!".
Ένας γλοιωδέστατος προπαγανδιστής της πολιτικής αυτής έγραψε πριν λίγες μέρες πως το Καστελόριζο πέφτει κομματάκι μακριά, άρα πρέπει να γίνει... αντικείμενο ...διαβουλεύσεων με τη φίλη, σύμμαχο και γείτονα.
Μήπως η κατάληξη αυτού του "αφηγήματος" θάναι μιαν ωραίαν πρωίαν να διαπιστωθεί από τέτοιους σοφούς ότι και η Κρήτη, η Ρόδος,η Σάμος, η Χίος και η Λέσβος πέφτουν κομματάκι μακριά ...πολύ μακριά από τον παράδεισο, γι'αυτό πρέπει να γίνουν αντικείμενο συζήτησης ειδάλλως καραδοκεί ο πανίσχυρος εχθρός να χαλάσει τις μπίζνες της ... βαριάς τουριστικής μας βιομηχανίας;
Αυτούς λοιπόν τους "δεδομένα δεδομένους" φοβόμαστε, αυτούς και τα ξένα αφεντικά τους, και όχι τις απειλές του Ρετζέπ Ταγίπ Πασά. Προπάντων όχι τον χιλιοβασανισμένο τουρκικό λαό του καθημερινού μόχθου!
'Κι εγώ λαός και σύ λαός", βρε καρντάση! Το λέει και το τραγούδι.Και τα τραγούδια μας λένε πάντα την αλήθεια!!
Πάντως, πέρα από τους εξουσιαστές χατζηαβατηδες, τους εκ φύσεως μεντεσέδες του κάθε "θείου", υπάρχουν στον τόπο αυτό κι ένας λαός και μια ιστορία, που δεν σβήνουν ούτε παραγράφονται.
Κι αυτός ο λαός, λέει αυτή η ιστορία, ποτέ του δεν δέχτηκε ότι μπορεί έτσι ατιμώρητα κάποιος να του αρπάξει είτε ένα νησί είτε ακόμη και δεκαέξι στρέμματα του τόπου του, ενώ στην Αθήνα θα ψάλλεται, εκτός από τον Ακάθιστο, το άλλο γνωστό τροπάρι πως, τι να γίνει, όλα αυτά είτε είναι κάπως ασήμαντα είτε βρίσκονται πολύ πολύ μακριά. ..
Σε τέτοιες περιπτώσεις ένα άλλο τραγούδι, ενός τρίτου ποιητή, λέει ότι "Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις. -Νά τη πετιέται από 'ξαρχής κι αντριεύει και θεριεύει...". Και το καμάκι της τότε το τρέμουν τα ασπόνδυλα της εγχώριας εκμεταλλευτικής εξουσίας δέκα χιλιάδες φορές πιο πολύ από το ιμιτασιόν ''σπαθί του Μουχαμέτη Πορθητή", αυτό ντε της γνωστής μασκαράτας που σκαρώθηκε από το πολιτικό χαρέμι του φίλου και συμμάχου ...ατζέμ "σουλτάνου" μες στο ... "Αγιασοφιά-μέγα τζαμί", της πολύπαθης μα πάντα γοητευτικής και θρυλικής Σταμπούλ.
Αφήστε δηλαδή που ένα τέτοιο "καμάκι του ήλιου", μαζί με τους εν Αθήναις Χατζηαβάτηδες μπορεί να σαρώσει και τους "σουλτάνους της Πόλης", αφού μπορεί να γενεί όπλο και στα χέρια του τουρκικού λαού, για να σπάσει τις αλυσίδες της σκλαβιάς του!
Γιατί σε τελική ανάλυση διαχρονικός και διεθνιστικός, παντοτινά αληθινός κι αλάθευτος μένει ο λόγος o κρυφός, της λευτεριάς ο λόγος, εδώ και 225 χρόνια σ' αυτήν εδώ τη γωνιά του πλανήτη μας:
Στοχάσου πὼς σὲ ψένουν καθ΄ ὤραν στὴ φωτιά.
Βεζύρης, Δραγουμάνος, Ἀφέντης κι΄ ἂν σταθῆς,
Ὁ Τύραννος ἀδίκως, σὲ κάμει νὰ χαθῆς.
Δουλεύεις ὂλ΄ ἡμέρα, σὲ ὅ,τι κι΄ ἂν σοὶ πῆ,
Κι΄ αὐτὸς πασχίζει πάλιν, τὸ αἷμα σου νὰ πιῆ. (...)
Ἀνδρεῖοι Καπετάνοι, Παπάδες, λαϊκοί,
Σκοτώθηκαν κι΄ Ἀγάδες, μὲ ἄδικον σπαθί.
Κι΄ ἀμέτρητ΄ ἄλλοι τόσοι, καὶ Τοῦρκοι, καὶ Ρωμιοί,
Ζωήν, καὶ πλοῦτον χάνουν, χωρὶς καμμιὰ ΄φορμή. (...)
Ἔτζι κ΄ ἡμεῖς, ἀδέλφια, ν΄ ἁρπάξωμεν γιὰ μιά,
τ΄ ἅρματα καὶ νὰ βγοῦμεν, ἀπ΄ τὴν πικρὴ σκλαβιά.
Νὰ σφάξωμεν τοὺς λύκους, ποὺ στὸν ζυγὸν βαστοῦν,
Καὶ Χριστιανούς, καὶ Τούρκους, σκληρὰ τοὺς τυραννοῦν (...)
Ὁ Κόσμος νὰ γλυτώση, ἀπ΄ αὔτην τὴν πληγή,
Κ΄ ἐλεύθεροι νὰ ζῶμεν, ἀδέλφια εἰς τὴν Γῆ."
(ΡΗΓΑΣ ΒΕΛΕΣΤΙΝΛΗΣ: Ο Θούριος, μια προσταγή μεγάλη)
Δημοσίευση σχολίου